Όσον αφορά το αμάλγαμα των Κυπριανοκιουσιτών.

Την Κυριακή 10/23 Μαρτίου 2014, η Σύνοδος του “Αρχιεπισκόπου” Καλλινίκου Σαραντόπουλου ενώθηκε επίσημα με την Σύνοδο των Ενισταμένων, παράταξη του αποθανόντα Μητροπολίτη Κυπριανού Κουτσούμπα, εκφραστών της εκκλησιολογίας του λεγομένου “Κυπριανισμού”.

Το κείμενο το οποίο εξηγεί την εκκλησιολογία αυτού του νέου αμαλγάματος φανερώνει μια σημαντική λεπτομέρεια αυτής της ένωσης: ότι τα δύο μέρη συμφώνησαν ότι η Χάρις δεν είναι εγγυημένη στα μυστήρια των Νεοημερολογιτών και ότι μια μελλοντική σύνοδος όλων των Γνησίων Ορθοδόξων θα αποφασίσει επί του θέματος.

Αυτό το οποίο μας λέει αυτή η λεπτομέρεια είναι ότι αντί οι Κυπριανίτες να επανέλθουν στην Εκκλησιολογία των ΓΟΧ, η Σύνοδος του Καλλίνικου αποδέχτηκε την εκκλησιολογία των Κυπριανιτών.

Επιπροσθέτως η ένωση περιέχει την Ρωσική παράταξη (ROCOR-PSCA) υπό τον Μητροπολίτη Αγαθάγγελο ο οποίος έχει αρνηθεί να δηλώσει αν το Πατριαρχείο της Μόσχας είναι άνευ Χάριτος και ο οποίος είχε γράψει ότι οι Ρωμαιοκαθολικοί, οι Μονοφυσίτες και οι Παλαιόπιστοι έχουν Χάρη στα μυστήρια τους.

Προσευχόμαστε για την ένωση όλων αλλά πρέπει να είναι μια ένωση δεκτή από τον Θεό βασισμένη στην Αλήθεια και την Αγία Ορθόδοξη Πίστη.

Τα ανωτέρω τα αντλήσαμε από την δημοσιευθείσα αναλυτική συγγραφή του κ. Βλαδήμιρου Μος (εδώ) ,την οποία την μεταφράσαμε με την άδεια του και την δημοσιεύουμε παρακάτω:

Η ΚΑΛΛΙΝΙΚΙΤΙΚΗ ΕΝΩΣΗ

 χειρὶ χεῖρας ἐμβαλὼν ἀδίκως οὐκ ἀτιμώρητος ἔσται,… 

ὃς δίκαιον κρίνει τὸν ἄδικον, ἄδικον δὲ τὸν δίκαιον, 

ἀκάθαρτος καὶ βδελυκτὸς παρὰ Θεῷ.

Παροιμίαι Σολομώντος 11.21, 17.15

 Υπό του Βλαδίμηρου Μος

μετάφραση www.omologitis.org

 Ο διάβολος, λένε, βρίσκεται στις λεπτομέρειες. Αυτό σίγουρα είναι πιο αληθινό στις εκκλησιαστικές ενώσεις παρότι στις επιχειρηματικές συμφωνίες, διότι ο διάβολος ενδιαφέρεται περισσότερο για την εκκλησία, την οποία δεν ελέγχει όπως τις επιχειρήσεις, οι οποίες είναι περισσότερο στο δικό του τομέα. Αλλά θα μπορούσε ο Θεός να βρίσκεται στο συνολικό σχέδιο ή θα μπορούσε να φέρει ένα μεγάλο καλό από αυτό παρ’όλες τις πολλές μικρές διαβολές; Όπως και να’χει, “Οἴδαμεν δὲ ὅτι τοῖς ἀγαπῶσι τὸν Θεὸν πάντα συνεργεῖ εἰς ἀγαθόν, τοῖς κατὰ πρόθεσιν κλητοῖς οὖσιν· ” (Προς Ρωμαίους 8.28)… Ας εξερευνήσουμε αυτές τις πιθανότητες σε σχέση με την εκκλησιαστική ένωση που σφραγίστηκε δια μέσου μιας λειτουργικής εορτής στην Κυριακή του Τιμίου Σταυρού φέτος μεταξύ της Αληθινής Ορθοδόξου Εκκλησίας της Ελλάδος υπό τον αρχιεπίσκοπο Καλλίνικο της Αθήνας (GTOC) και της Εκκλησιαστικής Κοινότητας της Συνόδου των Ενισταμένων (γνωστοί αλλιώς ως «οι Κυπριανίτες») μαζί με τις Ρουμανικές, Βουλγαρικές και Ρωσικές Εκκλησίες οι οποίες έχουν κοινωνία με τον ανωτέρω.

 Όλοι αυτοί που ειλικρινά πιστεύουν στην Γνήσια Ορθοδοξία γνωρίζουν ότι ένα από τα μεγαλύτερα εμπόδια για τη σωτηρία των ανθρώπων, στην ένωσή τους με τη Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία είναι η έλλειψη της ενότητάς μας. Η πλειάδα των παρατάξεων που αυτοαποκαλούνται Γνήσιοι Ορθόδοξοι αλλά που δεν έχουν κοινωνία ο ένας με τον άλλον είναι σκάνδαλο – κι είναι μικρή παρηγοριά να γνωρίζεις ότι αυτό δεν είναι η πρώτη περίοδος τέτοιου χάους και διαίρεσης στην Ορθόδοξη Εκκλησιαστική ιστορία. Ως κανόνας όταν δεν υπάρχει Ορθόδοξος αυτοκράτορας να ενεργεί ως εστία ενότητας, η αίρεση αποκτά κυριαρχία και οι Γνήσιοι Ορθόδοξοι διαιρούνται αναμεταξύ τους…

 Οι ενώσεις μεταξύ των Γνήσιων Ορθοδόξων Συνόδων του καιρού μας συνήθως ήταν βραχύβιες και ιδιαίτερα αμφιλεγόμενες. Το 1969-71 η Ρωσική Εκκλησία Εξωτερικού (ROCA) υπό τον Αγ. Φιλάρετο ενώθηκε με τις ελληνικές Παλιοημερολογίτικες Συνόδους των Φλωρινιωτών υπό τον Αρχιεπίσκοπο Αυξέντιο (πρώτα) και τους Ματθαιϊκούς υπό τον Αρχιεπίσκοπο Ανδρέα (λίγο μετέπειτα). Αλλά αυτή η ένωση έσπασε με αμοιβαίο κατηγοριολόγιο μεταξύ και των τριών ομάδων λιγότερο από μια δεκαετία μετέπειτα. Το 1994 μια άλλη απόπειρα έγινε: η Ρωσική Εκκλησία του Εξωτερικού (ROCA) υπό τον Μητροπολίτη Βιτάλι, τους Έλληνες Παλιοημερολογίτες υπό τον Μητροπολίτη Βιτάλι, τους Ρουμάνους Παλιοημερολογίτες υπό τον Μητροπολίτη Βλάσιο και τους Βούλγαρους Παλιοημερολογίτες υπό τον Επίσκοπο Φώτιο ενώθηκαν στην βάση μιας «κυπριανίτικης» ομολογίας πίστεως, η οποία ερχόταν σε αντίθεση με την ομολογία πίστεως αμφότερων των Φλωρινιωτών και των Ματθαιϊκών (κι αυτός ήταν ο λόγος που δεν είχαν μέρος σε αυτήν) και της Ρώσικης Εκκλησίας Εξωτερικού (όπως εκφράστηκε στο ανάθεμα ενάντια του Οικουμενισμού το 1983).

 Το 2001 η Ρώσικη Εκκλησία Εξωτερικού διαχωρίστηκε. Ένα μέρος υπό τον Μητροπολίτη Βιτάλι (έξω από τη Ρωσία, υπήρχαν κι άλλοι ηγέτες μές στη Ρωσία) απέρριψαν την Κυπριανίτικη ομολογία και ένωση αλλά μετέπειτα χωρίστηκαν σε τρεις ή τέσσερις αντιμαχόμενες Συνόδους. Το άλλο μέρος υπό τον Μητροπολίτη Λάβρο τελικά ενώθηκε με το Πατριαρχείο Μόσχας το 2007.

 Οι Έλληνες Κυπριανίτες και οι Ρουμάνοι κι οι Βούλγαροι Παλιοημερολογίτες παρέμειναν μαζί, αλλά επανεντάχθηκαν με έναν από τους Ρώσους Επισκόπους, τον Αγαθάγγελο, ο οποίος αρνήθηκε να συμμετέχει στην ένωση στο Πατριαρχείο της Μόσχας. Αν κι ο Αγαθάγγελος ήταν ο τελευταίος Επίσκοπος που εγκατέλειψε το βυθιζόμενο πλοίο της Ρωσικής Εκκλησίας Εξωτερικού, αρνήθηκε να ενωθεί με τους άλλους Ρώσους Επισκόπους που πηδήξανε απ’το πλοίο νωρίτερα. Πραγματικά, θεωρούσε τον εαυτό του ότι είναι ο μοναδικός κανονικός Ρώσος Επίσκοπος. Όλοι οι Ρώσοι Γνήσιοι Ορθόδοξοι Επίσκοποι, κατά τη γνώμη του, ήταν και είναι άνευ χάριτος. Όσον αφορά το Πατριαρχείο της Μόσχας, αν και το καταδίκασε, αρνήθηκε να πει ότι ήταν άνευ χάριτος. Ωστόσο επειδή δεν ήθελε να μείνει μόνος κι επειδή ήθελε να δημιουργήσει τη δικιά του ιεραρχία, έψαχνε για συνεργάτη. Οι Κυπριανίτες προσφέρθηκαν κι έτσι η Αγαθαγγελική ιεραρχία δημιουργήθηκε.

Το 2009 οι Κυπριανίτες ξεκίνησαν συνεννοήσεις για την ένωση με τους Φλωρινιώτες υπό τον Αρχιεπίσκοπο Χρυσόστομο (Κιούση). Οι συζητήσεις για την ένωση απέτυχαν αλλά οι Κυπριανίτες έκαναν κάποιες σημαντικές υποχωρήσεις. Συγκεκριμένα συμφώνησαν ότι η διάσπασή τους με τους Φλωρινιώτες το 1984 υπήρξε «βιαστική» – με άλλα λόγια, λάθος, ότι η Νεοημερολογίτικη Εκκλησία της Ελλάδος δεν ήταν η «Μητέρα Εκκλησία» και δεν θα μπορούσαν πλέον να ομιλούν για αιρετικούς ότι αποτελούν «άρρωστα μέλη» της γνήσιας Εκκλησίας. [1]

 Το 2010 ο Αρχιεπίσκοπος Χρυσόστομος πέθανε και τον διαδέχτηκε ο Αρχιεπίσκοπος Καλλίνικος, και μετά ο Μητροπολίτης Κυπριανός επίσης πέθανε. Τότε οι Κυπριανίτες αποφάσισαν να κάνουν μια δεύτερη προσπάθεια για ένωση με τους Φλωρινιώτες (ή οι Φλωρινιώτες αποφάσισαν να πάρουν την πρωτοβουλία; Δεν γνωρίζουμε). Η συμφωνία της τελευταίας εβδομάδος έκλεισε μεταξύ της Ελληνικής ΓΟΧ και των Κυπριανιτών και των συμμάχων τους από τη Ρουμανία (Μητροπολίτης Βλάσιος) Βουλγαρία (Επίσκοπος Φώτιος) και την Ρωσία (Μητροπολίτης Αγαθάγγελος) και την Κυριακή του Τιμίου Σταυρού οι ενωτικοί συνεόρτασαν την Θεία Λειτουργία στην Αθήνα.

 Σε σχεδόν όλες τις πολιτικές ενώσεις υπάρχει μια υπογεγραμμένη συνθήκη που μπορούν όλοι να δουν και μετά υπάρχουν μυστικές παράγραφοι οι οποίες μπορούν ή δεν μπορούν να έχουν καταγραφεί… Ξανά, σε όλες τις πολιτικές ενώσεις υπάρχει μια υποτιθέμενη «μεγάλη χαρά και νίκη για όλους» και μετά υπάρχουν οι αληθινοί νικητές κι οι ηττημένοι. Αυτό δεν θα έπρεπε να ήταν έτσι με τις εκκλησιαστικές ενώσεις, στις οποίες ακόμα και αυτοί οι οποίοι υποκύπτουν και μετανοούν έχουν αληθινά θριαμβεύσει – λυτρώνοντας τις ψυχές τους. Αλλά στις εσφαλμένες ενώσεις υπάρχουν αληθινοί νικητές και ηττημένοι. Ή καλύτερα στο βάθος του ορίζοντα όλοι στην ένωση είναι στα αλήθεια ηττημένοι…

 Ας δούμε τώρα ποιοι είναι οι αληθινοί νικητές και οι ηττημένοι σε αυτήν την εσφαλμένη ένωση. Ήδη τον Φεβρουάριο, όταν έδειχνε ότι η ένωση θα προχωρούσε, ο Κυπριανίτης Αρχιεπίσκοπος Χρυσόστομος της Αίτνα δήλωσε ότι απ’τη μια μεριά δε θα υπάρξουν νικητές ή ηττημένοι σε αυτή την ένωση («ανόητη και διαβολική παραφιλολογία» ήταν το όνομα που έδωσε γι’αυτήν την «ακατάλληλη θριαμβολογία») κι απ’την άλλη μεριά ότι αυτοί (οι Κυπριανίτες) δεν ήταν απαιτούμενο να εγκαταλείψουν καμία από τις αρχές τους ως αποτέλεσμα της ένωσης. «Να είστε σίγουροι» γράφει, «ότι καμία από τις αρχές μας, η μετριοπάθεια και το πνεύμα που μας κληροδοτήθηκε από τον συγχωρεμένο και αξιοσέβαστο Μητροπολίτη μας Κυπριανό δεν έχει παραμεριστεί, όπως έχουν υπονοήσει ορισμένοι αρνητές.» Αλλά καθώς οι αρχές της Κυπριανίτικης εκκλησιολογίας είναι λανθασμένες, αυτό σημαίνει ότι δεν απαιτήθηκε μετάνοια για τα σφάλματά τους από τους Κυπριανίτες!

 Ο ίδιος ο Χρυσόστομος κερδίζει πολλά από αυτή την ένωση. Εφόσον δεν του έχει απαιτηθεί να μετανοήσει για τα σφάλματά του, μπορεί να τα επαναλάβει. Ούτε και είναι πιθανό να επαναφερθεί στην τάξη: σύμφωνα με την διοικητική διευθέτηση που συμφωνήθηκε, είναι Μητροπολίτης μη εξαρτώμενος από τον ανώτερο ιεράρχη στην Αμερική, τον Μητροπολίτη Δημήτριο της Αμερικής!

 Στις 7/20 Μαρτίου, αμέσως μόλις υπογράφτηκε η ένωση, ο πρεσβύτερος Κυπριανίτης ιεράρχης, ο Μητροπολίτης Κυπριανός Ωρωπού (ο νεώτερος), επιβεβαίωσε τη νίκη των Κυπριανιτών. «Ο επίσημος διάλογος (Δεκέμβριος 2012 – Φεβρουάριος 2014) μας οδήγησε στη συνειδητοποίηση ότι η Πράξη μας να διαχωριστούμε το 1984 από τα Γνήσια Ορθόδοξα αδέρφια μας θα έπρεπε να ακυρωθεί, καθώς οι λόγοι πίστης και αρετής που την προκάλεσαν δεν υφίστανται πλέον.» Μ’άλλα λόγια: «Το 1984 κόψαμε την κοινωνία με τους ΓΟΧ για απολύτως έγκυρους λόγους πίστης και αρετής. Αλλά τώρα αυτοί οι λόγοι δεν υφίστανται πλέον, οι ΓΟΧ  διορθώθηκαν κι έτσι μπορούμε να επανέλθουμε σε κοινωνία μαζί τους.»

 Αυτό είναι, κατ’ουσίαν, μια ανάκληση από τους Κυπριανίτες της παραδοχής τους το 2009 ότι «βιάστηκαν» να κόψουν με τους GTOC το 1984: στην πραγματικότητα, έμμεσα κατηγορεί τους GTOC ότι προκάλεσαν το σχίσμα. Επιπλέον, καμία από τις άλλες παραδοχές που έκαναν το 2009 δεν επιβεβαιώνονται τώρα, το 2014. Στην πραγματικότητα, όπως θα δούμε αργότερα, η Γνήσια Ορθόδοξη Εκκλησία της Ελλάδος είναι αυτή που έκανε τις παραδοχές.

 Πώς γίνεται οι δύο Κυπριανίτες Μητροπολίτες να είναι τόσο γενναίοι, επαναδιαβεβαιώνοντας βασικά την πίστη τους στην εκκλησιολογική αίρεση του Κυπριανισμού, ακόμα κι αφού υπογράφτηκε η ένωση με τους GTOC; Η απάντηση είναι ότι δεν τους ζητήθηκε να απαρνηθούν την αίρεσή τους, δημόσια τουλάχιστον. Φυσικά, δεν ξέρουμε τι συνέβη κεκλεισμένων των θυρών ή τι περιλαμβανόταν στις μυστικές ρήτρες της συμφωνίας, αν υπήρξαν τέτοιες. Αλλά ακόμα κι αν τους ζητήθηκε να απαρνηθούν ορισμένες θέσεις τους κατ’ιδίαν, (για το οποίο, ωστόσο, δεν έχουμε αποδείξεις), είναι φανερό ότι δεν έχουν αναστολές να κάνουν τέτοια αποκήρυξη δημόσια. Ούτε – κατά τρόπο πιο σημαντικό και μοιραίο – τους επέπληξαν οι ιεράρχες ΓΟΧ καθ’οιονδήποτε τρόπο…

 Αλλά τι γίνεται με την επίσημη κοινή ομολογία πίστεως, την Κοινή Εκκλησιαστική Δήλωση, που όλα τα μέρη υπόγραψαν; Αυτή δεν περιέχει την αποκήρυξη κάθε Κυπριανίτικης θέσεως; Όπως θα δούμε, δεν την περιέχει… Ούτε και προκαλεί έκπληξη, καθώς γράφτηκε στην πραγματικότητα από Κυπριανίτη, τον Επίσκοπο Φώτιο της Τριαντίτσα (Βουλγαρία)… Αυτό που περιέχει, είναι μια άκρως ρητορική καταδίκη του Οικουμενισμού∙ μια πιο σοβαρή και χρήσιμη καταδίκη του Σεργιανισμού∙ και μια σημαντική αποδυνάμωση της Γνήσιας Ορθόδοξης θέσεως όσον αφορά την εγκυρότητα των θρησκευτικών μυστηρίων του «Ορθόδοξου Κόσμου».

Πριν εξετάσουμε αυτή τη Δήλωση, ας υπενθυμίσουμε στους εαυτούς μας τι είναι ο Κυπριανισμός κατ’ουσίαν. Ο Κυπριανισμός είναι μια κρυφή μορφή του Οικουμενισμού, μια απόπειρα, ανήκουστη στις γραφές των Ιερών Πατέρων, να χωριστεί η χάρη από την Ορθοδοξία, σαν να μπορούσε να υπάρξει η μία χωρίς την άλλη. Υποθέτει ότι είναι πιθανό να είναι κανείς «αιρετικός των αιρετικών» και «παν-αιρετικός των παν-αιρετικών» κι ωστόσο να παραμένει «ακαταδίκαστο» μέλος της Γνήσιας Εκκλησίας έχοντας τη Χάρη του Αγίου Πνεύματος. Ο Κυπριανισμός έχει ήδη καταδικαστεί από αρκετές Ελληνικές και Ρώσικες Συνόδους. Αυτή η Δήλωση θα μπορούσε και θα έπρεπε να του είχε δώσει το τελικό θανατικό χτύπημα…

 Το κομμάτι της Δήλωσης για τον Οικουμενισμό ξεκινάει έτσι: «Ο Οικουμενισμός, σαν θεολογική έννοια, σαν οργανωμένο κοινωνικό κίνημα και σαν θρησκευτική επιχείρηση, είναι και αποτελεί την μεγαλύτερη αίρεση όλων των εποχών και την πιο ευρεία παναίρεση∙ την αίρεση των αιρέσεων και την παναίρεση των παναιρέσεων∙ μια αμνηστία για όλες τις αιρέσεις, πραγματικά κι αληθινά μια παναίρεση». Μήνυμα ελήφθη! Με τέτοιο αναβρασμό, δεν μπορούμε να κατηγορούμε τους συμβαλλόμενους αυτής της ομολογίας ότι είναι ασαφείς ή χλιαροί σχετικά με τον οικουμενισμό!

Ούτε σχετικά με τον Σεργιανισμό – το κομμάτι γι’αυτό το θέμα είναι καλό και ιδιαίτερα καλοδεχούμενο όσον αφορά το γεγονός ότι οι Ελληνικές Σύνοδοι πολύ σπάνια αναφέρουν το θέμα. Στην πραγματικότητα διορθώνει ένα από τα λιγότερο γνωστά λάθη της Κυπριανίτικης Εκκλησιολογίας, την βεβαίωση ότι ο Σεργιανισμός «δεν υπάρχει πλέον». Γιατί στις 10/23 Μαΐου 2007, η Κυπριανίτικη Σύνοδος δήλωσε ότι «η ιστορική βάση και περίσταση για τη ρήξη ανάμεσα στους Ρώσους (1917-) απομακρύνθηκε και δεν υπάρχει πλέον. Είναι πολύ διαφορετικό από τη διαμάχη που διαίρεσε και συνεχίζει να διαιρεί – καθώς υπάρχει ακόμα και ενισχύεται, όντως, καθημερινά – τους Ορθόδοξους σε οικουμενιστές και αντιρρησίες (1920, 1924-).» (σημείο 9) Ίσως η διόρθωση της Κυπριανίτικης θέσεως εδώ οφείλεται στο γεγονός ότι η ομολογία γράφτηκε από ένα Βούλγαρο επίσκοπο που ξέρει από εμπειρία τι είναι ο κομμουνισμός και οι βλαβερές συνέπειές του στην εκκλησιαστική ζωή. Έτσι κι αλλιώς, αυτό το κομμάτι της ομολογίας θα είναι καλοδεχούμενο καθώς αποτελεί, μάλλον, το πιο χρήσιμο μέρος.

 Αλλά έπειτα ερχόμαστε στο κομμάτι για την «Επιστροφή στη Γνήσια Ορθοδοξία». Τα πρώτα τέσσερα σημεία είναι εντάξει:

  1. Ωστόσο, η οικονομία οπωσδήποτε δεν μπορεί ποτέ και σε καμία περίπτωση να επιτρέπει τη συγχώρεση οποιασδήποτε αμαρτίας ή οποιοδήποτε συμβιβασμό όσον αφορά την «σωστή και εξοικονομητική ομολογία της Πίστεως», καθώς η οικονομία στοχεύει ξεκάθαρα και μόνο, με ένα πνεύμα στοργικής καλοσύνης, στο να διευκολύνει τη σωτηρία των ψυχών, για τις οποίες πέθανε ο Χριστός.
  2. Η εφαρμογή της οικονομίας στην υποδοχή αιρετικών και σχισματικών σε κοινωνία με την Εκκλησία σε καμία περίπτωση δεν δηλώνει ότι η Εκκλησία αναγνωρίζει την εγκυρότητα και την πραγματικότητα των μυστηρίων τους, τα οποία εορτάζονται έξω από τα κανονικά και χαρισματικά Της όρια.
  3.  Η Ιερή Ορθόδοξη Εκκλησία δεν αναγνώρισε ποτέ, είτε από ακρίβεια είτε από οικονομία, μυστήρια που εκτελέστηκαν εντελώς έξω από Αυτήν και σε αποστασία, καθώς εκείνοι που εορτάζουν ή που λαμβάνουν μέρος σε αυτά τα μυστήρια παραμένουν στους κόλπους της αιρετικής ή σχισματικής τους κοινότητας.
  4. Μέσω της εφαρμογής της οικονομίας στην υποδοχή ατόμων ή ομάδων έξω από Αυτήν σε μεταμέλεια, η Ορθόδοξη Εκκλησία δέχεται απλά τη μορφή του μυστηρίου των αιρετικών ή σχισματικών – υπό την προϋπόθεση, φυσικά, ότι αυτή έχει διατηρηθεί γνήσια – αλλά χαρίζει σ’αυτή τη μορφή ζωή μέσω της Χάρης του Αγίου Πνεύματος που υπάρχει σε Αυτήν μέσω των φορέων αυτής της πληρότητας, δηλαδή τους Ορθόδοξους Επισκόπους.»

 Αυτό είναι καλό. Αλλά τώρα ερχόμαστε στο σημείο 6: «Ειδικότερα όσον αφορά τα Μυστήρια που εορτάζονται στις επονομαζόμενες επίσημες Ορθόδοξες Εκκλησίες, η Γνήσια Ορθόδοξη Εκκλησία, μέσα στα όρια της ποιμενικής της φροντίδας, δεν παρέχει διασφάλιση όσον αφορά την εγκυρότητά τους ή όσον αφορά τη σωτήρια αποτελεσματικότητά τους, ιδιαίτερα για εκείνους που κοινωνούν «εν γνώσει» [συνειδητά] με συγκρητιστικό οικουμενισμό και Σεργιανισμό, παρόλο που δεν επαναλαμβάνει σε καμία περίπτωση τη μορφή τους για εκείνους που μπαίνουν σε κοινωνία μαζί Της σε μετάνοια, έχοντας κατά νου τη σύγκλιση μιας Μείζονος Συνόδου της Γνήσιας Ορθοδοξίας, για να σφραγίσει ό,τι ήδη έχει συμβεί σε τοπικό επίπεδο.» [2]

Αυτό είναι αγνός Κυπριανισμός! Οι συμβαλλόμενοι λένε κατ’ουσίαν: «Αν και οι Ορθόδοξοι του Κόσμου είναι αιρετικοί, δεν γνωρίζουμε αν τα μυστήριά τους είναι έγκυρα ή όχι.» Αλλά αυτός ο αγνωστικισμός έρχεται σε αντίθεση με τον Αποστολικό Κανόνα 46, ο οποίος επιμένει ότι τα μυστήρια όλων των αιρετικών και σχισματικών οπωσδήποτε δεν είναι έγκυρα. Έρχεται σε αντίθεση, επίσης, με την ομολογία της πίστεως της Γνήσιας Ορθόδοξης Εκκλησίας της Ελλάδος το 1935, 1950, 1974 και 1991! Επιπλέον, το ανάθεμα της Ρωσικής Εκκλησίας Εξωτερικού αναθεματίζει συγκεκριμένα εκείνους που βεβαιώνουν ότι τα μυστήρια των αιρετικών και σχισματικών μπορεί να είναι έγκυρα. Το 1994, την εποχή της αποδοχής από τη Ρωσική Εκκλησία Εξωτερικού της Κυπριανίτικης Εκκλησιολογίας, ο Επίσκοπος Γρηγόριος (Grabbe) διαβεβαίωσε ότι είχε εμπέσει στο ίδιο της το ανάθεμα. Αυτό το παρόν σημείο, αν και πιο κεκαλυμμένο και καμουφλαρισμένο, όπως ήταν, από τα δυνατότερα σημεία που προηγούνται, έρχεται επικίνδυνα κοντά στην ίδια θέση.

Ο διάβολος, λοιπόν, είναι οπωσδήποτε σ’αυτή τη λεπτομέρεια. Επιπλέον, υπάρχουν κι άλλες αμφιλεγόμενες λεπτομέρειες. Το σημείο 6 φαίνεται να υποστηρίζει (αν και όχι πολύ καθαρά) ότι είτε τα μυστήρια της Ορθόδοξης Εκκλησίας του Κόσμου είναι έγκυρα είτε όχι, εξαρτάται από το αν το άτομο που τα προσεγγίζει γνωρίζει για την αίρεση που ομολογεί η εκκλησία. Ωστόσο, αυτό συγχέει την αντικειμενική εγκυρότητα του μυστηρίου σε μια αιρετική εκκλησία με τον υποκειμενικό βαθμό ενοχής του κοινωνού σε εκείνη την εκκλησία. Ο Αποστολικός Κανόνας 46 δηλώνει αρκετά κατηγορηματικά ότι τα μυστήρια των αιρετικών είναι άκυρα και δεν κάνει περιορισμούς όσον αφορά την αξία ή τη γνώση του κοινωνού. Φυσικά, η ενοχή του κοινωνού σε μια αιρετική κοινωνία θα είναι μεγαλύτερη ή μικρότερη βασιζόμενη σε πολλά πράγματα, συμπεριλαμβανομένης της γνώσης του για την αιρετικότητα εκείνης της εκκλησίας. Αλλά αυτό σε καμία περίπτωση δεν επηρεάζει την κρίση μας για το αν το μυστήριο το ίδιο είναι έγκυρο ή όχι. Αν, όπως οι Κυπριανίτες παραδέχονται, οι Κοσμικοί Ορθόδοξοι είναι αιρετικοί, τότε ipso facto τα μυστήρια τους είναι άκυρα κι όποιος το αρνείται αυτό υπόκειται στην ποινή που προβλέπεται απ’τον κανόνα.

Μια άλλη αμφιλεγόμενη λεπτομέρεια είναι η φράση: «έχοντας κατά νου τη σύγκλιση μιας Μείζονος Συνόδου της Γνήσιας Ορθοδοξίας, για να σφραγίσει ό,τι ήδη έχει συμβεί σε τοπικό επίπεδο». Αυτό που οι Κυπριανίτες – με τη συγκατάθεση των ΓΟΧ – προσπαθούν εδώ να επιβεβαιώσουν είναι το παλιό τους λάθος, την ιδέα ότι τα Συμβούλια που έχουν μέχρι τώρα καταδικάσει τον Οικουμενισμό και τον Σεργιανισμό ήταν μόνο Τοπικά Συμβούλια, τα οποία δεν είχαν την εξουσία να διώξουν αιρετικούς από την Εκκλησία. Μόνο ένα Παν-Ορθόδοξο ή Οικουμενικό Συμβούλιο, σύμφωνα με τους Κυπριανίτες, μπορεί να το κάνει αυτό. Και μέχρι τη σύγκλιση ενός τέτοιου «Μείζονος» Συμβουλίου για να «σφραγίσει» την απόφαση ενός Τοπικού Συμβουλίου, οι αιρετικοί παραμένουν «ακαταδίκαστοι»… [3]

Αυτή η ιδέα αναπτύχθηκε πρώτα από τον Μητροπολίτη Κυπριανό (το γηραιότερο) το 1984, στο περιβόητό του Εκκλησιολογικές Θέσεις. Ο άρρητος σκοπός αυτών των Θέσεων ήταν φανερά να υπονομεύσουν την εξουσία του αναθέματος της Ρωσικής Εκκλησίας Εξωτερικού ενάντια στον οικουμενισμό την προηγούμενη χρονιά. Με κάθε μέσο, ο Κυπριανός ήταν αποφασισμένος να επιδείξει ότι το ανάθεμα δεν έλεγε αυτό που ξεκάθαρα έλεγε: ότι όλοι οι οικουμενιστές των Κοσμικών Ορθοδόξων ήταν έξω από τη Γνήσια Εκκλησία και στερούμενοι της χάρης των μυστηρίων.

Γι’αυτό το σκοπό αυτός και άλλοι κινητοποίησαν μια ολόκληρη ποικιλία επιχειρημάτων. Ορισμένοι είπαν ότι το ανάθεμα δεν έδιωξε κανέναν από την Εκκλησία, αλλά ήταν μόνο μια «προειδοποίηση» στους Κοσμικούς Ορθόδοξους. Με άλλα λόγια, ήταν απλά «μία επίπληξη», τίποτα παραπάνω. Ξανά, ειπώθηκε ότι το ανάθεμα έδιωξε μόνο οικουμενιστές μέσα στη ROCOR. Με άλλα λόγια, μια γριά Ρωσίδα μέσα στη ROCOR μπορεί να είναι υπό αναθέματος, αλλά οι πατριάρχες της Κωνσταντινούπολης και της Μόσχας δεν ήταν! Ξανά, άλλοι είπαν ότι αφού η διατύπωση του αναθέματος δεν έγινε από τους ίδιους τους Ρώσους Επισκόπους, αλλά από κάποιους Αμερικάνους μοναχούς μέσα στη ROCOR, δεν μπορούσε να είναι έγκυρη. Ξανά, άλλοι είπαν ότι αφού κανείς αιρετικός δεν ονομάστηκε συγκεκριμένα στο ανάθεμα, δεν έπεφτε σε κανέναν…

Αλλά το λιγότερο παράλογο από τα επιχειρήματα ήταν αυτό, ότι η ROCOR ήταν Τοπική Εκκλησία κι έτσι οι αποφάσεις της δεν μπορούσαν να έχουν παγκόσμια ισχύ ή σημασία. Όντως, στα επόμενα γραφόμενά τους οι Κυπριανίτες προχώρησαν παρά πέρα και δήλωσαν ότι καμία σύγχρονη Σύνοδος δεν έχει την εξουσία να αναθεματίσει διώχνοντας αιρετικούς από την Εκκλησία. Έτσι έγραψαν το 2009 ότι «ένα τόσο μεγάλο δικαίωμα και «τίτλος» [αναθεματίσματος] «παρέχεται» μόνο στη χορωδία των Αποστόλων «και εκείνων που έχουν πραγματικά γίνει οι διάδοχοί τους με την αυστηρότερη έννοια, γεμάτοι Χάρη και δύναμη» (Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος). Και συνεχίζουν: «Δεν μπορούμε να καταλάβουμε αυτή την βιαστική τάση στις μέρες μας να αναθεματίζουμε και να καταδικάζουμε, αφού μέχρι τέτοιοι διάδοχοι να υπάρξουν, καθένας που είναι Ορθόδοξος από κάθε άποψη αναθεματίζει κάθε αιρετικό ενδεχομένως, ακόμα κι αν δεν το κάνει λεκτικά (Άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης)».

Ο παρών συγγραφέας έχει καταδικάσει αυτή τη θέση λεπτομερώς αλλού. [4] Αν δεν υπάρχει Σύνοδος στον κόσμο σήμερα που να έχει τη Χάρη και τη δύναμη να αναθεματίζει αιρετικούς, τότε η Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία – Θεός φυλάξοι!- έχει χάσει τη δύναμή της να ενώνει και να χαλαρώνει! Τότε ακόμα κι αν ο Αντίχριστος εμφανιζόταν κι ανήγγειλε τον εαυτό του σαν Θεό σήμερα, η Εκκλησία στη γη δεν θα είχε τη δύναμη να τον αναθεματίσει – θα ήταν ένα «ασθενές» κι «ακαταδίκαστο» μέλος της Γνήσιας Εκκλησίας! Μακριά από τέτοια βλασφημία, τέτοια έκδηλη έλλειψη πίστεως στη δύναμη κι αξιοπρέπεια της Εκκλησίας, η οποία, δυνάμει της Καθολικότητάς της, υπάρχει σε κάθε Σύνοδο που πιστεύει στο σωστό, οποιοδήποτε κι αν είναι το μέγεθός της! Αν «καθένας που είναι Ορθόδοξος αναθεματίζει κάθε αιρετικό ενδεχομένως, ακόμα κι αν δεν το κάνει λεκτικά, τότε a fortiori οι ιεράρχες της Εκκλησίας έχουν τη δύναμη να αναθεματίζουν κάθε αιρετικό, όχι μόνο δυνητικά, αλλά πραγματικά, κι όχι μόνο μέσα απ’τα δόντια τους, αλλά λεκτικά κι απ’τις στέγες! Γιατί, όπως ο Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος είπε «σε κοσμικά θέματα είμαστε πράοι σαν αρνιά, αλλά σε θέματα πίστεως βρυχόμαστε σαν λιοντάρια!»

Επιστρέφοντας στην Εκκλησιολογική Δήλωση, βλέπουμε μια συνεχόμενη εναλλαγή δυνατών και αδύνατων σημείων.

10. Σαν γενικό κανόνα, μοναστικοί και λαϊκοί από αυτές τις Εκκλησίες, οι οποίοι έχουν οριστικά βαφτιστεί σύμφωνα με την Ορθόδοξη τελετουργία, γίνονται δεκτοί σε κοινωνία μέσω χρίσματος, με ειδικό κανόνα, σε συνδυασμό, ασφαλώς, με το Μυστήριο της Ιερής Εξομολόγησης, ενώοι κληρικοί υποβάλλουν γραπτή αίτηση και, εφόσον αυτή εγκριθεί, γίνονται δεκτοί σε κοινωνία, μέσω ενός ειδικού σύντομου Κανόνα της Χειροθεσίας, ειδικά κατηρτισμένου για τέτοιες περιπτώσεις».

 Αυτό είναι βαρύ. Το να χρίσεις έναν λαϊκό σημαίνει να αναγνωρίσεις ότι η εκκλησία από την οποία προέρχεται είναι ψεύτικη και χωρίς χάρη. Ωστόσο:

11. Γίνεται κατανοητό ότι λόγω ιδιοσυγκρασιών σε διαφορετικά μέρη και διαφορετικές περιπτώσεις όσον αφορά την εφαρμογή ενός επιεικέστερου ή αυστηρότερου κανόνα, μια απόφαση πρέπει να παρθεί από τον τοπικό Επίσκοπο ή από αρμόδια Σύνοδο, σύμφωνα με τον Άγιο Κυπριανό της Καρχηδόνας: «Σε αυτό το θέμα δεν εξαναγκάζουμε ή επιβάλλουμε νόμο σε κανέναν, καθώς κάθε Ιεράρχης έχει ελευθερία θέλησης στη διοίκηση της Εκκλησίας και θα πρέπει να λογοδοτήσει για τις πράξεις του ενώπιον του Κυρίου» («Επιστολή στον Πάπα Στέφανο», στο Concilia ad regiam exacta, τόμος Ι [Lutetiæ Parisiorum: Impensis Societatis Typographicæ Librorum Ecclesiasticorum iussu Regis constitutæ, 1671] , στήλη 741)».

 Αυτό είναι πολύ περισσότερο αδύναμο. Δεν είναι λάθος επειδή είναι πιο αδύναμο, γιατί είναι αλήθεια ότι ένας ιεράρχης μπορεί να χαλαρώσει τον κανόνα της υποδοχής, αν θέλει. Όπως λέει ο Άγιος Κυπριανός, είναι δικαίωμά του καθώς έχει «ελευθερία θέλησης στη διοίκηση της Εκκλησίας». Ωστόσο, η ειρωνεία είναι ότι, στις αποτυχημένες διαπραγματεύσεις για ένωση μεταξύ των GTOC και της Γνήσιας Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας υπό τον Αρχιεπίσκοπο Τίχων του Ομσκ και της Σιβηρίας, που έγινε το 2009-2011, το μείζον εμπόδιο ήταν ακριβώς η επιμονή των Ρώσων σ’αυτό το δικαίωμα, το οποίο οι Έλληνες τους αρνήθηκαν (τουλάχιστον, ίσως, μέχρι την τελική συμφωνία δήλωση για την οικονομία, που ο συγγραφέας δεν έχει δει δημοσιευμένη πουθενά). Γιατί, λοιπόν, είναι οι Γνήσιοι Ορθόδοξοι Έλληνες τόσο περισσότερο ευέλικτοι σ’αυτό το σημείο τώρα;

 Μάλλον υπάρχουν δύο κύριοι λόγοι. Ο πρώτος είναι για να «αναμορφώσουν» την πρακτική όλων των ιεραρχών της νεο-σχηματισμένης ομάδας έτσι ώστε όλοι, ή τουλάχιστον η πλειοψηφία των αιρετικών που έρχονται στην Εκκλησία χρίζονται, είναι ένας άφταστος στόχος. Μάλλον μόνο οι Ρουμάνοι χρίζουν με συνέπεια τους νεοημερολογίτες που έρχονται σε αυτούς. Και οι Κυπριανίτες και οι Έλληνες Γνήσιοι Ορθόδοξοι απέχουν πολύ απ’το να είναι συνεπείς σε αυτή την πρακτική. Όσο για τους Ρώσους υπό τον Μητροπολίτη Αγαθάγγελο, όπως θα δούμε αργότερα, η πρακτική τους πάει πέρα από τα όρια της πιο χαλαρής επιτρεπτής οικονομίας…

 Ο δεύτερος λόγος βρίσκεται στην προσωπικότητα και τις φιλοδοξίες που χτίζουν αυτοκρατορίες του Αρχιεπισκόπου Καλλίνικου, ο οποίος ξεκάθαρα σκέφτηκε ότι η ένωση με τους Κυπριανίτες και τους συμμάχους τους ήταν ένα κατά πολύ μεγαλύτερο και πιο «ζουμερό μεζέ» από τους συγκριτικά μικρούς και χτυπημένους απ’τη φτώχια RTOC. Αυτός ο ιεράρχης έχει τη φήμη ότι είναι εξαιρετικά αυστηρός σε ζητήματα πίστης. Αλλά η αλήθεια είναι ότι είναι «αυστηρός» σε σημείο που να εκδηλώσει αδικία όταν κάποιο άτομο ή κοινότητα δεν είναι χρήσιμη στα σχέδιά του, αλλά η αυστηρότητα εξαφανίζεται όταν θέλει να τραβήξει το άτομο ή την κοινότητα στα δίχτυα του. Αναμφίβολα ορισμένοι θα το δικαιολογούσαν αυτό με την αιτιολογία ότι ένας ιεράρχης πρέπει να ελίσσεται ανάμεσα στην αυστηρότητα και τη χαλαρότητα για να υπηρετήσει το καλό της Εκκλησίας σαν σύνολο. Αλλά «το καλό της Εκκλησίας» είναι ένα σλόγκαν που μπορεί να δικαιολογήσει κάθε ανομία στο στόμα ενός ασυνείδητου ανθρώπου: σε ζητήματα πίστης, όπως ο Άγιος Μάρκος της Εφέσου είπε, το πραγματικό καλό της Εκκλησίας ανήκει μόνο στη σταθερή αυστηρότητα και ακρίβεια…

 Κι έτσι μπορεί να συμφωνούμε με τον Αδερφό Ρομάν Γιουζάκοβ, ο οποίος έγραψε στο Facebook για την Εκκλησιολογική Δήλωση: «Είναι ήδη φανερό ότι οι βασικές αρχές του Κυπριανισμού δεν θέτονται σε αμφισβήτηση. Η δριμύα αντι-οικουμενική ρητορική του εγγράφου δεν θα έπρεπε να μας παραπλανήσει: δεν αρνείται κανείς τη γεμάτη χάρη φύση των μυστηρίων της «Κοσμικής Ορθοδοξίας», όπως πριν∙απλά «δεν αναγνωρίζεται με σιγουριά… ειδικά σε σχέση με εκείνους τους ανθρώπους που συνειδητά είναι σε κοινωνία με συγκριτιστικό οικουμενισμό και σεργιανισμό». Είναι προφανές ότι αυτή η διατύπωση είναι αυτή η αόρατη διαφορά – αόρατη, δηλαδή, στο γυμνό μάτι – ανάμεσα στον «Κυπριανισμό» και την «Παλιοημερολογίτικη Βουλγαρική Ομολογία» που τώρα πρέπει να γίνει το επίσημο δόγμα αυτής της ένωσης…»[5]

Ας στραφούμε τώρα σε μια όψη της συμφωνίας του Μαρτίου 2014, η οποία έχει ιδιαίτερα σκανδαλίσει τους Ρώσους Ορθόδοξους Χριστιανούς: τη συμπερίληψη του «Μητροπολίτη» Αγαθαγγέλου στην καινούρια ομάδα. Είναι σε σχέση με τον Αγαθάγγελο που εκδηλώνεται πιο ξεκάθαρα ο καιροσκοπισμός του Καλλίνικου. Έχοντας απορρίψει την κοινωνία το 2009-11 με τον πιο κανονικό από τους Ρώσους Αρχι-ιεράρχες, τον Αρχιεπίσκοπο Τίχωνα, τώρα μπαίνει σε κοινωνία με τον χειρότερο από αυτούς, του οποίου οι κανονικές παραβιάσεις και η ψεύτικη εκκλησιολογία είναι διαβόητες!

 Δεν είναι εδώ μέρος για μια λεπτομερή βιογραφία του Αγαθαγγέλου, αλλά είναι απαραίτητη κάποια αναφορά των πιο χτυπητών και επικίνδυνων λαθών του.

  1. Το 1996, λίγο αφότου έγινε επίσκοπος της ROCOR, έγραψε στο επίσημο περιοδικό της επισκοπής του στην Οδέσσα ότι οι Καθολικοί, οι Μονοφυσίτες και οι Παλαιόπιστοι, όλοι έχουν χάρη των μυστηρίων (Vestnik IPTs, 1996, N 2). Έτσι, εκείνη την εποχή τουλάχιστον, δεν ήταν απλά ένας Κυπριανίτης στην ομολογία του, αλλά οπωσδήποτε ένας οικουμενιστής αιρετικός. Και στη γνώση του παρόντος συγγραφέως, δεν έχει μετανοήσει για αυτή τη δήλωση.
  2. Το 2001 πήγε σαν αντιπρόσωπος της Ρώσικης Γνήσιας Ορθόδοξης Εκκλησίας υπό τον Αρχιεπίσκοπο Λάζαρο (τον προκάτοχο του Αρχιεπισκόπου Τύχωνα) στη Νέα Υόρκη, για να παρουσιάσει την άποψη των Γνήσιων Ορθοδόξων μέσα στη Ρωσία, στη Σύνοδο του Μητροπολίτη Λαύρο (Laurus). Ωστόσο, αντί να αντιπροσωπεύσει τη Γνήσια Ορθόδοξη Εκκλησία, ο Αγαθάγγελος γρήγορα άλλαξε πλευρά και ενώθηκε με τη Λαυρίτικη Σύνοδο. Κατά τη διάρκεια των επόμενων έξι χρόνων, ο Αγαθάγγελος πιστά υπέγραψε όλες τις αποφάσεις της Λαυρίτικης Συνόδου, συμπεριλαμβανομένων κι εκείνων που αφορούσαν την ένωση με το Πατριαρχείο της Μόσχας.
  3. Στις 17 Μαίου 2007, όταν ο Μητροπολίτης Λαύρος υπέγραψε την ένωση ανάμεσα στη ROCOR και το Πατριαρχείο της Μόσχας, ο Αγαθάγγελος άλλαξε πάλι πλευρά – αρνήθηκε να πάρει μέρος στην ένωση. Μόνο που αυτή τη φορά, δεν ξαναενώθηκε τους Γνήσιους Ορθοδόξους μέσα στη Ρωσία, που ήταν προετοιμασμένοι να τον δεχτούν πίσω χωρίς όρους, παρότι τους είχε προηγουμένως προδώσει.  Αντί γι’αυτό, σχημάτισε τη δική του παράταξη, ισχυριζόμενος ότι ήταν ο μόνος αληθινά Ορθόδοξος Ρώσος επίσκοπος που είχε απομείνει! Η συλλογιστική του ήταν πρωτότυπη: αν και ο Λαύρος και η Σύνοδός του είχαν σφάλλει με την ένωση με το Πατριαρχείο της Μόσχας, όλες του οι αποφάσεις μέχρι ακριβώς το σημείο που ενώθηκε με το Πατριαρχείο της Μόσχας (συμπεριλαμβανομένων απαγορεύσεων σε πολλούς Ρώσους κληρικούς που πίστευαν σωστά και, προφανώς, της ίδιας της απόφασης για ένωση με το Πατριαρχείο της Μόσχας!), ήταν σωστές, κι έτσι αυτός, ο Αγαθάγγελος, σαν ο μόνος Ρώσος επίσκοπος που ήταν πιστός στο Λαύρο μέχρι την τελευταία πιθανή στιγμή, ήταν ο μόνος γνήσιος Ρώσος επίσκοπος. Είναι σαν να είπε κάποιος: όλοι εκείνοι που αφήνουν ένα βυθιζόμενο πλοίο πριν το νερό ανεβεί στα φρύδια τους το έχουν αφήσει παράνομα και θα έπρεπε να θεωρηθεί ότι έχουν πνιγεί!
  4. Ενώ καταδίκασε όλους τους Γνήσιους Ορθόδοξους επισκόπους ότι είναι άνευ χάριτος, ο Αγαθάγγελος αρνήθηκε να καταδικάσει το Πατριαρχείο της Μόσχας ότι είναι άνευ χάριτος. Σ’αυτό ακολούθησε, όπως πάντα, την Κυπριανίτικη εκκλησιολογία. Μόνο στην επιλογή του ποιον θα δεχτεί στην Εκκλησία του, παρουσιάστηκε πιο ακραίος και άνευ διακρίσεως από τους Κυπριανίτες – στους οποίους ήταν τώρα υποχρεωμένος επειδή τον είχαν βοηθήσει να ιδρύσει μια αντικανονική ιεραρχία. 
  5. Παραδείγματος χάριν, το 2007 υποδέχτηκε υπό του ωμοφορίου του στο Κίεβο τον «πασίγνωστο Ουκρανό πολιτικό» Δ. Κορτσίνσκι και την υπέρ-εθνικιστική νεο-Ναζιστική αποκρυφο-απολυταρχική σέκτα ή αδελφότητά του. Ο Κορτσίνσκι είχε πολεμήσει στους πολέμους της Τσετσενίας στο πλευρό των Τσετσένων και είχε διδάξει τους οπαδούς του πολεμικές τέχνες, τις οποίες έπειτα τους ενθάρρυνε να τις εξασκήσουν σε ανθρώπους που διαφωνούσαν μαζί του. Τα Ουκρανικά μέσα ενημέρωσης αποκαλούσαν αυτή την αδελφότητα «την Ουκρανική Κλου-Κλουξ-Κλαν» και πολλά από τα μέλη της είχαν φυλακιστεί για πράξεις βίας. Ο Κορτσίνσκι έχει επίσης στενούς δεσμούς με τον αποκαλούμενο «Μεγάλο Ηγούμενο του Τάγματος των Ναϊτών της Ουκρανίας», τον Αλεξάντερ Γιαμπλόνσκι. Η σέκτα του Κορτσίνσκι παραλίγο να απαγορευτεί από τις αρχές∙ αλλά η αναγνώρισή του από τον Αγαθάγγελο, δίνοντας στη σέκτα του τη θέση οργάνωσης εκκλησίας, με εκκλησιαστικό κτίριο και ιερέα, τον προστάτευσε από τη δίωξη…
  6. Άλλο παράδειγμα. Το 2011 ο Αγαθάγγελος υποδέχτηκε τρεις ενορίες στο Ιζέβσκ, στην Ανατολική Ρωσία μαζί με τους ιερείς τους. Ωστόσο, έλαβαν μια πολύ ειδική άδεια: τους επιτράπηκε να παραμείνουν στο Πατριαρχείο της Μόσχας ενώ ήταν υπό το ωμοφόριο του Αγαθαγγέλου. Και τώρα αυτοαποκαλούνται «Πατριαρχείο της Μόσχας στη ROCOR!»
  7. Ένα τρίτο παράδειγμα. Ο Αγαθάγγελος και ο πρώην Πατριάρχης Ειρηναίος της Ιερουσαλήμ (ο οποίος απομακρύνθηκε απ’τη θέση του για αδικοπραγία) έχουν συμφωνήσει να μνημονεύσουν ο ένας τον άλλον στη Θεία Λειτουργία. Τι σημαίνει αυτό, αν όχι ότι ο Αγαθάγγελος είναι σε επίσημη κοινωνία με την Κοσμική Ορθοδοξία;

 Και τώρα αυτός ο Αγαθάγγελος, αυτή η μάστιγα και ο όλεθρος της Ρωσικής Γνήσιας Ορθόδοξης Εκκλησίας, έχει γίνει δεκτός σε κοινωνία από τη Γνήσια Ορθόδοξη Εκκλησία της Ελλάδος χωρίς, απ’όσο ξέρουμε, να απαιτηθεί να διορθώσει καμία από τις παραπάνω χτυπητές δογματικές και κανονικές παραβιάσεις. [6] Αυτή είναι πραγματικά προδοσία της Ρωσικής Εκκλησίας! Μια συνέπεια αυτής της ένωσης, ως εκ τούτου, θα είναι αναμφίβολα μια διεύρυνση του χάσματος ανάμεσα στην πλειοψηφία των Ρώσων και Σέρβων Γνήσιων Ορθοδόξων, απ’τη μία και τον Αγαθάγγελο και την πλειοψηφία των Βαλκάνιων και Δυτικών Γνήσιων Ορθοδόξων απ’την άλλη.

 Ωστόσο, ενόψει του γεγονότος ότι ξεκινήσαμε αυτό το άρθρο αναρωτούμενοι αν ο Θεός θα μπορούσε να βγάλει κάτι καλό από αυτό το κακό, ας θεωρήσουμε, σαν επίλογο, μερικά πιθανά οφέλη.   

      Χωρίς αμφιβολία, ένα βραχυπρόθεσμο όφελος θα είναι ότι πολλοί θα ανακουφιστούν και θα χαρούν που η συνεχής διάσπαση της Γνήσιας Ορθοδοξίας σε ακόμα περισσότερες δικαιοδοσίες έχει σταματήσει και μερικώς αντιστραφεί. Επίσης καλοδεχούμενη είναι η πιθανή ενθάρρυνση που θα δώσει σε κάποιους Κοσμικούς Ορθοδόξους να ξανακοιτάξουν τη Γνήσια Ορθοδοξία και να σκεφτούν να ενωθούν μαζί της. Αλλά τέτοιο κέρδος θα είναι πραγματικό μόνο αν αυτή η ένωση δεν καταλήξει τελικά όπως η ψεύτικη ένωση του 1994 – και γεννήσει ακόμα περισσότερες διαιρέσεις σαν αποτέλεσμα…  

      Ένα άλλο πιθανό όφελος είναι ότι εκείνες οι παρατάξεις οι οποίες, εξαιτίας της συνεχούς απόρριψής τους από τον Κυπριανισμό, δεν είναι μέρος αυτής της ένωσης, – εδώ σκεφτόμαστε συγκεκριμένα τις Ρώσικες παρατάξεις των RTOC και ROAC και κάποια μέρη των ROCA (V), – θα αισθανθούν την πνευματική τους συγγένεια πιο δυνατά και θα ξεκινήσουν συζητήσεις για ένωση μεταξύ τους – μια ένωση που θεμελιώνεται στο βράχο του Χριστού και όχι, σαν την Καλλινικίτικη ένωση, στην κινούμενη άμμο της πολιτικής φιλοδοξίας και του υπολογισμού.                                                                                             

     Αλλά καθώς τα σαθρά θεμέλια της Καλλινικίτικης ένωσης γίνονται όλο και πιο καθαρά σε όλο και περισσότερους ανθρώπους, μπορούμε να ελπίζουμε για άλλο ένα, μακρυπρόθεσμο όφελος: την απομάκρυνση και αντικατάσταση του οδηγού και ηγέτη της. Ο Αρχιεπίσκοπος Καλλίνικος ήταν πάντα ένας αντιφατικός ιεράρχης, με πολλούς άγριους κριτικούς και μέσα και έξω απ’την Ελλάδα. Ήρθε στην επισκοπή (ειρωνικά, μαζί με τον Κυπριανό του Ωρωπού) με ένα κατάφωρα άτιμο και αντικανονικό εκκλησιαστικό πραξικόπημα, το 1979. Αμφισβήτηση περικλείει, επίσης, τον τρόπο με τον οποίο απέκτησε το μοναστήρι των Αρχαγγέλων στην Κόρινθο, που είχε ως αποτέλεσμα την εξορία του ιδρυτή και γέροντά του, Μητροπολίτη Καλλίστου. Μαλώνοντας συχνά με τον πρωθ-ιεράρχη του, Αρχιεπίσκοπο Χρυσόστομο (Κιούση), ήταν ένας εξαιρετικά τεμπέλης και διαιρετικός έξαρχος της Δυτικής Ευρώπης και Σερβίας, ένας Έλληνας εθνικιστής που έγραψε περιβόητα κάποτε ότι «οι Σλάβοι δεν ήταν ποτέ καλοί Ορθόδοξοι». Περιφρονώντας κάθε κανονικό νόμο, αποκαλέστηκε από έναν από τους ανώτερους ιεράρχες του «locum tenens του Σερβικού πατριαρχικού θρόνου», και ποδοπάτησε τις ποιμενικές ανάγκες και τα κανονικά δικαιώματα του Σερβικού ποίμνιού του σε τέτοιο βαθμό, που οι περισσότεροι ζήτησαν καταφύγιο αλλού. Όταν ξεκίνησαν οι διαπραγματεύσεις για την ένωση με την RTOC, μια ένωση που ο Αρχιεπίσκοπος Χρυσόστομος πίστευε αλλά δεν έκανε, – έκανε ό,τι καλύτερο μπορούσε για να αποτύχει – και τελικά τα κατάφερε… [7] 

Όλα αυτά χωρίς αμφιβολία θα συγχωρεθούν και θα ξεχαστούν από πολλούς στην ευφορία των σημερινών εορτασμών ένωσης, καθώς το όνειρο του Καλλίνικου να ανακτήσει «τα χαμένα εδάφη της Βυζαντινής αυτοκρατορίας», όπως το έθεσε κάποτε σε ένα κήρυγμα, αποκαθιστώντας την Ελληνική εκκλησιαστική κυριαρχία στα Βαλκάνια, φαίνεται να πλησιάζει στην εκπλήρωσή του. Ωστόσο, «η περηφάνια προηγείται της πτώσης» και αυτοκρατορίες που αποκτήθηκαν με παράνομα μέσα μπορούν να ξηλωθούν πολύ γρήγορα… Μια μέρα – ποιος ξέρει; – μπορεί να κοιτάξει πίσω στη μέρα του μεγαλύτερου θριάμβου του, την Κυριακή του Τιμίου Σταυρού, 2014 και να θυμηθεί με μεταμέλεια τα λόγια του Κυρίου στο Ευαγγέλιο εκείνης της μέρας: «τί γὰρ ὠφελήσει ἄνθρωπον ἐὰν κερδήσῃ τὸν κόσμον ὅλον, καὶ ζημιωθῇ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ;» (Κατά Μάρκον 8.36)

 12/25 Μαρτίου, 2014.

Τρίτη της εβδομάδας του Τιμίου Σταυρού

Άγιος Γρηγορίου του Διάλογου, Πάπα Ρώμης

______________________________________________________________

[1] Δες “The Cessation of Informal Dialogue”.

[2] Για εκείνους που διαβάζουν ελληνικά παρέχουμε το αυθεντικό Ελληνικό κείμενο για μεγαλύτερη αποσαφήνιση: “Εἰδικώτερον περὶ τῶν Μυστηρίων τῶν τελουμένων εἰς τὰς λεγομένας ἐπισήμους ὀρθοδόξους Ἐκκλησίας, ἡ Γνησία Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, δὲν διαβεβαιοῖ περὶ τοῦ κύρους αὐτῶν, οὔτε καὶ περὶ τῆς σωτηριολογικῆς ἀποτελεσματικότητος τούτων, ἰδίως εἰς ὅσους κοινωνοῦν «ἐν γνώσει» μετὰ τοῦ συγκρητιστικοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ὡς καὶ τοῦ Σεργιανισμοῦ, ἔστω καὶ ἂν Αὕτη δὲν ἐπαναλαμβάνῃ ὁπωσδήποτε τὸν τύπον αὐτῶν εἰς τοὺς ἐν μετανοίᾳ εἰσερχομένους εἰς κοινωνίαν μετ’ Αὐτῆς, ἐν ὄψει μάλιστα τῆς συγκλήσεως μιᾶς Μεγάλης Συνόδου τῆς Γνησίας Ὀρθοδοξίας, εἰς ἐπισφράγισιν τῶν ἤδη γενομένων εἰς τοπικὸν ἐπίπεδον..”

[3] Ο παρών συγγραφέας έχει αναλύσει και αντικρούσει αυτή τη θέση λεπτομερώς εδώ.

[4] Βλέπε εδώ.

[5] Βλέπε εδώ.

[6] Όπως ο Αδερφός Ρόμαν Γιουζάκοβ γράφει στο Facebook: “Μας φαίνεται ότι ο Μητροπολίτης Αγαθάγγελος το πιο πιθανό είναι ότι δεν θα αποκηρύξει τις αποφάσεις του Συμβουλίου της ROCOR του 1994 για την ταυτότητα της ιδεολογίας της ROCOR και τη θεολογία του Κυπριανισμού, ότι δεν θα διακόψει την κοινωνία με τον Πατριάρχη Ειρηναίο κι ότι όλα θα παραμείνουν ακριβώς όπως ήταν». 

[7] Τώρα, ωστόσο, ενόψει της ψεύτικης ένωσης που δημιούργησε ο Καλλίνικος, οι Ρώσοι μάλλον θα ευχαριστήσουν το Θεό που η δική τους ένωση με αυτόν δεν συνέβη… 

________________________________

Ayaan Hirsi Ali: Ο Παγκόσμιος Πόλεμος κατά των χριστιανών εντός του μουσουλμανικού κόσμου.

Από το ένα άκρο του μουσουλμανικού κόσμου στο άλλο, Χριστιανοί δολοφονούνται για την πίστη τους.

Τουλάχιστον 13 άνθρωποι σκοτώθηκαν και 140 τραυματίστηκαν στις 8 Μαρτίου 2011, όταν οι συμμετέχοντες σε μια μεγάλη χριστιανική εκδήλωση σε παραγκούπολη του Καΐρου δέχτηκαν επίθεση από τους κατοίκους της γύρω περιοχής., Μοχάμεντ Ομάρ / EPA-Landov.

Ακούμε τόσο συχνά για τους μουσουλμάνους ότι είναι θύματα κακοποίησης της Δύση και μαχητές στον αγώνα της Αραβικής άνοιξης κατά της τυραννίας. Αλλά, στην πραγματικότητα, ένα εντελώς διαφορετικό είδος πολέμου, είναι σε εξέλιξη, μια άγνωστη μάχη που κοστίζει χιλιάδες ζωές.

Οι Χριστιανοί σκοτώνονται στον ισλαμικό κόσμο, λόγω της θρησκείας τους. Πρόκειται για μια αύξηση της γενοκτονίας που θα έπρεπε να προκαλέσει παγκόσμιο συναγερμό.

Η απεικόνιση των Μουσουλμάνων ως θύματα ή ήρωες είναι στην καλύτερη των περιπτώσεων, εν μέρει ακριβής. Τα τελευταία χρόνια η βίαιη καταπίεση των χριστιανικών μειονοτήτων έχει γίνει ο κανόνας στην μουσουλμανική πλειοψηφία των εθνών που εκτείνονται από την Δυτική Αφρική και τη Μέση Ανατολή έως την Νότια Ασία και την Ωκεανία. Σε ορισμένες χώρες, είναι οι κυβερνήσεις και οι αντιπροσώποι τους, που έκαψαν εκκλησίες και φυλάκισαν πιστούς.

Σε άλλες χώρες, ομάδες ανταρτών και δωσίλογοι έχουν τα πράγματα στα χέρια τους, δολοφονούν Χριστιανούς και τους διώχνουν από περιοχές όπου οι ρίζες τους εκτείνονται πίσω αιώνες.

Η επιφυλακτικότητα των μέσων μαζικής ενημέρωσης σχετικά με το θέμα αυτό χωρίς αμφιβολία έχει αρκετούς λόγους. Κάποιος μπορεί να είναι ο φόβος που προκαλεί η πρόσθετη βία. Ένας άλλος λόγος είναι πιο πιθανόν να είναι η επίδραση συμφερόντων ομάδων, όπως του Οργανισμού Ισλαμικής Συνεργασίας -ένα είδος Ηνωμένων Εθνών στο κέντρο του Ισλάμ, την Σαουδική Αραβία και το Συμβούλιο των Αμερικανικό-ισλαμικών Σχέσεων.

Κατά την τελευταία δεκαετία, αυτές και παρόμοιες ομάδες ήταν ιδιαίτερα επιτύχεις στο να πείσουν κορυφαίες προσωπικότητες και δημοσιογράφους στη Δύση να αντιλαμβάνονται κάθε συμβάν ως αντιμουσουλμανικών διακρίσεων και ως έκφραση μιας συστηματικής και απειλητικής διαταραχής που ονομάζεται “ισλαμοφοβία” – ένας όρος που έχει ως στόχο να της αποδοθεί η ίδια ηθική αποδοκιμασία με την ξενοφοβία ή την ομοφοβία.

Αλλά μια δίκαιη αξιολόγηση των πρόσφατων γεγονότων και τάσεων οδηγεί στο συμπέρασμα ότι η κλίμακα και η σοβαρότητα της ισλαμοφοβίας ωχριά σε σύγκριση με την αιματηρή Χριστιανοφοβία που κυλά μέσα από την μουσουλμανική πλειοψηφία των εθνών από την μια άκρη του πλανήτη στην άλλη. Η συνωμοσία της σιωπής γύρω από αυτή την βίαιη έκφραση της θρησκευτικής μισαλλοδοξίας πρέπει να σταματήσει.

Τίποτα λιγότερο παρά από το μέλλον του Χριστιανισμού-και, τελικά, όλων των θρησκευτικών μειονοτήτων, στον ισλαμικό κόσμο- είναι σε κίνδυνο.

Από τους νόμους περί βλασφημίας, σε βίαιες δολοφονίες για βομβιστικές επιθέσεις, σε ακρωτηριασμούς και το κάψιμο ιερών τόπων, οι Χριστιανοί σε τόσα πολλά έθνη ζουν με το φόβο. Στην Νιγηρία, πολλοί έχουν υποστεί όλες αυτές τις μορφές δίωξης. Το κράτος αυτό έχει τη μεγαλύτερη μειονότητα (40 τοις εκατό) Χριστιανών κατ ‘αναλογία με τον πληθυσμό της (160 εκατ.) από οποιαδήποτε άλλη πλειοψηφία μουσουλμανικής χώρας.

Για χρόνια, οι Μουσουλμάνοι και οι Χριστιανοί στη Νιγηρία έχουν ζήσει στο χείλος του εμφυλίου πολέμου. Ριζοσπαστικοί ισλαμιστές προκαλούν πολλά, αν όχι το μεγαλύτερο μέρος της έντασης. Η νεότερη τέτοια οργάνωση είναι μια ομάδα που αυτοαποκαλείται Boko Haram, που σημαίνει “Η Δυτική εκπαίδευση είναι ιεροσυλία.” Στόχος της είναι να δημιουργήσει Σαρία στη Νιγηρία. Για το σκοπό αυτό έχει δηλώσει ότι θα σκοτώσει όλους τους χριστιανούς στη χώρα.

Κατά τον μήνα Ιανουάριο του 2012 και μόνο, η Boko Χαράμ ήταν υπεύθυνη για 54 θανάτους. Το 2011 τα μέλη της σκότωσαν τουλάχιστον 510 ανθρώπους και έκαψαν ή κατέστρεψαν περισσότερες από 350 εκκλησίες σε 10 βόρειες πολιτείες. Χρησιμοποιούν όπλα, βόμβες βενζίνης, και ακόμη και μαχαίρια, φωνάζοντας «Allahu Akbar!” (“Ο Θεός είναι μεγάλος!”), ενόσω εξαπολύουν επιθέσεις σε ανυποψίαστους πολίτες. Επιτέθηκαν σε εκκλησίες, την ημέρα των Χριστουγέννων ( σκοτώνοντας 42 Ρωμαιοκαθολικούς), σε αίθουσα μπύρας, ένα δημαρχείο, σε σαλόνια ομορφιάς, και σε τράπεζες.

Μέχρι σήμερα επικεντρώνονται σε δολοφονίες Χριστιανών κληρικών, πολιτικών, φοιτητών, αστυνομικών, στρατιωτών και, καθώς και Μουσουλμάνων κληρικών που καταδικάζουν το χάος. Ενώ ξεκίνησαν με τη χρήση μεθόδων όπως το αργό χτύπημα-και-διαφυγή με δολοφονίες από το πίσω κάθισμα μοτοσικλετών το 2009, οι τελευταίες εκθέσεις δείχνουν ότι η πιο πρόσφατες επιθέσεις της ομάδας δείχνουν ένα νέο επίπεδο ισχύος και εκλέπτυνσης.

Η Χριστιανοφοβία που μαστίζει εδώ και χρόνια το Σουδάν έχει μια πολύ διαφορετική μορφή. Η αυταρχική κυβέρνηση των σουνιτών μουσουλμάνων στα βόρεια της χώρας έχει για δεκαετίες βασανίσει μειονότητες χριστιανών και ανιμιστών στον νότο. Αυτό έχει συχνά περιγραφεί ως ένας εμφύλιος πόλεμο ενώ είναι στην πράξη η διαρκής δίωξη από την σουδανική κυβέρνηση των θρησκευτικών μειονοτήτων.

Αυτή η δίωξη κορυφώθηκε με την περίφημη γενοκτονία στο Νταρφούρ, που ξεκίνησε το 2003. Ακόμα κι αν στο μουσουλμάνο πρόεδρο του Σουδάν, Ομάρ αλ-Μπασίρ, έχουν απαγγελθεί κατηγορίες από το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο της Χάγης, το οποίο τον κατηγορούν με τρεις κατηγορίες γενοκτονίας, και παρά την ευφορία που ακολούθησε την ημι-ανεξαρτησία που χορηγήθηκε στο Νότιο Σουδάν τον Ιούλιο του τελευταίου χρόνου, η βία δεν έχει τελειώσει.

Στη Νότιο Kordofan, οι Χριστιανοί συνεχίζουν να υπόκεινται σε εναέριο βομβαρδισμό, στοχευμένες δολοφονίες, την απαγωγή των παιδιών, και άλλες αγριότητες. Αναφορές από τα Ηνωμένα Έθνη αναφέρουν ότι μεταξύ 53.000 και 75.000 αθώων πολιτών έχουν εκτοπιστεί από τις κατοικίες τους και ότι τα σπίτια και κτίρια τους έχουν λεηλατηθεί και καταστραφεί.

Και τα δύο είδη των διώξεων, που αναλαμβάνονται από εξωκυβερνητικές ομάδες καθώς και από υπαλλήλους του κράτους, έχουν έρθει μαζί στην Αίγυπτο στον απόηχο της αραβικής άνοιξης. Στις 9 Οκτωβρίου του περασμένου έτους στην περιοχή του Καΐρου Maspero, κόπτες Χριστιανοί (οι οποίοι αποτελούν περίπου το 11 τοις εκατό του πληθυσμού της Αιγύπτου από τα 81 εκατ. ευρώ) διαδήλωσαν σε ένδειξη διαμαρτυρίας για ένα κύμα επιθέσεων από ισλαμιστές-όπως κάψιμο εκκλησιών, βιασμοί, ακρωτηριασμοί, και δολοφονίες-που ακολούθησαν την ανατροπή της δικτατορίας του Χόσνι Μουμπάρακ.

Κατά τη διάρκεια της διαμαρτυρίας, οι αιγυπτιακές δυνάμεις ασφαλείας οδήγησαν φορτηγά πάνω στο πλήθος και πυροβόλησαν εναντίον των διαδηλωτών, συνθλίβοντας και σκοτώνοντας τουλάχιστον 24 και τραυματίζοντας περισσότερους από 300 ανθρώπους. Μέχρι το τέλος του έτους πάνω από 200.000 Κόπτες είχαν εγκαταλείψει τα σπίτια τους σε αναμονή για περισσότερες επιθέσεις. Με ισλαμιστές έτοιμους να αποκτήσουν πολύ μεγαλύτερη δύναμη στον απόηχο των πρόσφατων εκλογών, οι φόβοι τους φαίνεται να δικαιολογούνται.

Η Αίγυπτος δεν είναι η μόνη αραβική χώρα που φαίνεται αποφασισμένη να σκουπίσει έξω την χριστιανική μειονότητα της. Από το 2003 έχουμε περισσότερους από 900 ιρακινούς Χριστιανούς (οι περισσότεροι από τους Ασσυρίους) να έχουν σκοτωθεί από τρομοκρατική βία στη Βαγδάτη και μόνο, και 70 εκκλησίες να έχουν καεί, σύμφωνα με το Ασσυριακό Διεθνές Πρακτορείο Ειδήσεων (Aina).

Χιλιάδες Χριστιανοί του Ιράκ το έχουν εγκαταλείψει, ως αποτέλεσμα βίας που αφορά ειδικά αυτούς, με μείωση του αριθμού των Χριστιανών στη χώρα σε λιγότερο από μισό εκατομμύριο από μόλις πάνω από ένα εκατομμύριο πριν από το 2003. Η Aina περιγράφει ότι είναι κατανοητό αυτό ως “γενοκτονία αρχόμενη ή εθνοκάθαρση των Ασσυρίων στο Ιράκ”.

Τα 2,8 εκατομμύρια Χριστιανών που ζουν στο Πακιστάν αποτελούν μόνο το 1,6 τοις εκατό του πληθυσμού που είναι άνω των 170 εκατ. ατόμων. Ως μέλη της εν λόγω μικρής μειοψηφίας, ζουν σε διαρκή φόβο όχι μόνο των ισλαμιστών τρομοκρατών, αλλά και των δρακόντειων νόμων περί βλασφημίας στο Πακιστάν.Υπάρχει, για παράδειγμα, η περιβόητη υπόθεση της Χριστιανής γυναίκας που καταδικάστηκε σε θάνατο για φερόμενη προσβολή του Προφήτη Μωάμεθ.

Όταν η διεθνής πίεση έπεισε τον Πουντζάμπ Σαλμάν Φεκ Τάασερ να διερευνήσει τρόπους για την απελευθέρωση της, σκοτώθηκε από τον σωματοφύλακά του. Ο σωματοφύλακας τότε γιορταστικέ από εξέχοντες μουσουλμάνους κληρικούς ως ήρωας-και αν και καταδικάστηκε σε θάνατο στα τέλη του περασμένου έτους, ο δικαστής που του επέβαλε την ποινή τώρα ζει κρυμμένος, φοβούμενος για τη ζωή του.

Τέτοιες περιπτώσεις δεν είναι ασυνήθιστες στο Πακιστάν. Οι νόμοι περί βλασφημίας του έθνους συνήθως χρησιμοποιούνται από τους εγκληματίες και δυσανεξίες Πακιστανών Μουσουλμάνων για να εκφοβίσουν τις θρησκευτικές μειονότητες.Απλά το να δηλώσουν πίστη στην Χριστιανική Τριάδα θεωρείται βλάσφημο, διότι έρχεται αντίθετο ως προς το μουσουλμανικό θεολογικό δόγμα. Όταν σε μια χριστιανική ομάδα υπάρχει υποψία υπέρβασης των νόμων περί βλασφημίας, οι συνέπειες μπορεί να είναι βίαιες.

Απλά ρωτήστε τα μέλη της χριστιανικής ομάδας ενίσχυσης “World Vision”. Τα γραφεία της δέχθηκαν επίθεση την άνοιξη του 2010 από 10 οπλοφόρους οπλισμένους με χειροβομβίδες, αφήνοντας έξι νεκρούς και τέσσερις τραυματίες. Μια μαχητική μουσουλμανική ομάδα ανέλαβε την ευθύνη για την επίθεση με το σκεπτικό ότι το World Vision δούλευε για να ανατρέψει το Ισλάμ. (Στην πραγματικότητα, προσπαθούσε να βοηθήσει τους επιζώντες ενός μεγάλου σεισμού).

Ούτε καν η Ινδονησία-συχνά αναφερόμενη ως η πιο ανεκτική χώρα του κόσμου, δημοκρατική και σύγχρονη με πλειοψηφία τους μουσουλμάνους ως έθνος-έχει ανοσία στους πυρετούς της Χριστιανοφοβίας. Σύμφωνα με δεδομένα που συγκεντρώνονται από το Christian Post, ο αριθμός των βίαιων επεισοδίων εις βάρος θρησκευτικών μειονοτήτων (αν και στο 7 τοις εκατό του πληθυσμού, οι Χριστιανοί αποτελούν τη μεγαλύτερη μειονότητα της χώρας) αυξήθηκε κατά σχεδόν 40 τοις εκατό, από 198 σε 276, μεταξύ 2010 και 2011.

Η λιτανεία του πόνου θα μπορούσε να επεκταθεί. Στο Ιράν δεκάδες Χριστιανοί έχουν συλληφθεί και φυλακιστεί επειδή τόλμησαν να λατρεύουν έξω από το επισήμως εγκεκριμένο σύστημα εκκλησίας. Η Σαουδική Αραβία, εν τω μεταξύ, αξίζει να τοποθετηθεί σε μια δική της κατηγορία.

Παρά το γεγονός ότι περισσότεροι από ένα εκατομμύριο Χριστιανοί ξένοι εργάτες ζουν στη χώρα, απαγορεύονται οι εκκλησίες, ακόμη και οι ιδιωτικές πράξεις χριστιανικών προσευχών! Για την επιβολή αυτών των ολοκληρωτικών περιορισμών, η θρησκευτική αστυνομία κάνει εφόδους τακτικά στα σπίτια των Χριστιανών και τους φέρει μέχρι και με την κατηγορία της βλασφημίας στα δικαστήρια όπου η μαρτυρία τους φέρει λιγότερη εγκυρότητα από ότι των Μουσουλμάνων.

Ακόμα και στην Αιθιοπία, όπου οι Χριστιανοί αποτελούν την πλειοψηφία του πληθυσμού, οι εμπρησμοί εκκλησιών από τα μέλη της μουσουλμανικής μειονότητας έχουν γίνει ένα πρόβλημα.

Πρέπει να είναι σαφές από τον κατάλογο των φρικαλεοτήτων της αντιχριστιανικής βίας ότι είναι ένα σημαντικό πρόβλημα και το λιγότερο δημοσιοποιημένο. Όχι, αυτή η βία δεν είναι κεντρικά προγραμματισμένη ή συντονίζεται από κάποιο διεθνή οργανισμό ισλαμιστών.

Υπό αυτή την έννοια ο παγκόσμιος πόλεμος κατά των χριστιανών δεν είναι ένα παραδοσιακός πόλεμος καθόλου. Είναι, μάλλον, μια αυθόρμητη έκφραση της αντιχριστιανικής έχθρας από τους μουσουλμάνους που ξεπερνά τις κουλτούρες, τις περιοχές και τις εθνότητες.

Όπως η Νίνα Shea, διευθυντής του κέντρου του Ινστιτούτου Hudson για την θρησκευτική ελευθερία, τόνισε σε συνέντευξή της στο περιοδικό Newsweek, ότι οι χριστιανικές μειονότητες σε πολλά πλειοψηφικά-μουσουλμανικά έθνη έχουν “χάσει την προστασία των κοινωνιών τους”.  Αυτό συμβαίνει ειδικά σε χώρες με αυξανόμενες ριζοσπαστικές ισλαμικές (Σαλαφιστών) κινήσεις. Σε αυτά τα κράτη, οι δωσίλογοι συχνά αισθάνονται ότι μπορούν να δρουν με ατιμωρησία ,που η αδράνεια των κυβερνήσεων τους, συχνά αποδεικνύει σωστούς.

Η παλιά ιδέα των Οθωμανών Τούρκων, ότι οι μη μουσουλμάνοι στις μουσουλμανικές κοινωνίες αξίζουν προστασία (έστω και ως πολίτες δεύτερης κατηγορίας)-έχει εξαφανιστεί από το ευρύ φάσμα του ισλαμικού κόσμου, και όλο και περισσότερο το αποτέλεσμα είναι αιματοχυσία και η καταπίεση.

Ας τοποθετήσουμε τις προτεραιότητες μας σε μια ευθεία. Ναι, οι δυτικές κυβερνήσεις πρέπει να προστατεύουν τις μουσουλμανικές μειονότητες από την δυσανεξία. Και φυσικά θα πρέπει να εξασφαλίσουν ότι μπορούν να λατρεύουν, να ζουν και να εργάζονται ελεύθερα και χωρίς φόβο.

Είναι η προστασία της ελευθερίας της συνείδησης και του λόγου που διακρίνει τις ελεύθερες κοινωνίες από αυτές τις ανελεύθερες. Αλλά πρέπει επίσης να κρατήσουν μια προοπτική σχετικά με την κλίμακα και τη σοβαρότητα αυτής της επιθετικότητας. Κινούμενα σχέδια, ταινίες, τα γραπτά είναι ένα πράγμα. Μαχαίρια, όπλα και χειροβομβίδες είναι κάτι εντελώς διαφορετικό.

Όσο για αυτό που η Δύση μπορεί να κάνει για να βοηθήσει τις θρησκευτικές μειονότητες στις Μουσουλμανικές κοινωνίες, η απάντησή μου είναι ότι πρέπει να αρχίσει να χρησιμοποιεί τα δισεκατομμύρια δολάρια  που παρέχει σε βοήθεια στις καταγγελλόμενες χώρες ως μοχλό.

Στη συνέχεια, υπάρχει το εμπόριο και οι επενδύσεις. Εκτός από τις διπλωματικές πιέσεις, οι σχέσεις βοήθειας και εμπορίου μπορούν και πρέπει να εξαρτώνται από την προστασία της ελευθερίας της συνείδησης και της λατρείας για όλους τους πολίτες.

Αντί να πέφτουμε σε παραφουσκωμένες ιστορίες της Δυτικής ισλαμοφοβίας, ας ρίξουμε μια πραγματική στάση έναντι της Χριστιανοφοβίας που μολύνει τον μουσουλμανικό κόσμο. Η ανοχή είναι για όλους-εκτός από όσους δεν ανέχονται.

Η Ayaan Hirsi Ali γεννήθηκε στο Μογκαντίσου, της Σομαλίας, και διέφυγε από έναν γάμο που της είχαν κανονίσει και μετανάστευσε στην Ολλανδία το 1992. Υπηρέτησε ως μέλος του Ολλανδικού Κοινοβουλίου από το 2003 έως 2006 και είναι σήμερα ερευνητής στο American Enterprise Institute. Η Αυτοβιογραφία της, Infidel (Άπιστε), ήταν το 2007 ένα New York Times μπεστ σέλερ.

________________________________

Διώξεις των Χριστιανών από μουσουλμάνους ανά τον κόσμο.

Η λεγόμενη «αραβική άνοιξη» συνεχίζει τη μετάβαση της σε έναν «χριστιανικό χειμώνα,» συμπεριλαμβανομένων και των εθνών που υποβάλλονται σε δημοκρατικές αλλαγές, όπως η Αίγυπτος όπου η Μουσουλμανική Αδελφότητα και οι Salafis κυριάρχησαν στις εκλογές, όπως ήταν αναμενόμενο άλλωστε άμα λάβουμε υπόψιν ότι η κυβέρνηση Ομπάμα είχε κάνει εκπαίδευση σε ισλαμιστές για διεξαγωγή εκλογών.

Τα αραβικά καθεστώτα που δεν ανατράπηκαν από την «αραβική άνοιξη» δέχονται αυξανόμενα την διεθνή πίεση. Αυτά περιλαμβάνουν το κοσμικό καθεστώς του Άσαντ στην Συρία, όπου οι χριστιανοί, οι οποίοι αποτελούν περίπου το 10% του πληθυσμού, φοβούνται το για το μέλλον τους, έχοντας δει τις συνέπειες της δημοκρατίας σε γειτονικές χώρες όπως το Ιράκ, όπου μετά την πτώση του καθεστώτος του Σαντάμ οι Χριστιανοί έχουν ολοκληρωτικά αποδεκατιστεί.

Εν τω μεταξύ, αποκαλύφθηκε ότι « απορρίπτονται οι αιτήσεις Χριστιανών που που ζητούν να υπαχθούν σε καθεστώς πρόσφυγα [στις ΗΠΑ] για τις διώξεις αντιμετωπίζουν και για τον πολλές φορές βέβαιο θάνατο λόγω των θρησκευτικών τους πεποιθήσεων, στο πλαίσιο της Σαρία, ενώ συνολικά δεκάδες χιλιάδες μουσουλμανικές κοινότητες γίνονται αποδεκτές στις ΗΠΑ κάθε μήνα, παρά το γεγονός ότι δεν αντιμετωπίζουν θρησκευτικές διώξεις ».

Μοιρασμένα ανά κατηγορίες οι εκθέσεις, του Νοεμβρίου που αφορούν τις διώξεις των Χριστιανών από μουσουλμάνους ανά τον κόσμο περιλαμβάνει (και δεν περιορίζεται μόνο σε αυτές) τις ακόλουθες αναφορές, οι οποίες αναφέρονται σύμφωνα με το θέμα και σε αλφαβητική σειρά με βάση τη χώρα και όχι κατ ‘ανάγκη στην σοβαρότητα των διώξεων.

Εκκλησίες:

Αιθιοπία: Περισσότεροι από 500 μουσουλμάνοι μαθητές επικουρούμενοι από την μουσουλμανική αστυνομία έκαψαν μια εκκλησία, ενόσω κραύγαζαν «Allahu Akbar» (το οποίο κατά συνέπεια τοποθετεί με σαφήνεια την επίθεσή τους σε ισλαμικό πλαίσιο). Η εκκλησία χτίστηκε σε εκτάσεις που χρησιμοποιόταν από τους Χριστιανούς για περισσότερα από 60 χρόνια, αλλά τώρα το δικαστήριο έχει αποφανθεί ότι χτίστηκε «χωρίς άδεια».

Ινδονησία: Εκατοντάδες «σκληροπυρηνικοί» μουσουλμάνοι συσπειρώθηκαν για να επικρίνουν την «αλαζονεία» μιας πολιορκημένης εκκλησίας, που αν και διατηρείται σφραγισμένη από τις αρχές, έχει διαταχθεί να ανοίξει από το Ανώτατο Δικαστήριο. Τα μέλη της Εκκλησίας έχουν αναγκαστεί να τελούν τις Λειτουργίες τους στο πεζοδρόμιο, ακόμη και κορυφαίοι μουσουλμάνοι κληρικοί της Ινδονησίας προειδοποίησαν τους Χριστιανούς ότι θα ήταν «σοφό και συνετό» για την εκκλησία να υποχωρήσει «στα συναισθήματα των τοπικών πιστών, ειδικά των μουσουλμάνων».

Ιράν: Ο υπουργός των υπηρεσιών πληροφοριών του έθνους δήλωσε ότι στην χώρα του οι εκκλησίες σε σπίτια είναι απειλή για την ιρανική νεολαία, και εγκαινίασε μια νέα σειρά μέτρων για την καταπολέμηση της ανάπτυξης του κινήματος εκκλησία στο σπίτι στο Ιράν.

Νιγηρία: Ισλαμιστές μαχητές φωνάζοντας «Allahu Akbar» πραγματοποίησαν συντονισμένες επιθέσεις σε εκκλησίες και αστυνομικά τμήματα, συμπεριλαμβανομένης και μιας πυρκαγιάς σε μια σύναξη που «ως επί το πλείστον αποτελούταν από γυναίκες και παιδιά» σκοτώνοντας δεκάδες. Οι επιθέσεις σημειώθηκαν σε μια περιοχή όπου εκατοντάδες άνθρωποι είχαν σκοτωθεί νωρίτερα κατά τη διάρκεια της βίας που ξέσπασε μετά την ανάληψη της προεδρίας από τον Jonathan, ένα Χριστιανό, ο οποίος είχε νικήσει τον Μουσουλμάνο αντίπαλό του τον Απρίλιο στις εκλογές.

Τουρκία: Η αρχαία εκκλησία της Αγίας Σοφίας  έχει μετατραπεί σε τζαμί. Διαγράφοντας σημαντικό ρόλο στην οικουμενική ιστορία, η εκκλησία για πρώτη φορά μετατράπηκε σε τζαμί το 1331 υπό κράτος τζιχάντ των Οθωμανών. Ως ένδειξη της εκκοσμικεύσεως, ωστόσο, το 1920 μετατράπηκε σε μουσείο. Ο μετασχηματισμός της πάλι σε τζαμί είναι μια αντανάκλαση της πορείας της Τουρκίας εκ νέου προς τον εξισλαμισμό.

Αποστασία και προσηλυτισμός.

Αφγανοί σε όλο τον κόσμο απειλούνται που εγκατέλειψαν το Ισλάμ και για την μεταστροφή τους στον χριστιανισμό. Ένας εξόριστος, ο οποίος άλλαξε το όνομά του αφού διέφυγε από το Αφγανιστάν το 2007, όταν ένα ισλαμικό δικαστήριο εξέδωσε ένταλμα σύλληψης για τη αλλαξοπιστία του, λαμβάνει ακόμα απειλές: «Αυτοί [Αφγανοί αξιωματούχοι] ήταν πολύ θυμωμένοι και λένε ότι θα με χτύπησουν με μαχαίρι και θα με σκοτώσουν». Ακόμα και στη μακρινή Νορβηγία τον περασμένο Σεπτέμβριο, ένας Αφγανός που ασπαστικε τον Χριστιανισμό ζεματίστηκε με βραστό νερό και οξύ σε ένα κέντρο επεξεργασίας αιτήσεων άσυλου: « Αν δεν επιστρέψεις στο Ισλάμ, θα σε σκοτώσουμε» του είπαν αυτοί που του επιτέθηκαν.

Αλγερία: Πέντε χριστιανοί φυλακίστηκαν «για την τέλεση λατρείας σε μη καταχωριένη θέση» η Διεθνή Christian Concern (ICC), μια ομάδα υποστήριξης που ερευνά την υπόθεση, αναφέρει ότι οι πέντε χριστιανοί κατηγορούνται για «προσηλυτισμό», «μη εξουσιοδοτημένη λατρεία» και για «εξύβριση του Ισλάμ ».

Ιράν: Ο πάστορας Yousef Nadarkhani, που τράβηξε την προσοχή του κόσμου μετά από την φυλάκιση του και ο οποίος περιμένει την εκτέλεσή του για την έξοδο του από το Ισλάμ, και οι αξιωματούχοι συνεχίζουν να βρίσκουν δικαιολογίες να παραμένει έγκλειστος μέχρι να τον αναγκάσουν να παραιτηθεί από τον Χριστιανισμό, η τελευταία δικαιολογία που βρήκανε είναι ότι «όλοι μας γεννιόμαστε μουσουλμάνοι. Ένα ζευγάρι Χριστιανών «το οποίο είχε απαχθεί και κρατήθηκε παράνομα» από τις αρχές για οκτώ μήνες χωρίς καμία επίσημη επιβαρύνση, τελικά απελευθερώθηκε, αφότου υπέστει ξανά ξυλοδαρμό, και τώρα έχουν αποδράσει από την χώρα. Στην διάρκεια της φυλάκισης τους, υπέστησαν «γελοιοποίηση και απαξίωση» για την χριστιανική τους πίστη.

Κασμίρ: Μουσουλμάνοι αστυνομικοί συνέλαβαν και χτύπησαν επτά προσήλυτους από το Ισλάμ σε μια προσπάθεια να αποκτήσουν μια ομολογία κατά του ιερέα που τους βάφτισε. Μετά ο Μεγάλος Μουφτής ισχυρίστηκε ότι οι νεαροί μουσουλμάνοι « παρασύρθηκαν» και «αναγκάστηκαν» να προσηλυτιστούν από έναν Αγγλικανό ιερέα «σε αντάλλαγμα χρημάτων» ο ιερέας συνελήφθη με έναν «ταπεινωτικό» τρόπο. Πρόσφατα απελευθερώθηκε και η ζωή του είναι πλέον σε «σοβαρό κίνδυνο».

Κένυα: Μια συμμορία μουσουλμάνων μαχαίρωσαν και χτύπησαν με σιδερένιες ράβδους έναν 25χρονο Σομαλό πρόσφυγα, σπάζοντας τα δόντια του, ξεγυμνώνοντας τον, καλύπτοντας τον με χώμα, και τον άφησαν αναίσθητο του κοντά σε μια εκκλησία. Αν και ανατράφηκε από την ηλικία των 7 ετών ως χριστιανός, δέχτηκε επίθεση με με την παραδοχή  «ότι ως Σομαλός γεννήθηκε Ισλαμιστής και συνεπώς είναι αποστάτης άξιος θανάτου».

Νιγηρία: Μια ομάδα παραστρατιωτικών μουσουλμάνων, οι Boko Haram, εκτέλεσαν τα δύο παιδιά ενός πρώην «τρομοκράτη» και «δολοφόνου» επειδή ασπάστηκε τον Χριστιανισμό. Όταν ήταν τρομοκράτης «ήταν αποφασισμένος να σχίσει τον λαιμό ενός χριστιανού θύματος», αλλά «ξαφνικά τον χτύπησε το βάρος του κακού που ήταν έτοιμος να κάνει», μετά από αυτήν την διαπίστωση ασπάστηκε και ο ίδιος τον Χριστιανισμό. «Τα μέλη της Boko Haram εισέβαλαν στο σπίτι του, απήγαγαν τα δύο παιδιά του και τον ενημέρωσαν ότι επρόκειτο να τα εκτελέσουν σε αντίποινο για την απιστία του στο Ισλάμ. Σφίγγοντας το τηλέφωνό του, ο άνθρωπος άκουσε τον ήχο των όπλων που δολοφόνησαν τα παιδιά του ».

 

Διάφορες Δολοφονίες.

Αίγυπτος: Μετά από μια διαμάχη που ένας χριστιανός σκότωσε κατά λάθος έναν μουσουλμάνο την οποία ξεκίνησε ο τελευταίος, χιλιάδες μουσουλμάνοι ξεσηκώθηκαν σε βίαια «συλλογική τιμωρία» των Κοπτών του χωριού. Δύο χριστιανοί «που δεν αποτελούσαν μέρος της φιλονικίας» έχασαν τη ζωή τους. Άλλοι μαχαιρώθηκαν και άλλοι πάθανε θανάσιμους τραυματισμούς. Ως συνήθως, «μετά τη θανάτωση των Κοπτών, οι μουσουλμάνοι ξέσπασαν σε κτηνωδίες, λεηλατώντας και καίγοντας χριστιανικές ιδιοκτησίες σπίτια και επιχειρήσεις.» Ακόμα κι έτσι, «οι μουσουλμάνοι επιμένουν ότι δεν έχουν ακόμη εκδικηθεί» τον θάνατο του ομόπιστου τους, και υπάρχουν φόβοι για « γενίκευση της σφαγής των Κοπτών.» Πολλοί Χριστιανοί έχουν εγκαταλείψει τα σπίτια τους ή κρύβονται.

Κένυα: Ύποπτοι ισλαμιστές εξτρεμιστές, προφανώς εξοργισμένοι από την χρήση του κρασιού κατά τη διάρκεια της θείας κοινωνίας, το Ισλάμ απαγορεύει την κατανάλωση οινοπνεύματος, έριξαν μια χειροβομβίδα κοντά σε μια εκκλησία σκοτώνοντας δύο, συμπεριλαμβανομένου ενός 8χρονου κοριτσιού, και τραυματίζοντας τρεις ακόμη. Ο πάστορας μιας άλλης εκκλησίας έλαβε απειλητικό μήνυμα είτε να εγκαταλείψει την περιοχή «μέσα σε 48 ώρες ή να δει εκρήξεις από βόμβες να παίρνουν την ζωή σου, ξέρουμε τα σπίτια σου, οι Χριστιανοί θα γνωρίσουν τον πόλεμο. Μην το πάρετε έτσι ελαφρά τη καρδία. Είμαστε για το λαιμό σας ».

Νιγηρία: Στον τελευταίο γύρο της βίας, λίγο μετά αφότου ακούστηκαν προσευχές σε τζαμί, εκατοντάδες οπλισμένοι Μουσουλμάνοι εισέβαλαν σε χριστιανικά χωριά της περιοχής, «σαν ένα σμήνος από μέλισσες» σκοτώνοντας, λεηλατώντας και καταστρέφοντας σχεδόν τα πάντα. Στο τέλος των 4ων ωρών φρενίτιδας, περίπου 150 άνθρωποι είχαν σκοτωθεί, τουλάχιστον οι 130 από τους Χριστιανούς. Άλλοι 45 Χριστιανοί είχαν επίσης σκοτωθεί από άλλη περιοχή. «Allahu Akbar!» φώναζαν οι μουσουλμάνοι που έκαψαν, λεηλάτησαν και σκότωσαν εκατοντάδες ανθρώπους που εξακολουθούν να αγνοούνται. Οι επιθέσεις συμπεριλαμβάνουν την καταστροφή τουλάχιστον δέκα εκκλησιών. Σχεδόν όλοι οι χριστιανοί της περιοχής έχουν εγκαταλείψει πλέον την περιοχή.

Πακιστάν: Ένας 25χρονος Χριστιανός άνδρας πυροβολήθηκε και σκοτώθηκε από «έναν άγνωστο άντρα σε κάτι που η οικογένειά του πιστεύει ότι ήταν πράξη μιας ριζοσπαστικής μουσουλμανικής ομάδας που είχε βάλει ως στόχο έναν χριστιανό» σύμφωνα με τον γιο, «Πιστεύουμε ακράδαντα ότι ο πατέρας μου σκοτώθηκε λόγω του κηρύγματος του της Βίβλου, δεν υπάρχει άλλος λόγος ». Άρχισε να λαμβάνει απειλές αφότου « έκφρασε την επιθυμία του να ξεκινήσει μια οργάνωση πρόνοιας για τους φτωχούς χριστιανούς» της περιοχής.

«Dhimmitude»

(Γαλλικός νεολογισμός: Γενικά η κατάχρηση, ο εξευτελισμός και η καταστολή των μη μουσουλμάνων ως «πολιτών δεύτερης κατηγορίας»)

Τα μεγαλύτερα περιστατικά dhimmitude τον Νοέμβριο του προέρχονται από δύο μουσουλμανικά έθνη διαβόητα για την παραβίαση των δικαιωμάτων των χριστιανών την Αίγυπτο και το Πακιστάν, κανένα από τα οποία ακόμη ούτε καν αναφέρονται στην πρόσφατη  έκθεση της Διεθνής Θρησκευτικής Ελευθερίας (International Religious Freedom report) του Αμερικανικού Υπουργείου Εξωτερικών:

Αίγυπτος: Μετά την σφαγή του Maspero τον Οκτώβριο, όταν ο στρατός σκότωσε δεκάδες Χριστιανών, μερικές εκ των οποίων πατήθηκαν  σκόπιμα από τεθωρακισμένα οχήματα, η στρατιωτική εισαγγελία της Αιγύπτου έθεσε υπό κράτηση 34 χριστιανούς, συμπεριλαμβανομένων εφήβων κάτω των 16 ετών, με την κατηγορία της «υποκίνησης της βίας, και της μεταφοράς όπλων και προσβολής των ένοπλων δυνάμεων», πολλοί από τους κρατούμενους δεν ήταν καν στο προαναφερθέν περιστατικό και περισυλλέχτηκαν από τους δρόμους μόνο «επειδή είναι χριστιανοί». Τρεις είναι κάτω των 16 ετών, εκ των οποίων ο ένας αφότου εγχειρίσθηκε για την εξαγωγή μιας σφαίρας από το σαγόνι του, παρέμεινε αλυσοδεμένος στο κρεβάτι του νοσοκομείου. Εκατοντάδες χριστιανοί επίσης δέχθηκαν επιθέσεις από μουσουλμάνους με πέτρες και ρίψεις μπουκαλιών όταν οι χριστιανοί διαδήλωσαν κατά της βίας στο Maspero: «Υποστηρικτές μιας ισλαμιστών υποψηφίων για τις επερχόμενες βουλευτικές εκλογές προσχώρησαν στην επίθεση κατά των Κόπτων». Εν τω μεταξύ, ένας ανώτερος ηγέτης του κόμματος Salafi , το οποία ήρθε δεύτερο μετά την Μουσουλμανική Αδελφότητα στις πρόσφατες εκλογές, κατηγόρησε τους Χριστιανούς για την ίδια την σφαγή τους, λέγοντας «η κατάρα του Αλλάχ πάνω τους». Οι ηγέτες της Μουσουλμανικής Αδελφότητας, υποστήριξαν ότι μόνο «οι αλκοολικοι, οι ναρκομανείς και οι μοιχοί» είναι κατά την εφαρμογή της Σαρία -σαφής αναφορά προς τους χριστιανούς της Αιγύπτου.

Πακιστάν: Μια νέα Έκθεση Επιτροπής της κυβέρνησης των ΗΠΑ δείχνει ότι τα πακιστανικά σχολικά εγχειρίδια προωθούν την μισαλλοδοξία κατά των Χριστιανών, Ινδουιστών, και όλων των μη μουσουλμάνων, ενώ οι περισσότεροι δάσκαλοι βλέπουν τις θρησκευτικές μειονότητες ως «εχθρούς του Ισλάμ» όπως και «Οι θρησκευτικές μειονότητες συχνά παρουσιάζονται ως κατώτερες ή δεύτερης κατηγορίας πολιτών στους οποίους έχουν χορηγηθεί περιορισμένα δικαιώματα και προνόμια από τους μουσουλμάνους του γενναιόδωρου Πακιστάν, κάτι για το οποίο θα πρέπει να είναι ευγνώμονες» σημειώνει η έκθεση. Κατά συνέπεια, σε μια απόπειρα κλοπής γης ομάδες της μουσουλμανικής αστυνομίας και ενός συνταξιούχου στρατιωτικού αξιωματούχου, κτύπησαν δύο χριστιανές γυναίκες με «γκλομπ και γροθιές» προκαλώντας ένα σοβαρό τραύμα σε ένα από τα μάτια των γυναικών όταν μια από τις γυναίκες υπεράσπισε την γης τους και πυροβόλησαν τους Χριστιανούς που ήρθαν να βοηθήσουν τις γυναίκες. «Τα τελευταία χρόνια οι Μουσουλμάνοι έχουν κάνει αρκετές προσπάθειες να καταλάβουν γη από τους Χριστιανούς, συνήθως με επιτυχία επειδή ως συνήθως οι χριστιανοί είναι μια περιθωριοποιημένη μειονότητα». Ομοίως στο πλαίσιο μιας «ψευδούς κατηγορίας για κλοπή» ένα χριστιανό ζευγάρι συνελήφθη και ξυλοκοπήθηκε άγρια ​​από την αστυνομία, η έγκυος γυναίκα δέχτηκε «κλοτσιές και γροθιές» ενόσω οι ανακριτές της την απειλούσαν ότι θα «σκοτώσουν το αγέννητο έμβρυο της». Ένας αστυνομικός πρόσφερε την άρση των κατηγοριών για κλοπή αν ο σύζυγος μόνο «αποκήρυττε τον Χριστιανισμό και ασπαζόταν το Ισλαμισμό».

Μετάφραση: Οmologitis, Πηγή: http://www.drougos.gr/

________________________________

Ρωμαιοκαθολική “εικονογραφία”…

 Η μεξικανή “Παναγία της Γουαδελούπης” αγκαλιάζει (!) τον Πάπα Ιωάννη Παύλο Β’.


________________________________

Ανακαλύψεις «βιβλικών διαστάσεων».

Αρχαιολογικά στοιχεία για τα Σόδομα: πρόσφατα ευρήματα ρίχνουν φως σε ανακαλύψεις της «βιβλικών διαστάσεων»

Brian Νίξον
Για το δύκτιο ASSIST News Service
09/12/2011

Αλμπουκέρκη, Νέο Μεξικό (ANS) – Υπάρχουν μερικά γεγονότα στη ζωή ενός ατόμου, όπου μπορεί κανείς να πει ότι έχουν αλλάξει την ιστορική κατανόηση μιας κοινωνίας. Για τον δρ Steven Collins του πανεπιστημίου Trinity Southwest στην Αλμπουκέρκη, αυτό ακριβώς μπορεί να συμβεί.

Μετά την πρόσφατη επιστροφή του από το Tall el-Hammam όπου έκανε ανασκαφές στην Ιορδανία, ο Δρ Collins ήταν γεμάτος συναρπαστικά γεγονότα και πιθανά ιστορικά ευρήματα.

Αλλά πριν μπούμε στα πρόσφατα ευρήματα του, επιτρέψτε μου να επανεξετάσω αυτό που συνέβη κατά τη διάρκεια των ανασκαφών πέρυσι.

Κατά τη διάρκεια ανασκαφών.

Στο άρθρο μου “Βρέθηκαν τα Σόδομα;” έγραψα, “Σύμφωνα με τον Collins, « Η παραδοσιακή “Νότια Θεωρία” για τον χώρο των Σοδόμων δεν έχει τους γεωγραφικούς παραλληλισμούς που περιγράφονται στο κείμενο της Βίβλου. Συγκεκριμένα: 1. Μπορεί κανείς να δει ολόκληρη την περιοχή από τους λόφους πάνω από την Ιεριχώ (Μπέθελ ​​/ Ai), 2. Πρέπει να είναι μια καλά αρδευόμενη τοποθεσία (που περιγράφεται “όπως η Αίγυπτος”), 3. Έχει ένα ποτάμι που τρέχει διαμέσου της (η Ιορδανία), και 4. Θα πρέπει να ακολουθεί την διαδρομή που ακολούθησε ο Λώτ “(που πήγε στην άλλη πλευρά του Ιορδάνη, προς τα ανατολικά, μακριά από την Ιεριχώ.)”

Τι σημαίνουν όλα αυτά; Απλό: Η παραδοσιακή τοποθεσία που αποδίδεται ως Σόδομα μπορεί να είναι εσφαλμένη.

Με αυτό, ο Δρ Collins και η ομάδα του άρχισε να σκάβει σε ένα νέο χώρο, στο Tall el-Hammam, στον οποίο υπάρχει αντιστοιχία σε διάφορους παράγοντες. Ο Δρ Collins συνοψίζει το τελικό αποτέλεσμα: «Κατ ‘αρχάς, η τοποθεσία του Tall el-Hammam έχει είκοσι πέντε γεωγραφικές ενδείξεις που ευθυγραμμίζονται με την περιγραφή στη Γένεση. Συγκρίνετε αυτό με κάτι γνωστό-όπως η Ιερουσαλήμ, που έχει μόνο δέκα-έξι. Άλλες περιοχές έχουν μόνο πέντε ή έξι. Έτσι, αυτή η τοποθεσία έχει μεγαλύτερο αριθμό δεικτών από οποιαδήποτε άλλη περιοχή στην Παλαιά Διαθήκη. Αυτό είναι πραγματικά εκπληκτικό.

«Δεύτερον, τα ευρήματα μας -η κεραμική, η αρχιτεκτονική, και τα στρώματα της καταστροφή ταιριάζουν στο προφίλ του χρονικού πλαισίου. Που σημαίνει ότι θα πρέπει να περιμένουμε να βρούμε αντικείμενα, όπως αυτά που βρίσκουμε από τη Μέση Εποχή του Χαλκού. Αυτά ακριβώς είναι που ανακαλύπτουμε.

“Τέλος, έχουμε εξασφαλίσει διεθνώς αναγνωρισμένους εμπειρογνώμονες για να επανεξετάσουν τα συμπεράσματά μας. Ένα τέτοιο άτομο είναι ο Δρ Robert Mullins. Επίσης υπάρχουν και οι συνάδελφοί μας από το Τμήμα Αρχαιοτήτων της Ιορδανίας. Ο Δρ Mullins είναι ειδικός στην αγγειοπλαστική της Εποχής του Χαλκού, και υπάρχουν πολλοί άλλοι επίσης.  Η εμπειρία μου καλύπτει επίσης τα κεραμικά από την εποχή του Χαλκού. Τα συμπεράσματά τους για το θέμα αυτό αντανακλά το γεγονός ότι τα ευρήματά μας είναι σωστά. Για άλλη μια φορά, αυτό είναι απίστευτο. “

«Αν και είμαστε ακόμα στο στάδιο των ανασκαφών ανακαλύπτουμε μια πληθώρα υλικών και αντικειμένων, μεγάλο μέρος της έρευνας πρέπει ακόμη να διεξαχθεί , θεωρώ ότι τα στοιχεία για την αρχαία πόλη των Σοδόμων αυξάνονται μέρα με τη μέρα.”

Το τελικό συμπέρασμα ήταν ότι τα πορίσματα της ομάδας του Δρ Collins στην Ιορδανία παρήγαγαν εκπληκτικά αποτελέσματα, τα οποία τείνουν όλα προς την πόλη των Σοδόμων.

Τώρα ας κάνουμε μια σύντομη αναδρομή.

Όταν γνώρισα τον Δρ Collins στην Βεράντα του Café του Σολομώντα (εύστοχος τίτλος για τη συνάντησή μας) στο Αλμπουκέρκη, θα μπορούσα να πω ότι κάτι συναρπαστικό με περίμενε.

Καθίσαμε με το τσάι και τον καφέ μας και αρχίσαμε να μιλάμε.

Άρχισα ζητώντας μερικές απλές ερωτήσεις: «Πόσο καιρό είναι η συγκεκριμένη ανασκαφή;”

«Η ανασκαφή έλαβε μέρος από τις 6 Δεκεμβρίου του 2010 έως τις 28 Ιανουαρίου 2011,”απάντησε ο Δρ Collins.

Φέρατε μια ομάδα;

“Ναι, 120 από εμάς μοιρασμένοι αναμεταξύ των εργαζομένων της Ιορδανίας του προσωπικού του Πανεπιστήμιου του Trinity Southwest, καθώς και εθελοντές από όλο τον κόσμο.”

Ήταν η θέση στο ίδιο ακριβώς σημείο με πέρυσι; Ρώτησα.

“Ναι. Την αποκαλούμε πρωτεύοντα τοποθεσία. Αυτό ήταν που έκανε την ανασκαφή συναρπαστική, ωστόσο, “ο Δρ Collin μετατοπίστηκε στην καρέκλα του με ενθουσιασμό, και συνέχισε, “είναι ότι ο Γενικός Διευθυντής Αρχαιοτήτων περάσε πολύ χρόνο μαζί μας.”

“Βλέπετε, στην Ιορδανία, οι ειδήσεις αυτών που βρίσκουμε έχει δημιουργήσει μεγάλο ενδιαφέρον. Ως Μάλιστα, ένας από τους κορυφαίους αρχαιολόγους από την Ιορδανία δήλωσε: «Αυτή είναι ίσως η πιο σημαντική αρχαιολογική ανακάλυψη της σύγχρονης εποχής.”

“Αυτό που οι Ιορδανοί και πολλοί άλλοι-αρχίζουμε να βλέπουμε είναι οι ολοένα και αυξανόμενες αποδείξεις για τα Σόδομα,” κατέληξε ο Δρ Collins.

Πέρα από τις ανακαλύψεις του περασμένου έτους, σε τι νέα στοιχεία αναφέρεστε; Αναρωτήθηκα μεγαλοφώνως με ενθουσιασμό.

“Για να το θέσουμε απλά, έχουμε αποκαλύψει στοιχεία μια μαζικής, βίαιης καταστροφής.”

Δηλαδή; Τον ρώτησα.

«Κατ ‘αρχάς, στάχτη και στρώματα καταστροφής στο τέλος της Εποχή του Χαλκού, στρώματα MB-2,” απάντησε ο Δρ Collins.

Και συνέχισε: «Αλλά η πραγματική μεγάλη είδηση ​​είναι ότι βρήκαμε σκελετικά υπολείμματα που καταδεικνύουν έναν γρήγορο, βίαιο θάνατο.”

Με έκπληξη, ρώτησα για το υπόβαθρο αυτής της ανακάλυψης.

«Ξεκίνησε πριν από τρία χρόνια, όταν βρήκαμε κάποια σκελετικά υπολείμματα. Όπως και σε πολλούς άλλους αρχαιολογικούς χώρους, δεν αναφέραμε τα ευρήματα μας στο κοινό, λόγω των πιθανών προβλημάτων που θα δημιουργούνταν. Ωστόσο, με αυτά τα πρόσφατα ευρήματα, θα έπρεπε να πω κάτι επειδή ήταν τόσο μνημειώδη”.

«Ξεκίνησε όταν ένας από τους διδακτορικούς φοιτητές μας, η Carrall Kobs, επέβλεπε το χώρο των ανασκαφών. Ανακάλυψε δύο πλήρη ανθρώπινα λείψανα και μετά ακόμη ένα. Εκφράζοντας την ανησυχία της με κάλεσε. Της ζήτησα να μου εξιστορήσει την διαδικασία από την ανακάλυψη έως και την ανασκαφική διαδικασία, ζητώντας στην πορεία διάφορα καίρια ερωτήματα. Αυτό που διαπιστώσαμε ήταν στάχτη, συντρίμμια, και υλικό καταστροφής χωρίς ένδειξη ταφικών τομών ή πρωτόγονων ταφικών εσοχών. Δεν ήταν τάφοι”.

“Για να προσθέσουμε περαιτέρω ίντριγκα, το αρχαιολογικό στρώμα ήταν σαφώς στην περίοδο της Μέσης Εποχής του Χαλκού. Ήταν μια καταστροφή τερματικός σταθμός για την πόλη”.

Περισσότερες πληροφορίες σχετικά με τους σκελετούς, ρώτησα.

“Δύο από οστεολόγους μας, ο Δρ John Leslie, PhD, MD, και ο Dr John Moore, PhD, DDS, έλεγξαν τα οστά. Η περιοχή που επικεντρώθηκαν ήταν το κάτω μισό του σώματος, συμπεριλαμβανομένης της περιοχής της λεκάνης, των ποδιών, και των κνημών, τα ανώτερα τμήματα σε δύο από αυτά έλειπαν. Τα πρώτα αποτελέσματα ήταν εκπληκτικά και αρκετά συναρπαστικά αρχαιολογικά, αλλά λυπητερά για τον τρόπο που οι άνθρωποι αυτοί έχασαν τη ζωή τους. Βρήκαν τα σώματα ανοιγμένα προς τα έξω, μπρούμυτα, τις αρθρώσεις στριμμένες, τα δάχτυλα των ποδιών σε υπερ-επέκταση, με πολλά σημάδια από την βίαιη ταφή που υπέστησαν από τα συντρίμμια που κατάρρευσαν. Με λίγα λόγια, τα σώματα τους δέχτηκαν εξαιρετικούς τραυματισμούς στο θάνατό τους.

“Λίγο μετά, ανακαλύψαμε τον σκελετό ενός παιδιού ένα μέτρο βορειότερα. Ο σκελετός του παιδιού έδειξε την ίδια καταστροφή, δεικνύοντας τραυματικά (βίαιο) θάνατο”.

Πώς δηλαδή; Ήμουν πολύ περίεργος.

“Τα πόδια του ήταν λυγισμένο με λάθος τρόπο, οι αρθρώσεις των γόνατων είχαν ξεριζωθεί, ένα χέρι σπασμένο με την αριστερό παλάμη προς τα πάνω, και το άλλο χέρι είχε συντριβεί κάτω από την περιοχή του πύελο. Εν κατακλείδι έδειξε τα σημάδια ενός ξαφνικού, άθλιου θανάτου”.

Οποιαδήποτε άλλα σκελετικά υπολείμματα; Επέμεινα.

“Ναι. Τ ερευνούμε ακόμη. Αλλά σε γενικές γραμμές, σκελετικά υπολείμματα βρέθηκαν σε όλη την περιοχή, ακολουθώντας τα ίδια σχέδια. Ένας σκελετός φαίνεται να σκύβει, σαν να φοβάται, προσπαθώντας να προστατευθεί από την καταστροφή”.

Έτσι τι μπορούμε να συμπεράνουμε από όλα αυτά; Ρώτησα.

“Μπορεί να είναι πολύ νωρίς για να πούμε, αλλά τα αρχικά στοιχεία δείχνουν προς την κατεύθυνση μιας καταστροφής μεγάλης κλίμακας από ένα καταστροφικό γεγονός. Το λέω αυτό γιατί, σε εκείνη την περιοχή, τα σκελετικά υπολείμματα είχαν τραυματιστεί με κατεύθυνση από ανατολικά προς τα δυτικά, γεγονός κατεύθυνσης που αποδεικνύει ότι η καταστροφή προήλθε από ένα συγκεκριμένο σημείο της πυξίδας»..

Αφελώς, ρώτησα τι έκαναν με τους σκελετούς.

“Πήραμε εξαιρετική προσοχή και προφυλάξεις με τους σκελετούς, που ακολουθεί και ξεπερνά το πρωτόκολλο. Ο στόχος μας ήταν η εξασφάλιση της ασφάλειας και της προστασίας όλων όσων παραμένουν υπό το έδαφος”.

Αυτό είναι ένα σημαντικό εύρημα, συμφώνησα. Αλλά υπάρχει κάτι περισσότερο;

“Ναι, πολλά παραπάνω. Στην ίδια γεωγραφική τοποθεσία βρήκαμε τέφρα, κεραμικά, τούβλα λάσπης, και αντικείμενα, όλα δείχνουν προς την Μέση Εποχή του Χαλκού την εποχή του Αβραάμ και του Λώτ”.

“Επίσης, θεωρούμε ότι μπορεί να έχουμε βρεθεί στον περίβολο του ναού. Όσο για σήμερα, βρήκαμε μια 100 × 100 μέτρων περιοχή στην κάτω τοποθεσία του Tall el-Hammam. Ένα από τα κύρια τοιχία έχει τρία μέτρα πάχος και είκοσι μέτρα μήκος. Αν αυτό που αγναντεύουμε ανήκει στον ναό, φαίνεται ότι μπορεί να είναι το νότιο τοίχος του”.

Όλα αυτά ακούγονται αρκετά εκπληκτικά, απάντησα. Και θέλω να γνωρίζω “τι θα επακολουθήσει;” ρώτησα αν ήταν σε συνεργασία με εξωτερικούς εμπειρογνώμονες.

“Καθ ‘όλη την εκστρατεία έχουμε συνεργαστεί με εξωτερικούς εμπειρογνώμονες. Σε αυτή τη συγκεκριμένη ανασκαφή μας έχει βοηθήσει ο Δρ Leen Ritmeyer, ένας παγκοσμίου φήμης ειδικός στην αρχαία αρχιτεκτονική. Έχει κάνει δημοσιεύσει σχέδια  και απικονήσεις για πάνω από 70 ανασκαφές στο Ισραήλ, έτσι είμαστε πραγματικά ευτυχείς που τον έχουμε στο Tall el-Hammam”.

“Αρχικά ήταν πολύ σκεπτικός για την εύρεση των Σοδόμων στο Tall el-Hammam. Αλλά με τις πρόσφατες επισκέψεις και το έργο του στο χώρο, η στάση του μπορεί να αλλάξει προς μια πιο θετική στάση. Σε όλες, θα ήταν ασφαλές να πούμε, ότι ο Δρ Ritmeyer θα έλεγε ότι το Tall el-Hammam είναι ο καλύτερος υποψήφιος για τα Σόδομα. Ξέρω ότι έχει κάνει πολλές παρουσιάσεις του ότι τα Σόδομα βρίσκονται στο el-Hammam”.

“Επιπλέον, ο Δρ Λέσλι έχει γράψει μια επιστημονική αξιολόγηση στα σκελετικά υπολείμματα, τα οποία θα δημοσιευθούν στην έκτη εποχική Έκθεση μας στα μεγάλα αρχαιολογικά περιοδικά. Επιπλέον, η TeHEP Συντηρήτρια μας είχε κάνει έγχυση στα οστά  με πλαστικό για σκοπούς διαφύλαξης. Τα οστά του παιδιού θα εισαχθούν   ενσωματωμένα με την τέφρα τους και είμαστε σε αναμονή για τα αποτελέσματα των δοκιμών του άνθρακα 14, και άλλων εξετάσεων”.

“Έτσι, σε όλα, έχουμε εξωτερική βοήθεια, και έχουμε πολλούς επιστήμονες που εργάζονται για το προσωπικό και που μετέχουν στην ανασκαφή με διάφορες ικανότητες όπως βοτανολόγοι, εμπειρογνώμονες πανίδας, γεωλόγοι, τυπολόγοι κεραμικών, κλιματολόγοι, χημικοί, επιστήμονες υλικών, εσείς πείτε μου κάποιον άλλο”.

Μέχρι τώρα, ο Δρ Collins και εγώ συνομιλούμε για πάνω από μια ώρα. Παρακολουθώ κάθε λέξη και φράση του, όπως περιγράφει την τοποθεσία. Και ακόμη περισσότερο, έχω θαυμάσει ότι η ομάδα του αποκαλύπτει.

Πριν από τον αφήσω να φύγει, είχα άλλη μια ερώτηση. Και η απάντηση του και πάλι με κατέπληξε.

Υπάρχει κάτι ασυνήθιστο στο Tall el-Hammam  που δεν περιμένατε όταν άρχισαν να σκάβουν εκεί πριν πέντε χρόνια;

“Δεν θα το πιστέψεις αυτό, Brian, αλλά κάτι πολύ συναρπαστικό έχει συμβεί κατά τη διάρκεια των τελευταίων δύο εποχές των ανασκαφών. Βρήκαμε έναν τεράστιο όγκο στοιχείων στο Tall el-Hammam και τη γύρω περιοχή που περιέχει τα μεγαλύτερα και καλύτερα διατηρημένα νεκροτοποθέσια (necroscape) στην περιοχή. Ή για να το θέσουμε σε απλή γλώσσα: ένα αρχαίο τοπίο που είχε μεταβληθεί και σχεδιαστεί για αστρονομικούς καθώς και θρησκευτικούς σκοπούς”.

Περίεργος, ρώτησα, δηλαδή;

“Στις πρόσφατες ανασκαφές μας μας βρήκαμε ένα μεγάλο αριθμό ανακαλύψεις με μεγαλιθικά χαρακτηριστικά: Όρθιους Ογκόλιθους, μενίρ, αστρονομικές ευθυγραμμίσεις, ντολμέν, γαιογραφίες, κύκλοι φτιαγμένοι από ογκόλιθους, και μια σειρά από άλλες κατασκευές από πολύ μεγάλες πέτρες. Η ανθρωπολόγος του προσωπικού μας, Λούσι Κλέιτον, συνεργάζεται μαζί μας σχετικά με την ερμηνεία τους. Έχουμε επίσης δύο υψηλούς στον τομέα μας, αρχαιολόγους τον Δρ Steve McAllister και τον Δρ Ντέιβιντ Maltsberger, και ένα εξωτερικό αστρονόμο, που εργάζονται για τη σημασία των ευθυγραμμίσεων στους ογκόλιθους”.

“Για να προσθέσουμε περισσότερη γοητεία σε αυτά, ήμασταν στο χώρο της τοποθεσίας κατά τη διάρκεια ηλιακών και σεληνιακών φαινομένων, τα οποία έδειξαν ότι οι αρχαίοι κάτοικοι είχαν μια σαφή κατανόηση των αστρονομικών φαινομένων”.

Δηλαδή; Ρώτησα.

“Ένα παράδειγμα είναι ότι οι μεγάλες μόνιμες πέτρες-μενίρ-στοχεύουν στο ναό. Ένας άλλος λόγος είναι ότι πολλοί από τους ογκόλιθους δίνουν ενδείξεις για ένα αστρονομικό ημερολόγιο, ιδιαίτερα προς τις ηλιακές ευθυγραμμίσεις. Έχουμε παρακολουθούνται ήδη μερικά από αυτά από πρώτο χέρι”.

“Αν και μόλις αρχίζουμε αυτή την περιοχή της μελέτης, τα ευρήματα είναι συναρπαστικά. Σε όλα αυτά μπορούμε επίσης να έχουμε βρει το λόγο του γιατί ότι ο Ιωσήφ και η μεγάλη αιγυπτιακή συνοδεία του θρήνησαν το θάνατο του Ιακώβ στην αυτή ίδια θέση  για επτά ημέρες, στη Γένεση 50. Ξέρετε, η περιοχή των Tall el-Hammam είναι η βιβλική Abel Mizraim και Abel Shittim. «Τόπος πένθους» του Άβελ. Αυτό σημαίνει ότι τα μεγαλιθικά στοιχεία του τομέα μας αποτελούν -ένα ιερό τοπίο σκόπιμα κατασκευασμένο για το πένθος των προγόνων. Είναι αρκετά πιθανό ότι η περιοχή έγινε γνωστή ως «Abel», ο τόπος του πένθους, μετά την καταστροφή των Σοδόμων και των πόλεων της πεδιάδας. Πολύ συναρπαστικά πράγματα!”.

Κάνοντας ακόμη ένα ερώτημα (σπάζοντας την υπόσχεσή μου ότι η προηγούμενη ήταν και η τελευταία ερώτηση), ρώτησα πώς ο Δρ Collins συνοψίζει την τοποθεσία του Tall el-Hammam.

“Λοιπόν, κατά τη γνώμη μου, έχουμε βρει την πόλη της καταστροφής: τα Σόδομα. Αλλά πέρα ​​από αυτό, πιστεύω ότι αυτή η τοποθεσία είναι μια από τις καλύτερες φωτογραφίες της πόλη-κράτος της εποχής του Χαλκού που έχουν ποτέ ανακαλυφθεί και ερευνηθεί. Το Tall el-Hammam μας βοηθά να αναπτύξουμε νέες δομές για την ανθρωπολογία του τοπίου, αρχαιολογικές μεθόδους, καθώς και ένα βουνό από ενδείξεις για τις πεποιθήσεις και τις δράσεις του αρχαίου ανθρώπου. Μπορεί κάλλιστα να αποδειχθεί μία από τις μεγαλύτερες ανακαλύψεις της σύγχρονης αρχαιολογίας. Στην πραγματικότητα, είναι ήδη”.

Για να μάθετε περισσότερα σχετικά με τη συζήτηση του Δρ Collins και μερικά από τα ευρήματά του, μπορείτε να παρακολουθήσετε μια συνέντευξη που πραγματοποιήθηκε από τον Δρ Skip Heitzig, Υψηλό Πάστορα του Ιππικού του Γολγοθά της Αλμπουκέρκης, κάνοντας κλικ εδώ: http://www.expoundabq.org/archive.asp?interactive=906.

Πηγή: http://www.tallelhammam.com

________________________________

Και πάλι σχετικά με τον Παπισμό της Ανατολής.

Του Πρωθιερέα Ανδρέα Νοβικώφ*

Μια από τις βασικές θεολογικές και κανονικές προκλήσεις, τις οποίες αντιμετωπίζει η σύγχρονη Ορθόδοξη Εκκλησία, είναι εκείνη του Παπισμού της Ανατολής.

Αυτός είναι ο πειρασμός της εξουσίας, που πριν από μια χιλιετία στάθηκε ήδη αφορμή του μεγάλου σχίσματος, αποτελεί μια σοβαρή αλλοίωση της Ορθόδοξης εκκλησιολογίας και των κανονικών θεμελίων της υπάρξεως της Εκκλησίας, πράγμα το οποίο σήμερα παρουσιάζει πραγματικό κίνδυνο για την πανορθόδοξη ενότητα.

Ιδιαίτερη ανησυχία προκαλεί εκείνο το γεγονός ότι οι υπέρμαχοι του προτύπου της διάρθρωσης της Εκκλησίας σύμφωνα με το οποίο το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως μέσα στην Ορθόδοξη Εκκλησία είναι λίγο πολύ ένα ακριβές ανάλογο του Πάπα της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας, όλο και περισσότερο μετατοπίζουν την έμφαση στη διδασκαλία τους από τον τομέα του κανονικού δικαίου στον τομέα της δογματικής θεολογίας.

Αυτή η σαφή τάση αποτυπώθηκε στην πλέον έντονη μορφή της στο δημοσίευμα της 16ης Οκτωβρίου 2011 μιας στενώς συνδεδεμένης με το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως ιστοσελίδας εκκλησιαστικού περιεχομένου στο πολεμικού χαρακτήρα άρθρο του Πρωτοπρεσβυτέρου Γεωργίου Τσέτση με τίτλο «Ορθόδοξος «Εκκλησία» ή «Συνομοσπονδία» Τοπικών Εκκλησιών;».(1)

Με έντονα συναισθηματικό τρόπο ο συντάκτης του άρθρου ασκεί κριτική σε μια θεμελιώδη αλήθεια της Ορθόδοξης εκκλησιολογίας, δηλαδή την ισοτιμία και την ανεξαρτησία των κατά τόπους Εκκλησιών, την έλλειψη από την Οικουμενική Ορθοδοξία ενός ενιαίου κέντρου διοίκησης, μιας επίγειας κεφαλής.

«Ένα μείζον Εκκλησιολογικό πρόβλημα εγείρεται» εκ της απόψεως του ισχυρού Πρωτοπρεσβυτέρου του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως με τις θέσεις ότι «δεν υπάρχουν, ούτε μπορεί να υπάρχουν, πρωτεύουσες ή προϊστάμενες Εκκλησίες, (…), ούτε Εκκλησίες α΄ή β΄ κατηγορίας, και (ότι) καμία Εκκλησία δε μπορεί να υπαγορεύει τίποτε σε μιαν άλλη», ότι η Οικουμενική Εκκλησία έχει δομή «μιας συνομοσπονδίας, όταν κάθε αυτοκέφαλος Εκκλησία είναι μεν διοικητικώς ανεξάρτητη από την άλλη, αλλά ευρίσκεται σε προσευχητική και κανονική ενότητα με τις υπόλοιπες Εκκλησίες», ότι «η Ορθόδοξη Εκκλησία διαφέρει από την Καθολική με το ότι δεν έχουμε Πάπα, δεν έχουμε πρώτο Επίσκοπο, ο οποίος δύναται να αποφασίζει εκ μέρους των όλων».

Το πρόβλημα αποκτά ιδιαίτερη οξύτητα για τον πατέρα Γεώργιο υπό το φως της προετοιμαζόμενης Αγάις και Μεγάλης Συνόδου της Ορθοδόξου Εκκλησίας. «Οι Οικουμενικές Σύνοδοι δεν ήταν «Συνελεύσεις» αυτόνομων τοπικών Εκκλησιαστικών σχημάτων.

Ήταν Σύνοδοι της Μιάς Αδιαιρέτου Εκκλησίας», ισχυρίζεται ο αρθρογράφος.

Σε τί όμως διαβλέπει αυτή την ενότητα, στην οποία είναι τόσο αντίθετη δήθεν η αυτονομία των εκκλησιαστικών σχημάτων;

Στην αρχή του δημοσιεύματος αναρωτιέται ρητορικά ο Πρωτοπρεσβύτερος Γ. Τσέτσης «Τι είναι επιτέλους το Σώμα  στο οποίο ανήκουμε ως «μέλη εκ μέρους» (Α΄Κορ. 12, 27) και ομολογούμε στο Σύμβολο της Πίστεως; Η «Μία» και Αδιαίρετος Ορθόδοξος Ἐκκλησία;

Ή μήπως μια εθνοφυλετικής υφής Συνομοσπονδία ανεξάρτητων απ’αλλήλων τοπικών Ορθοδόξων Εκκλησιών;» 

Κλείνοντας το ίδιο άρθρο ο ίδιος δίνει εξαντλητική απάντηση:

«Η ανά την οικουμένην «Μία» και Αδιαίρετος Ορθόδοξος Εκκλησία δεν είναι σώμα ακέφαλο. Ούτε όμως και κάποιο είδος πολυκέφαλης Λερναίας Ύδρας.

Ο Οικουμενικός Πατριάρχης δεν είναι απλώς ψιλώ τω τίτλω «πρώτος μεταξύ ίσων», καθώς επαναλαμβάνεται ευκαίρως-ακαίρως, σε μια προσπάθεια υποβάθμισης του ρόλου του στο σώμα της Ορθοδοξίας…

Όπως, όμως, οι Προκαθήμενοι μιας επί μέρους Εκκλησίας, λ.χ. της Αλεξανδρείας, Ρωσίας, Σερβίας, Ρουμανίας, Κύπρου ή Πολωνίας, δεν είναι απλώς «πρώτοι» μεταξύ της πλειάδος «ίσων» Επισκόπων που τους περιστοιχίζουν, αλλά και το ορατό σημείο της ενότητος της Εκκλησίας της οποίας προΐστανται καί εγγυηταί της εύρυθμης λειτουργίας της, κατ΄αυτόν ακριβώς τον τρόπο και ο Κωνσταντινουπόλεως είναι, αρέσει ή όχι, ο Προκαθήμενος της Ορθοδοξίας, το ορατό σημείο της Ενότητός της και ο εγγυητής της εύρυθμης λειτουργίας του θεσμού τον οποίο αποκαλούμε «Ορθόδοξος Εκκλησία».

Εν εναντία περιπτώσει, το Σώμα στο οποίο ανήκουμε, παύει να είναι «Η» Εκκλησία και μεταβάλλεται, όντως, σε Συνομοσπονδία τοπικών Ορθοδόξων Εκκλησιών».

Εδώ διαπιστώνουμε κάτι καινοφανές. Στο βαθμό που γνωρίζω τη νεώτερη ελληνόφωνη θεολογική γραμματεία δεν έκαναν παλαιότερα οι οπαδοί του Παπισμού της Ανατολής τη χρήση της αναφερόμενης από τον Πρωτοπρεσβύτερο Γ. Τσέτση αγιογραφικής παραπομπής στα πλαίσια του προβλήματος του πρωτείου του Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως.

Αξιοσημείωτη είναι η προκλητική σε τόλμη της μεταχείριση από τον αρθρογράφο του λόγου του Θεού: ο Απόστολος Παύλος μιλάει για το Σώμα, του οποίου ξεχωριστά όλοι εμείς είμαστε μέλη. Αλλά το Σώμα έχει μια κεφαλή, δεν είναι «ακέφαλο», ούτε και «μια πολυκέφαλης Ύδρα». Ποιά είναι αυτή η «κεφαλή»;

Είναι ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, «ο Προκαθήμενος της Ορθοδοξίας», «το ορατό σημείο της ενότητας της Εκκλησίας» και «ο εγγυητής» της εύρυθμης λειτουργίας αυτής, σε σύγκριση με τον οποίο όλοι οι υπόλοιπο Πατριάρχες είναι «ισότιμοι» μόνο εντός εισαγωγικών και του οποίου η εξουσία μοιάζει με την εξουσία του Πατριάρχη μέσα σε μια επί μέρος Εκκλησία.

Για έναν απολογητή του νέου Παπισμού αυτό το πρωτείο αρχής του Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως αποτελεί από την ίδια τη φύση του ένα αναπόσπαστο και ουσιώδες στοιχείο του Σώματος του Χριστού, αρρήκτως συνδεδεμένο με την ομολογία πίστεως στην Εκκλησία, όπως αυτή εκτίθεται στο Σύμβολο της πίστεως, και χωρίς του πρωτείου αυτού η Εκκλησία παύει πλέον να είναι Εκκλησία.

Σε τι αντιβαίνει αυτή η λογική στην Ορθόδοξη Παράδοση;

Ανοίγοντας την Α΄ προς Κορινθίους Επιστολή του Αποστόλου Παύλου να διαβάσουμε ολόκληρο το απόσπασμα στο οποίο παραπέμπει ο Πρωτοπρεσβύτερος Γ. Τσέτσης (12. 27): «Υμεῖς δέ ἐστε σῶμα Χριστοῦ καὶ μέλη ἐκ μέρους». Λοιπόν, είμαστε Σώμα Χριστού.

Είναι ενδεικτικό πως το πλέον σπουδαιότερο στοιχείο της αποστολικής θεολογίας «ξαφνικά» εξαφανίζεται στη σχετική παραπομπή του π. Γεωργίου.

Και δεν είναι τυχαία. Άλλωστε εάν το Σώμα είναι του Χριστού, η Κεφαλή του μπορεί να είναι μόνο ο Θεάνθρωπος, ο Σωτήρας Χριστός, πράγμα, στο οποίο επανηλειμμένως αναφέρεται πάλι ο Απόστολος Παύλος: «ὁ Θεὸς τοῦ Κυρίου ἡμῶν ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ…αὐτὸν ἔδωκε κεφαλὴν ὑπὲρ πάντα τῇ ἐκκλησίᾳ, ἥτις ἐστὶ τὸ σῶμα αὐτοῦ» (Εφ. 1. 17, 22-23), «ὁ Χριστὸς κεφαλὴ τῆς ἐκκλησίας, καὶ αὐτός ἐστι σωτὴρ τοῦ σώματος» (Εφ. 5. 23). Ο Χριστός «ἐστιν ἡ κεφαλὴ τοῦ σώματος» (Κολ. 1. 18).

Όμως δεν αρκούνται σε αυτή την Κεφαλή οι ζηλωτές της αναβάθμισης του ηγετικού ρόλου του Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως, όπως και ορισμένοι στο παρελθόν.

Τους λείπει μια ενιαία επίγεια κεφαλή της Εκκλησίας, στην αποδοχή της ανώτατης εξουσίας της οποίας βλέπουν την εκ των ων ουκ άνευ της ενότητας του Σώματος της Εκκλησίας. Αυτός είναι ο λόγος της αντικατάστασης Εκείνης της Κεφαλής, για την οποία λέγει ο άγιος Απόστολος Παύλος με τη δική τους κεφαλή από το Ίστανμπουλ .

Αλλά μήπως εμείς είμαστε που ερμηνεύουμε κάπως λανθασμένα τα του Αποστόλου, τα οποία έχουν κάποιο κρυφό νόημα ή είναι αλληγορικά;

Λοιπόν, ας καταφύγουμε στον πλεον έγκριτο ερμηνευτή των Επιστολών του Αγίου Αποστόλου Παύλου τον Ιερό Χρυσόστομο, εν τω μεταξύ Αρχιεπίσκοπο Κωνσταντινουπόλεως.

Να ληφθεί υπόψη ότι ο 27ος στίχος εδώ δεν είναι μια αυτοτελής φράση, αλλά αποτελεί μέρος ενός ευρύτερου συλλογισμού για το Σώμα Χριστού, ο οποίος υπάρχει στο 12ο κεφάλαιο της Α΄ προς Κορινθίους Επιστολής. Ερμηνεύοντας το 12ο στίχο του ίδιου κεφαλαίου ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυστόστομος επισημαίνει:

«Καθάπερ γὰρ καὶ σῶμα καὶ κεφαλὴ εἷς ἐστιν ἄνθρωπος, οὕτω τὴν Ἐκκλησίαν καὶ τὸν Χριστὸν ἓν ἔφησεν εἶναι».(2)

Στην ερμηνεία του 27ου στίχου ο Ιερός Χρυσόστομος εξηγεί το πως εξασφαλίζεται η ενότητα των κατά τόπους Εκκλησιών σε μια Οικουμενική Εκκλησία υπό τη μια Κεφαλή Χριστό.

Προς μεγάλη στενοχώρια των σύγχρονων παπιστών ως γνώρισμα αυτής της ενότητας ο αρχαίος Προκαθήμενος της Εκκλησίας Κωνσταντινουπόλεως και Πατήρ της Ορθοδοξίας δεν αναφέρει την ύπαρξη κάποιου επίγειου κέντρου διοίκησης, αλλά την ειρήνη, δηλαδή την αγάπη και αδελφική επικοινωνία μεταξύ των κατά τόπους Εκκλησιών: «Ἐπειδὴ γὰρ εἶπε, Σῶμα, τὸ δὲ πᾶν σῶμα ἦν, οὐχὶ ἡ παρὰ Κορινθίοις Ἐκκλησία, ἀλλ’ ἡ πανταχοῦ τῆς οἰκουμένης, διὰ τοῦτο ἔφησεν, Ἐκ μέρους· τουτέστιν, ὅτι Ἡ Ἐκκλησία ἡ παρ’ ὑμῖν μέρος ἐστὶ τῆς πανταχοῦ κειμένης Ἐκκλησίας, καὶ τοῦ σώματος τοῦ διὰ πασῶν συνισταμένου τῶν Ἐκκλησιῶν· ὥστε οὐχὶ πρὸς ἀλλήλους μόνον, ἀλλὰ καὶ πρὸς πᾶσαν τὴν κατὰ τὴν οἰκουμένην Εκκλησίαν εἰρηνεύειν ἂν εἴητε δίκαιοι, εἴ γε παντός ἐστε μέλη τοῦ σώματος».(3)

Οι Άγιοι πατέρες της Ορθόδοξης Εκκλησίας θεωρούσαν αίρεση την ιδέα να έχει η Εκκλησία μια επίγεια κεφαλή και ένα κέντρο διοίκησης.

Επανειλημμένως έλεγχαν τους δυτικούς παπιστές για την αίρεση αυτή, την οποία επαναλαμβάνουν σήμερα οι ομόφρονές τους απο την Ανατολή. Την ενότητα οι πατέρες της Εκκλησίας δεν την εκλάμβαναν ως ενότητα διαχειριζόμενη από ένα κέντρο διοίκησης, αλλά ως την ενότητα της Ευχαριστιακής κοινωνίας και Ορθοδόξου πίστεως.

Αυτή η αντίληψη της ενότητας δεν αποτελεί καμία «καινοτομία», την οποία εισάγει τώρα το Πατριαρχείο Μόσχας, όπως ισχυρίζονται ορισμένοι.

Έτσι σχετικά πρόσφατα ένας Σέρβος Άγιος και μεγάλος θεολόγος του 20ου αιώνα Όσιος Ιουστίνος Πόποβιτς ως εξής εξήγησε την ενότητα της Οικουμενικής Εκκλησίας:

«Όλοι εμείς από κοινού αυξάνουμε «εἰς ναὸν ἅγιον ἐν Κυρίῳ·» (Εφ. 2, 21), οργανικά και ευλογημένα συνδεδεμένοι μεταξύ μας με μια πίστη, με τα ίδια Άγια Μυστήρια και άγιες αρετές, με ένα Κύριο, με μια Αλήθεια και με ένα Ευαγγέλιο. Όλοι εμείς μετέχουμε της μίας Θεανθρώπινης ζωής της Εκκλησίας, ο καθένας από τη θέση του σε αυτό το Σώμα, στην οποία τον προόρισε η Κεφαλή της Εκκλησίας Θεός».(4)

Η κοινωνία στην πίστη, στα μυστήρια και στο σύστημα των ηθικών αξιών (το τελευταίο αποκτά σήμερα την ιδιαίτερη βαρύτητα για την κοινή Ορθόδοξη μαρτυρία) υπό τη μια Κεφαλή Θεάνθρωπο σε ένα Σώμα Του, αυτό είναι η πραγματική βάση για την ενότητα της Εκκλησίας, για την ενότητα της κάθε συνισταμένης της με όλο το πλήρωμα. Σε όσους δε θέλουν οπωσδήποτε ένα «ορατό σημείο ενότητας» υπό τη μορφή της επίγειας κεφαλής της Εκκλησίας ο Όσιος Ιουστίνος απευθύνεται ως εξής:

«Τόσο ως οργανισμός, όσο και ως οργάνωση η Εκκλησία είναι ένα μοναδικό φαινόμενο στον επίγειο μας κόσμο. Ως οργανισμός είναι Θεανθρώπινος οργανισμός, ο Ίδιος Ιησούς Χριστός στο διανεκές. Και ως οργάνωση είναι πάλι θεανθρώπινη οργάνωση του ιερού κλήρου και λαού, καθώς και των υφισταμένων περί αυτούς επίγειων ιδρυμάτων.

Ταυτόχρονα ο Θεάνθρωπος είναι πάντα η έσχατη αξία και μέτρο, είναι η Κεφαλή της οργάνωσης της Εκκλησίας. Και εκεί όπου Αυτός αντικαθίσταται από ένα άνθρωπο, έστω και «αλάθητο» (π.χ. στο Καθολικισμό) εκεί αποκόπτεται η Κεφαλή του Θεανθρώου και εξαφανίζεται η Εκκλησία. Εξαφανίζεται και η θεανθρώπινη αποστολική ιεραρχία και συνεπώς η αποστολική διαδοχή και κληρονομία».(5)

Πρόκειται για λόγια ισχυρά. Ο Όσιος Ιουστίνος, όπως είδαμε, επίτηδες λέει έτσι ώστε να μην υπάρχουν αμφιβολίες. Ο Ιησούς Χριστός δεν είναι μόνο η Κεφαλή του μυστικού βίου της Εκκλησίας, αλλά και η άμεση Κεφαλή της επίγειας της οργάνωσης, η οποία με την επίγεια κεφαλή μεταβάλλεται σε κάτι, που υπάρχει μόνο του χωρίς να έχει καμία σχέση με την Ευχαριστία.

Εξίσου σαφής επί του θέματος και ο Τσέχος άγιος ιερομάρτυς Επίσκοπος Γκοράζντ (+1942):

«Η Ανατολική Εκκλησία μόνο τον Ιησού Χριστό δεχόταν ως Κεφαλή ενώ αρνείτο την ίδια την ιδέα να αναγνωρίσει ως Κεφαλή έναν [απλό] άνθρωπο…διότι εκλάμβανε αυτή την ιδέα ως αποτέλεσμα ελλιπούς πίστεως στην αόρατη Κεφαλή Ιησού Χριστό και την ζωντανή του διοίκηση του σώματος της Οικουμενικής Εκκλησίας…καθώς και ως ασυμβίβαστη προς την αποστολική αρχή της συνοδικης αντιμετώπισης των ζητημάτων της Εκκλησίας, πράγμα το οποίο εκφράσθηκε στην τελειότερη του μορφή στις Οικουμενικές Συνόδους».(6)

Ενδεικτικό είναι το πόσο αντίθετη είναι η λογική του ιερομάρτυρος Γκοράζντ από εκείνη του Πρωτοπρεσβυτέρου Γ. Τσέτση.

Ο τελευταίος ως σπουδαιότερο κριτήριο της αυθεντικής οικομενικότητας μιας Πανορθοδόξου Συνόδου έχει τη συσπείρωση των εκπροσώπων των κατά τόπους Εκκλησιών γύρω από ένα συνοδικό κέντρο διοίκησης, τον Οικουμενικό Πατριάρχη, ενώ ο ιερομάρτυς Γκοράζντ πιστεύει ότι αυτή καθ΄εαυτή η ιδέα της υπάρξεως στην Οικουμενική Εκκλησία ενός τέτοιου κέντρου ως απότελεσμα λίγο έως πολύ της έλλειψης πίστεως, δε συμμορφώνεται πλήρως με την ίδια την αρχή της συνοδικότητας της Εκκλησίας.

Η απόρριψη κάθε παπιστικής αξίωσης και κάθε αντίληψης της κυριαρχίας επί της Εκκλησίας του Χριστού ήταν κοινό χαρακτηριστικό όλης της Ορθόδοξης θεολογίας ακόμα από την εποχή του Κλήμεντος του Αλεξανδρέως και δεν αποτελεί κάποιο γνώρισμα του 20 αιώνα.

Π.χ. ο Άγιος Ιερώνυμος αρνείτο σαφέστατα το δικαίωμα ειδικής εξουσίας η τιμής σε οποιαδήποτε καθέδρα, συμπεριλαμβανομένης και εκείνης που είχε πρωτείο τιμής:

«Με ρωτάς για την εξουσία, ο κόσμος είναι μεγαλύτερος από την Πόλη (Ρώμη –Α.Ν.). Όπου και να υπάρχει Επίσκοπος, είτε στη Ρώμη…είτε στην Κωνσταντινούπολη, είτε στο Ρήγιο, είτε στην Αλεξάνδρεια…έχει την ίδια τιμή και ίδια ιερωσύνη».(7)

Ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Γερμανός Β΄ (+1240) ελεγχόμενος τον Παπισμό, έλεγε ότι υπάρχουν πέντε Πατριαρχεία με συγκεκριμένα όρια για καθένα, ενώ τα τελευταία μεταξύ τους έχει δημιουργηθεί σχίσμα, το οποίο οφείλεται σε ένα θρασύ χέρι, που ζητάει υπεροχή και κυριαρχία στην Εκκλησία.

Η Κεφαλή της Εκκλησίας είναι ο Χριστός, ενώ κάθε αξίωση της κυριαρχίας εναντιώνεται στη διδασκαλία του.

Ο Άγιος Μάρκος Ευγενικός υπέρμαχος της Αγίας Ορθοδοξίας δεχόμενος εξουσία και αξίωμα όλων των πατριαρχικών καθέδρων ως εντελώς ισότιμες, απέρριπτε κατηγορηματικά τις παπικές αξιώσεις για το ανώτατο αξίωμα στην Εκκλησία.

Ο Όσιος Νικόδημος ο Αγιορείτης, ο οποίος ακσήτευσε στο μεταίχμιο του 18ου και 19ου αιώνα είπε εκείνο, το οποίο πρέπει να προσέξουν ιδιαίτερα οι σύγχρονοι απολογητές του Παπισμού της Ανατολής:

«Όθεν ψεύδονται προφανώς οι παπολάτραι, λέγοντες• ότι τα πρωτεία του Ρώμης και πρεσβεία…προσμαρτυρούσιν εις αυτόν ιδικόν προνόμιον εξουσίας εν τη καθόλου Εκκλησία… Ει γαρ τοιούτο τι ταύτα εφανέροναν, έπρεπε να έχη τούτο και ο Κωνσταντινουπόλεως, επειδή ο Κωνσταντινουπόλεως, κατά τους Κανόνας, είναι μέτρον ίσον και απαράλλακτον της τιμής της εξουσίας, και του μεγαλείου της Ρώμης.

Αλλά μην τούτο ο Κωνσταντινουπόλεως ουκ έλαβεν από τους Κανόνας ουδέποτε, άρα ουδέ ο Ρώμης…Είναι λοιπόν, ως είπομεν, πρεσβεία και πρωτεία του Ρώμης, το να έχη την εξουσίαν πάντων των εν τη Διοικήσει της Ρώμης Επισκόπων και Μητροπολιτών, ώστε αυτόν χειροτονείν αυτούς μετά των της Διοικήσεως Επισκόπων και το να είναι πρώτος τη τάξει των λοιπών Πατριαρχών». (8)

Και πάλι ερχόμαστε αντιμέτωποι με τις αντίθετες αυτή τη φορά με εκείνες του Οσίου Νικοδήμου Αγιορείτου απόψεις ενός σύγχρονου κληρικού του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως όπως είναι ο Πρωτοπρεσβύτερος Γ. Τσέτσης.

Για τον π. Γεώργιο η θέση του «πρώτου μεταξύ ίσων» αποτελεί υποτίμηση της πραγματικής θέσεως της πρώτης καθέδρας της Κωνσταντινουπόλεως, η οποία απολαμβάνει δήθεν ειδικά πατριαρχικά προνόμοια στην Οικουμενική Ορθοδοξία, ενώ για τον Όσιο Νικόδημο η εξουσία της πρώτης καθέδρας επεκτείνεται αποκλειστικά στα όρια της τοπικής του Εκκλησίας και εκείνα τα πρεσβεία που απολαμβάνει ο Προκαθήμενός της είναι ο «πρώτος τη τάξει των λοιπών Πατριαρχών».

Εδώ δε μπορούμε παρά να αναφερθούμε σε μια σύντομη, αλλά περιεκτική διατύπωση του όντως οικουμενικού και όχι μόνο της Ρωσικής Εκκλησίας Αγίου π. Ιωάννη Κρονστάνδης:

«Δεχόμενοι τον Πάπα ως κεφαλή τους, αυτοί (Ρωμαιοκαθολικοί) απώλεσαν την όντως Κεφαλή της Εκκλησίας Χριστό και έμειναν ακέφαλοι…».(9)

Μήπως οι Φαναριώτες θεολόγοι θέλουν την Ορθόδοξη Εκκλησία να ακολουθήσει την ίδια πορεία;

Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι οι περισσότερες προαναφερόμενες παραπομπές αφορούν στην τομέα της αντιλατινικής πολεμικής, που επί αιώνες ασκούσαν οι πατέρες της Εκκλησίας και οι σπουδαίοι Ορθόδοξοι Ιεράρχες και θεολόγοι.

Κρίμα είναι που σήμερα τους επικαλούμαστε στα πλαίσια της συζητήσεως με τη θέση της Εκκλησίας Κωνσταντινουπόλεως.

Αυτή η συζήτηση δεν επιβάλλεται στη Ρωσική Ορθοδοξη Εκκλησία μόνο από τον Τύπο.

Μετά λύπης διαπιστώνομε τη μεταφορά του εν λόγω θέματος στο χώρο του διαχριστιανικού διαλόγου και ειδικότερα μεταξύ Ορθοδόξων και Ρωμαιοκαθολικών.

Κατά τις εργασίες της Μικτής Επιτροπής επί του θεολογικού διαλόγου μεταξύ των Ορθοδόξων Εκκλησιών και της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας δημιουργήθηκε μια παράξενη κατάσταση.

Μόνο η αντιπροσωπεία του Πατριαρχείου Μόσχας με συνέπεια υποστηρίζει την παραδοσιακή Ορθόδοξη εκκλησιολογία ενώ η αντιπροσωπεία της Κωνσταντινουπόλεως με παράξενη σιωπή μερικών άλλων Ορθοδόξων αντιπροσώπων μαζί με τη Ρωμαιοκαθολική πλευρά επιχειρεί να επιβάλλει ως δήθεν παραδοσιακό και χαρακτηριστικό της Ορθοδοξίας ενά παπικού τύπου πρότυπο διάρθρωσης της Οικουμενικής Εκκλησίας.

Αυτή η τάση εκδηλώθηκε έντονα ακόμα το 2007 κατά τις σκανδαλωδώς γνωστές συνομιλίες Ορθοδόξων και Ρωμαιοκαθολικών στη Ραβέννα.

Το απόγειο δε της παπικής εκκλησιολογίας ήταν το ούτως λεγόμενο «κείμενο της Κρήτης», το οποίο καταρτίσθηκε άνευ συμμετοχής των εκπροσώπων της μεγαλύτερης στην Ορθοδοξία Ρωσικής Εκκλησίας, και το οποίο είναι σχέδιο του κοινού κειμένου της Μικτής Επιτροπής επί του θεολογικού διαλόγου μεταξύ Ορθοδόξων και Ρωμαιοκαθολικών σχετικά με το πρωτείο στην Οικουμενική Εκκλησία της πρώτης χιλιετίας.

Το κείμενο βασίστηκε σε μια σειρά αλλοιώσεων των ιστορικών γεγονότων, αποσιωπήσεων, χρήσεων παραπομπών εκτός ιστορικής συνάφειας κλπ.

Με βάση αυτό διεξάγεται και το σχετικό συμπέρασμα που ακολουθεί το πνεύμα του συνεπούς παπισμού. Και πάλι εν πολλοίς χάρη στη θέση αρχής της αντιπροσωπείας του Πατριαρχείου Μόσχας με επικεφαλής του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτη Βολοκολάμωκ Ιλαρίωνα το 2011 η Ορθόδοξη πλευρά του διαλόγου απέρριψε το «κείμενο της Κρήτης» και δεν το υιοθέτησε ως πλέον επίσημο.

Και κάτι άλλο πολύ σημαντικό. Στην αρχή της μελέτης μας επιστήσαμε την προσοχή στην προφανή σύνδεση του «πρωτείου» της Κωνσταντινουπόλεως από τον Πρωτοπρεσβύτερο Γεώργιο Τσέτση με το πρόβλημα της προετοιμασίας και της ίδιας της διαδικασίας της συγκληθησομένης Πανορθοδόξου Συνόδου.

Τελευταία στο διορθόδοξο διάλογο επί του θέματος ακούγονται φωνές που ζητούν την απομάκρυνση από τη λήψη υπόψη των θέσεων της εκάστοτε Ορθόδοξης Εκκλησίας και από τον δι΄ομοφωνίας τρόπο στη λήψη των αποφάσεων στο Πανορθόδοξο επίπεδο.

Ο Πρωτοπρεσβύτερος Γ. Τσέτσης είναι αρκετά ειλικρινής όταν εξηγεί τι πάει να πει όλα αυτά: οι θέσεις των κατά τόπους Εκκλησιών να μη λαμβάνονται υπόψη καθόλου, οι Επίσκοποι να μην εκπροσωπούν τις Εκκλησίες τους και τις απόψεις τους, αλλά ανεξαρτήτως της κανονικής δικαιοδοσίας στην οποία ανήκει ο καθένας να απαρτίζουν μια ενιαία συνέλευση, που ανάμεσα στα άλλα πρέπει «να εγγυάται την ενότητα του συνόλου της Ορθοδοξίας και την εύρυθμη λειτουργία αυτής».

Αυτή δήθεν ήταν η αρχή της διεξαγωγής όλων των Οικουμενικών Συνόδων.

Όλες οι κατασκευές του π. Γεωργίου, που τις χαρακτηρίζει πολύ έντονο παθός, αποδεικνύουν σαφέστατα σε τι είδους «ενότητας» μας καλεί αυτός: μιλάει για την «εγγύηση της ενότητας» χωρίς τη λήψη υπόψη των θέσεων των επροσωπούμενων από τους Επισκόπους Εκκλησιών, ενώ πιο κάτω χαρακτηρίζει τον Προκαθήμενο μιας από αυτές, δηλαδή της Κωνσταντινουπόλεως, «ορατό σημείο» αυτής της ενότητας.

Ανάμεσα στους βασικούς στόχους της Συνόδου αναφέρει την «εύρυθμη λειτουργία του θεσμού τον οποίο αποκαλούμε «Ορθόδοξος Εκκλησία» και στη συνέχεια διευκρινίζει για όσους που ίσως δεν έχουν κάταλάβει ότι ο «εγγυητής της εύρυθμης λειτουργίας της Οικουμενικής Ορθοδοξίας» και πάλι είναι ο Προκαθήμενος μιας επί μέρους Εκκλησίας, και φυσικά της Κωνσταντινουπόλεως.

Θα μπορούσαμε βέβαια να μακρύνουμε το λόγο μας καταθέτοντας αρκετές μαρτυρίες για το πως λαμβανόταν υπόψη η θέση των κατά τόπους Εκκλησιών στις Οικουμενικές Συνόδους, όμως να επικαλεστούμε ένα μόνο αλλά ευρέως γνωστό παράδειγμα της Δ΄ Οικουμενικής Συνόδου, η οποία απάλλαξε όλους τους Επισκόπους της Εκκλησίας Αλεξανδρείας από την υποχρέωση να υπογράψουν ορισμένες συνοδικές πράξεις (!) με τη δικαιολογία ότι εκείνη τη στιγμή για γνωστούς λόγους δεν είχαν Πατριάρχη, διότι χωρίς αυτόν, σύμφωνα με το έθος, ήταν αδύνατο να ενεργήσουν εκ μέρους της τοπικής τους Εκκλησίας των Αλεξανδρέων.

Αυτό το περιστατικό αποτυπώνεται στον 30ο κανόνα της Δ΄Οικουμενικής. (10).

Είναι προφανές ότι οι Επίσκοποι δεν έχουν διακαίωμα του ενεργείν στις Οικουμενικές Συνόδους κατά τη βούλησή τους, αλλά πρέπει να εκφράζουν τη θέση της εκπροσωπούμενης από αυτούς Εκκλησίας με την Παράδοση, τον ιερό κλήρο και το λαό τους.

Όμως δε ζητάει ο Πρωτοπρεσβύτερος Γ. Τσέτσης από τους Επισκόπους μετόχους της συγκληθησομένης Αγίας και Μεγάλης Συνόδου να στηρίζουν την άποψή τους.

Τους έχουν ήδη υποδείξει το «ορατό σημείο της ενότητας» και τον «εγγυητή της εύρυθμης λειτουργίας» της Εκκλησίας του Χριστού τον Οικουμενικό Πατριάρχη με την καθέδρα του στο Ίστανμπουλ.

Δεν πειράζει που αυτή η ενότητα γύρω από ένα εγγυητή δε θα μοιάζει ούτε με τη Νίκαια, ούτε με τη Χαλκιδόνα, αλλά με άλλες στο Τριδέντο και το Α΄ στο Βατικανό Συνόδους της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας προεδρεύοντος ενός άλλου «της Οικουμένης αρχιερέως».

Σε αυτό το σημείο επανερχόμαστε στην αρχή της μελέτης μας: οι διαφωνίες της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας με τη φαναριώτικη εκκλησιολογία σταδιακά μεταβαίνουν από το χώρο του κανονικού δικαίου στο χώρο της δογματικής.

Σημειώσεις

* Ο Πρωθιερέας Ανδρέας Νοβικώφ, είναι μέλος της Συνοδικής Βιβλικής Θεολογικής Επιτροπής της Διασυνοδικής Επιτροπής της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Ρωσίας και της ομάδας εργασίας για την επεξεργασία θέσεως του Πατριαρχείου Μόσχας για το πρωτείο στην Οικουμενική Εκκλησία

1. http://www.amen.gr/index.php?mod=news&op=article&aid=7181

2. Joannes Chrysostomus Scr. Eccl., In epistulam Ι ad Corinthios (homiliae 1-44) 30, 250//TLG.

3. Joannes Chrysostomus Scr. Eccl., In epistulam Ι ad Corinthios (homiliae 1-44) 32, 264 // TLG.

4. St. Justin Popovich, Pravoslavnaja Tserkov i ecumenism, M. 1997, σελ. 42.

5. Ibid., σελ. 82.

6. Gorazd, biskup Českэ aMoravsko-Slezskэ. Život sv. Cyrila a Metoděje a jejich poměr k Řнmu a Cařihradu. http://www.orthodoxia.cz/gorazd/pavlik2.htm

7. Saint Jerome of Stridon, Epistle 146 ad Evangelum // http://www.istrianet.org/istria/illustri/jerome/works/146-evangelus.htm.

8. Νικοδήμου Ἁγιορείτου, Ἁγ. Πηδάλιον, ἔνθ. ἀνωτ. σελ. 208.

9 St. Ioann Kronstadsky, Zhivoi kolos. 1 //http://www.wco.ru/biblio/books/ioannk1/Main.htm.

________________________________

Διαπάλη Παπισμού και Διαμαρτύρησης στον Ελλαδικό χώρο (επίδραση του Παπισμού στον Ελλαδικό χώρο μετά το σχίσμα.)

 

Ι. ΚΑΡΔΑΣΗΣ

Τον Δεκέμβριο του 1641 ο Francois Blaiseau εμφανίζεται στην Αθήνα, στην πόλη εκείνη που το όνομα και τα αρχαία λείψανά της, συνυφασμένα με τόσες αναμνήσεις κλασσικού μεγαλείου, δεν είχαν πάψει ν’ ασκούν γοητεία στην φαντασία όχι μόνον των λογίων, αλλά και του απλού λαού. Εκεί, γίνεται δεκτός με πολύ εκτίμηση από Έλληνες και Τούρκους, που θέλουν να τον κρατήσουν και του διευκολύνουν την εγκατάσταση. Οι νέοι ενδιαφέρονται κυρίως για τα μαθηματικά, που διδάσκει.

Οι Ιησουίτες δεν έμειναν πολύ καιρό στην Αθήνα. Διάφοροι λόγοι, όπως η έλλειψη μοναχών και μέσων για μόνιμη εγκατάσταση, η απουσία πολλών Καθολικών και τα εμπόδια των τουρκικών αρχών τους αναγκάσαν να φύγουν. Ύστερα όμως από αρκετά χρόνια, στα 1658, ήλθαν στην Αθήνα οι Καπουκίνοι, οι οποίοι στα 1669 αγόρασαν ένα σπίτι κοντά στο μνημείο του Λυσικράτη, στο Φανάρι του Διογένη, όπως ονομαζόταν τότε. Αυτή ήταν η αρχή της ιστορίας της μονής των Καπουκίνων, «των Φραγκοπατέρων», που έπαιξε ένα σημαντικό ρόλο στην ζωή του τόπου, ως την επανάσταση του 1821. Είναι η μονή, όπου φιλοξενήθηκε ο λόρδος Βύρων κατά την διάρκεια του πρώτου ταξιδιού του στην Ελλάδα (1810-1811). Ο Francois Blaiseau λίγες μέρες μετά την άφιξή του στην Αθήνα επισκέπτεται την Χαλκίδα. Εκεί οι Ιησουίτες έχουν να κάνουν πολλά για τους Έλληνες και Αλβανούς, και ιδίως για τους Ευρωπαίους σκλάβους των γαλερών, Γάλλους, Ιταλούς, Μαλτέζους, Πολωνούς κ.λπ. «Quelle musique ce m’ est que le leurs frers» γράφει ο εκεί ΙησουίτηςFrancois Lucas.

Μολαταύτα, οι αλλεπάλληλοι θάνατοι, πολλών Ιησουιτών λόγω του ανθυγιεινού κλίματος της εποχής εκείνης, όπως αναφέρεται, ανάγκασαν τους μισσιοναρίους αυτούς ν’ αναστείλουν το έργο τους και να το ασκούν μόνο σε υγιεινότερες εποχές του έτους. Στα μέσα του 17 αι. εκτελεί ολομόναχος τα ιερατικά του καθήκοντα μέσα στο μεγάλο νησί ο Pere Francois Lucas με επιτυχία και ζητεί την συνδρομή και άλλων, για ν’ ανταποκριθεί στο παρηγορητικό του έργο. Σ’ αυτόν εξομολογούνται και Έλληνες ακόμη.

Αργότερα, στα 1650 και 1653, οι Ιησουίτες ανεβαίνουν στην Θεσσαλονίκη. Οριστικά εγκαθίστανται εκεί, στα 1706. Ψυχή της τελευταίας αυτής αποστολής είναι ο Pere Bracconier από την Champagne, ο οποίος είχε το δώρο να μαθαίνει γρήγορα ξένες γλώσσες και γενικά έγινε ο supereur όλων των αποστολών στις ελληνικές χώρες. Ο Bracconier· επισκέπτεται το Αγ. Όρος, την Καβάλα, τη Θάσο, τη Σκόπελο και την Εύβοια. Στην Θεσσαλονίκη, οι Ιησουίτες νοικιάζουν ένα σπίτι στην συνοικία του Αγ. Αθανασίου, στήνουν την έδρα τους και μέσα στο θρησκευτικό αυτό περιβάλλον διδάσκουν τα ελληνόπουλα, που πρόθυμα έτρεχαν να ικανοποιήσουν την δίψα της φιλομάθειάς τους. Τον Bracconier διαδέχθηκε ο Pere Francois Tarillon.

Άρρηκτα συνδεδεμένες με το θρησκευτικό και εκπαιδευτικό έργο των Καθολικών ιεραποστολών είναι οι υπηρεσίες τους και στον τομέα των ανθρωπιστικών σπουδών. Οι δογματικές διαφωνίες τους με τους προτεστάντες, με το Port – Royal ή με τους Γιανσενιστές, θα τους κάνουν ν’ αναζητήσουν και να μελετήσουν τα έργα των θεολόγων της Ορθοδοξίας, να διευρύνουν τις θεολογικές και φιλοσοφικές τους γνώσεις και έτσι να διαποτίσουν το πετρωμένο πεδίο της θεολογικής επιστήμης και να γνωρίσουν καλύτερα την Ελλάδα. Μέσα στην χώρα των κλασσικών αναμνήσεων, είτε μόνοι τους, είτε και με την παρακίνηση επίσημων προσώπων της πατρίδας τους ή και εταιρειών αναζητούν χειρόγραφα όχι μόνο των πατέρων της Εκκλησίας, αλλά και των αρχαίων συγγραφέων, μελετούν αντικείμενα του αρχαίου ή του μεσαιωνικού ελληνικού πολιτισμού και έτσι συμβάλλουν και αυτοί κατά το μέρος τους, όχι μόνο στην αναζωπύρωση της αρχαιολατρείας, αλλά και στην γένεση της βυζαντινολογίας. Έτσι, οι πιο καλοί εργάτες του νέου αυτού φιλολογικού κλάδου θα γίνουν οι Δομηνικανοί και Ιησουίτες, που θα ετοιμάσουν ένα λαμπρό πεδίο με νέους πνευματικούς ορίζοντες.

Ακόμη, η ανάγκη να μάθουν τη γλώσσα των κατοίκων των ελληνικών χωρών, όπου πήγαιναν να διδάξουν, και μάλιστα την γλώσσα του λαού, τους έκανε να εγκύψουν στην μελέτη της δημοτικής και της γραμματικής. Οι Ιησουίτες, προ πάντων μοναχοί, ακολουθώντας πιστά τις υποδείξεις της συνόδου του Trento, που παραγγέλλει τη χρήση της γλώσσας του λαού, όταν έρχονται στις ελληνικές χώρες, για να μπορέσουν να γνωρίσουν καλά τον τόπο και τους ανθρώπους, για να μιλήσουν μαζί τους, να τους διδάξουν και να τους κάνουν το θρησκευτικό κήρυγμα στις εκκλησίες τους, ρίχνονται με ζήλο στην σπουδή της και μερικοί σημειώνουν εκπληκτικές προόδους, μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα. Άλλοι πάλι μελετούν συστηματικά την γραμματική και το λεξιλόγιό της με την επιθυμία να διευκολύνουν τους σπουδαστές της, πρώτα πρώτα βέβαια τους ομοϊδεάτες τους Μοναχούς. Μεσ’ απ’ αυτές τις ανάγκες είδε το φως το πιο παλαιό ιταλοελληνικό λεξικό και η στοιχειώδης γραμματική του Ιησουίτη μοναχού Gerolamo Germano. Το βιβλίο του, παρά τις ατέλειές του, πρόσφερε υπηρεσίες στους Καθολικούς Μοναχούς, που έφταναν στα ελληνικά νησιά του Αιγαίου. Ακολουθούν έπειτα και άλλες γραμματικές της δημοτικής, Ελλήνων και ξένων, που είτε δημοσιεύθηκαν, είτε έμειναν ανέκδοτες. Αξίζει να μνημονευθεί η γραμματική του Έλληνα Σίμωνος Πορτίου, που είναι Ουνίτης, αλλά δεν παύει να είναι ένας μεγάλος πατριώτης. Τη γραμματική του αυτή την εκδίδει στα 1638 και την αφιερώνει στον πανίσχυρο καρδινάλιο Richelieu. Στην αφιέρωσή του (όπου του παρουσιάζει την αγνώριστη πια νέα Ελλάδα, πεσμένη ικετευτικά στα πόδια του), του εξομολογείται ανάμεσα στα άλλα και τον μεγάλο καϋμό των σκλαβωμένων:«Συμπάθησε, παρακαλώ σε, εξοχώτατε άρχοντα, την πολλά ζεστήν δούλεψιν και προσκύνησιν της Ελλάδας σου· κάμε μόνον ότι, ως καθώς εκείνη με την λάμψιν σου δοξασμένη απολαύει το κοινόν φως του ηλίου με τον τύπον, έτσι παραδοσμένη στα χέρια σου, κάμε να μεταστρέψη στην παλαιά της λαμπρότητα και ελευθερίαν».

Ορισμένοι Καθολικοί μοναχοί γράφουν μερικά έργα τους με λατινικούς χαρακτήρες, δηλαδή με τα λεγόμενα φραγκοχιώτικα, για να ευκολύνουν την ανάγνωση και την διάδοση των γραπτών τους. Πραγματικά, το φραγκοχιώτικο αλφάβητο με την εύκολη ορθογραφία του, προσείλκυσε τους Καθολικούς, ιδίως τους ξένους τους εγκαταστημένους στην Εγγύς Ανατολή, τους κοινώς ονομαζομένους φραγκολεβαντίνους, τους παρακίνησε στην σπουδή της ελληνικής και συνέβαλε στην διατήρηση και εξάπλωσή της ανάμεσά τους.

Σ’ όλη αυτή την καταιγίδα, άραγε υπήρξαν κάποιες αντιδράσεις; Ας σημειώσουμε κάποιες περιπτώσεις που συνέβησαν κατά τον 16ο και 17οαιώνα, που είναι χαρακτηριστικά της επίδρασης του Παπισμού, αλλά και της Διαμαρτύρησης, στον ελληνικό χώρο:

1.- Γαβριήλ Σεβήρος και Μάξιμος Μαργούνιος

Ορισμένοι μετριοπαθείς και φωτισμένοι άνδρες έχουν την γνώμη, ότι μερικά βήματα θα μπορούσαν να γίνουν προς το μέρος της Δυτικής εκκλησίας, χωρίς να ζημιώσουν το πνεύμα της Ορθοδοξίας. Έτσι, ο προϊστάμενος της ελληνικής κοινότητας Βενετίας Μητροπολίτης Φιλαδελφείας Γαβριήλ Σεβήρος (1541-1616), μολονότι φανατικός πρόμαχος της Ορθοδοξίας και των παραδεδομένων, νομίζει ότι θα έπρεπε ν’ αποφεύγεται η χρήση ορισμένων εκκλησιαστικών βιβλίων της Ανατολικής Εκκλησίας, που έθιγαν τους Καθολικούς, προ πάντων η ακολουθία του Γρηγορίου του Παλαμά, και τα άλλα ν’ αποκαθαρθούν από ορισμένες δυσφημιστικές εκφράσεις. Επίσης, έχοντας υπ’ όψη του την ορθότητα των μεταρρυθμίσεων του γρηγοριανού ημερολογίου και επηρεαζόμενος ασφαλώς από το ορθολογιστικό περιβάλλον της Βενετικής πολιτείας και από τους ανώτατους εκπροσώπους της Καθολικής εκκλησίας, προτείνει επανειλημμένα στον Πατριάρχη Ιερεμία Β’ τον Τρανό, την εισαγωγή του και στις χώρες των Ορθόδοξων εκκλησιών. Ο Πατριάρχης όμως, με την επιστολή του της 6 Ιουλίου 1583, τον επιτιμά για τις λογικές, αλλά πρωτόφαντες για την εποχή εκείνη, προτάσεις του και του συνιστά εμμονή στα παραδεδομένα. Και συνεχίζει με τα παρακάτω, που σκοπό έχουν να του δώσουν θάρρος, αν υφίσταται πιέσεις απ’ έξω: «Ει δ’ αυτοί, ως εκ των γεγραμμένων ημίν τεκμαίρεται, σκοπόν έχουσιν ενοχλήσαι, όπερ (οίμαι) απίθανον, φέρειν οφείλετε· ο μεν γαρ παρών καιρός οδυνών και θλίψεων, ο δε μέλλων χαράς και ανταποδόσεως».

Τολμηρότερα ήταν τα βήματα του επίσης εγκαταστημένου στην Βενετία Κρητικού Μαξίμου Μαργουνίου (1549-1602), επιφανούς θεολόγου της εποχής, Επισκόπου Κυθήρων. Η πυκνή αλληλογραφία του με διακεκριμένες προσωπικότητες του Ορθόδοξου και δυτικού κόσμου, όπως με τον Ιερεμία Β’ τον Τρανό, τον Μελέτιο Βλαστό, τους ανθρωπιστές David Hoeschel, Friedrich Syburg, Ascanio Persio κ.α., καθώς και τα ποικίλα θέματα που τον απασχολούν, δείχνουν το κύρος και την βαθιά θεολογική και φιλολογική του μόρφωση. Επομένως, οι επιστολές του, πολλές από τις οποίες είναι ανέκδοτες, αποτελούν πηγές, για τη γνώση της πνευματικής ιστορίας της εποχής του και ειδικά των ελληνικών χωρών. Ο Μαργούνιος είναι γνωστός επίσης ως εκδότης πολλών φιλολογικών και θεολογικών κειμένων, τα οποία έκαναν εντύπωση στους δυτικούς λογίους και έδωσαν κάποια αίγλη στο αμαυρωμένο ελληνικό όνομα. Αξίζει να μνημονεύσουμε την μετάφραση του έργου του Αγίου Ιωάννου της Κλίμακος, στην δημοτική γλώσσα (χαρακτηριστική είναι η αφιερωτική του επιστολή προς τον Πατριάρχη Ιερεμία Β’), καθώς και διαφόρων συναξαρίων με σύντομους βίους αγίων (Βενετία 1607). Η συλλογή των συναξαρίων αυτών, που γνώρισε έξι εκδόσεις μέσα στον 17 αι, χρησίμευσε ως βάση για παρόμοια μεταγενέστερα έργα.

Ο Μαργούνιος, καθαρός και άμεμπτος, είναι από τις σπάνιες εκείνες φυσιογνωμίες του ελληνικού κόσμου, που συγκεντρώνουν μεγάλα ηθικά και πνευματικά χαρίσματα: την πολυμάθεια, την ευρύτητα των ιδεών και την εμμονή στις αρχές τους, αλλά και την έλλειψη δογματισμού και την ανοχή των ιδεών των άλλων. Μέσα του, όπως και στον Χρυσολωρά και στον Βησσαρίωνα, είχε συντελεστεί η αρμονική σύλληψη και σύνθεση του ελληνοχριστιανικού κόσμου.

Ο Μαργούνιος είχε την γνώμη, ότι θα ήταν δυνατόν να πραγματοποιηθεί η ένωση των εκκλησιών, αν γινόταν «η του δόγματος θεραπεία», αν δηλαδή τα δύο μέρη συμβιβάζονταν ως προς το ζήτημα της διδασκαλίας για την εκπόρευση του Αγίου Πνεύματος. Η αντίληψή του όμως αυτή παρεξηγήθηκε και προκάλεσε, στα 1583, την αντίδραση του ευερέθιστου Γαβριήλ Σεβήρου, του οποίου το πάθος τον σκοτίζει τόσο, ώστε να κατηγορήσει τον Μάξιμο, ότι λατινοφρονεί. Έτσι, ξέσπασε μεταξύ τους μια οξεία διένεξη, την οποία με πολύ κόπο και παρακλήσεις κατόρθωσαν να κατασιγάσουν, οι Ιερεμίας Β’ και προ πάντων ο Μελέτιος Πηγάς. Ο Πηγάς καταλαβαίνει καλά πόσα δεινά μπορεί να προκύψουν από την έριδα των δύο αυτών επιφανών θεολόγων, οι οποίοι κατά την έκφρασή του αποτελούν τας «ιεράς και ζώσας πλάκας της του Χριστού Εκκλησίας» και τον «δίδυμον οφθαλμόν της Ορθοδόξου πίστεως».«Ω πόνοι μάταιοι, (γράφει προς τον Φιλαδελφείας Σεβήρο), φροντίδες έωλοι! Ξένοι και πάροικοι άμφω ουκ αισχύνεσθε περί της παροικίας φιλονεικούντες; Αλλά καταλλάγητε, προς Θεού, μη γίνεσθε το φως υμείς σκότος, εν καιροίς ούτω χαλεποίς όπου των πραγμάτων πάντων δεινή τις γίνεται εξέτασις. Οι διαπληκτιζομένους υμάς δρώντες τους προέχοντας Γραικών, ούτως ατόπως, ούτως εκθύμως, τι περί των Γραικών νομιούσιν;… Μη προσταράττετε το ταλαίπωρον γένος καταχρησάμενοι και τα της ευσεβείας αυτής και αυτόν τον Χριστόν εις τας υμετέρας κενάς δόξας. Ευλαβήθητε το φοβερόν βήμα, ένθα τα κρυπτά κρίνεται δίχα παραπετασμάτων».

2.- Μελέτιος Πηγάς

Στις αρχές του 1588 ο Μελέτιος Πηγάς καλείται ν’ αναλάβει την διοίκηση του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας, με τον τίτλο του πατριαρχικού εξάρχου και μετά τον θάνατο του Σιλβέστρου εκλέγεται «Πάπας και Πατριάρχης Αλεξανδρείας» (5 Αυγούστου 1590).

Ο Μελέτιος πηγαίνει δυο φορές στην Κωνσταντινούπολη, την πρώτη για να λάβει μέρος στην σύνοδο της Κωνσταντινουπόλεως της 12 Φεβρουαρίου 1593 (η οποία μεταξύ άλλων σκοπό είχε να κυρώσει σύμφωνα με τους κανόνες της Εκκλησίας την ανακήρυξη του Πατριαρχείου της Μόσχας) και την δεύτερη το 1594, για να ενισχύσει με την παρουσία του ηθικά τον Πατριάρχη Ιερεμία Β΄ και να συντελέσει πάλι στην αποκατάσταση της γαλήνης μέσα στο Οικουμενικό Πατριαρχείο. Γίνονται τώρα περισσότερο αισθητοί μέσα στους κόλπους της Εκκλησίας οι κλονισμοί από τη δράση των Ιησουιτών.Κατά τα ταξίδια του προς την Κωνσταντινούπολη είχε την ευκαιρία να διαπιστώσει το ζήλο και τις επιτυχίες τους. Και τρομαγμένος σημειώνει: «Παρασύρονται των ακεραιοτέρων αι ακοαί. Εις συνήθειαν ήλθον της διεστραμμένης διδασκαλίας… βαπτίσματα παρ’ εκείνων, προπομπαί των εξοδευόντων (αποθνησκόντων), επισκέψεις των ασθενούντων, παρακλήσεις των λυπουμένων, βοήθειαι των καταπονουμένων, αντιλήψεις παντοδαπαί, μυστηρίων κοινωνίαι, α πάντα δι’ εκείνων (των Ιησουϊτών) επιτελούμενα σύνδεσμος γίνεται τοις πολλοίς της προς αυτούς ομονοίας, ώστε μικρού χρόνου παρελθόντος μηδέ (ει γένοιτό τις άδεια) ελπίδα λοιπόν είναι τους υπό χρονίας απάτης κατασχεθέντας πάλιν προς την επίγνωσιν της αληθείας ανακληθήναι». Στη Χίο, οι Ιησουίτες, όπως είδαμε, είχαν σημειώσει τόσες επιτυχίες, ώστε ν’ αναγκαστεί να στείλει εκεί, κατά τα τέλη του 1589, τον ανεψιό και πρωτοσύγκελλό του Κύριλλο Λούκαρι και τον Ιερομόναχο Σωφρόνιο Παπαδόπουλο, για ν’ αναστείλουν τις προόδους των. Η παραμονή τους εκεί ήταν εφήμερη και είναι βέβαιο ότι δεν άφησε ουσιαστικές επιδράσεις, αλλά μάλλον σπέρματα αναταραχής και δυσάρεστες συνέπειες για τον Σωφρόνιο. Φαίνεται, ότι Χιώτες λατινόφρονες με την υποκίνηση ασφαλώς των Ιησουϊτών, που αμύνονταν, αντεπιτέθηκαν και κατόρθωσαν να διαβάλουν στο Πατριαρχείο, τον νεωτερίζοντα ίσως Σωφρόνιο για Λουθηροκαλβινισμό, με αποτέλεσμα να προκαλέσουν την καθαίρεσή του. Τον Λούκαρι, τον στέλνει επίσης ο Μελέτιος, το 1593 στην Πολωνία, για ν’ ανταπεξέλθει στην προπαγάνδα των Ιησουιτών, που κλόνιζαν εκεί τα θεμέλια της Ορθοδοξίας.

3.- Κύριλλος Λούκαρις

Τον Μελέτιο Πηγά διαδέχεται στον πατριαρχικό θρόνο της Αλεξάνδρειας ο ανιψιός του Κύριλλος Λόυκαρις σε ηλικία 29 ετών. Ο Λούκαρις είναι η πιο σημαντική εκκλησιαστική προσωπικότητα του 17ου αιώνα.

Οι μελέτες και οι σκέψεις του Λούκαρι τον έφεραν αντιμέτωπο με τους Καθολικούς και ιδίως με τους Ιησουίτες, οι οποίοι, μέσα στην ίδια την έδρα της Ορθοδοξίας, με τον θερμό τους ζήλο, τον συνδυασμένο με την πλατιά θεολογική και κοσμική παιδεία, με την προσήνεια, με την συστηματική άσκηση του διδασκαλικού τους έργου, με τη γνώση της ελληνικής και με τα κηρύγματά τους στις εκκλησίες του Πέραν, προκαλούσαν συνήθως ευμενή σχόλια στον λαό και δημιουργούσαν ρεύμα συμπαθείας, που γονιμοποιούσε το έδαφος για την προσέγγιση και την ένωση των εκκλησιών.

Η ευνοϊκή αυτή ατμόσφαιρα είχε αρχίσει να επεκτείνεται και σ’ αυτούς ακόμη τους κύκλους του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Σ’ αυτό συνετέλεσαν και οι ίδιοι οι λατινόφρονες Έλληνες, ιδίως ο ζήλος ορισμένων αποφοίτων του ελληνικού κολλεγίου του Αγ. Αθανασίου της Ρώμης. Συγκεκριμένα, ο Φραγκίσκος Κόκκος είχε τόσο επηρεάσει τον Πατριάρχη Ραφαήλ Β΄ (1603-1608), ώστε να δεχθεί να τον διορίσει καθηγητή της πατριαρχικής σχολής και τελικά να δεχθεί το πρωτείο του πάπα, ενώ ο Νικηφόρος Μελισσηνός, με την προπαγάνδα και των Ιησουιτών, είχε επιβληθεί τόσο στο πνεύμα του Νεοφύτου Β΄ (1608-1612), ώστε ν’ αποστείλει στις 6 Αυγούστου 1608 στον Πάπα Παύλο Ε΄ (1605-1621) και ομολογία πίστεως, με την οποίαν αναγνώριζε όχι μόνο το πρωτείο του πάπα, αλλά και την διδασκαλία της Δυτικής εκκλησίας.

Η φανερή όμως αυτή απόκλιση του Πατριάρχη Νεοφύτου Β΄ προς τον Καθολικισμό, και η συμπάθειά του προς τους Ιησουίτες, καθώς και άλλα αίτια, προκάλεσαν την εξέγερση του κλήρου και του λαού, ο οποίος επέτυχε να τον απομακρύνει τον Νοέμβριο του 1612. Την εποχή εκείνη βρισκόταν στην Κωνσταντινούπολη ο Λούκαρις, για ζητήματα που αφορούσαν τον ταραχοποιό και παράνομο Αρχιεπίσκοπο Σιναίου Λαυρέντιο, καθώς και για άλλα που σχετίζονταν με τους Ορθοδόξους της Ρωσίας. Είναι λοιπόν πολύ πιθανόν, ότι στην ανατροπή του Νεοφύτου Β΄, πρωτοστάτησε ο Λούκαρις, αν λάβουμε υπ’ όψη την εχθρότητά του προς τους Ιησουίτες και γενικά προς τους Καθολικούς, την εκτίμηση, που του είχε το ορθόδοξο πλήρωμα, καθώς και τις σαφείς καταγγελίες των Καθολικών. Ίσως, έτσι εξηγείται και η εκλογή του αμέσως κατόπιν ως «επιτηρητού», δηλαδή τοποτηρητή, του πατριαρχικού θρόνου, ως την εκλογή του νέου Πατριάρχη.

Ακολουθεί όμως η αντεπίθεση. Τότε, όπως ειρωνεύεται ο ίδιος ο Λούκαρις, οι «άξιοι» ανώτατοι κληρικοί, ο Παλαιών Πατρών Τιμόθεος, ο Παϊσος, ο Θεσσαλονίκης, ο Λαρίσης Τιμόθεος και ο πρώην Μονεμβασίας Γερμανός επέβαλαν τον λατινόφρονα Τιμόθεο Β΄ ως Πατριάρχη ανεβάζοντας το πεσκέσι προς τον σουλτάνο σε 8.000 χρυσά νομίσματα και αυξάνοντας το χαράτσι από 3.000 σε 4.000.

Ο Λούκαρις αποσύρεται στο Αγ. Όρος και απ’ εκεί στην Βλαχία, απ’ όπου εξαπολύει σφοδρότατες επιθέσεις εναντίον της προπαγάνδας των Καθολικών, οι οποίοι έχουν πια κυριαρχήσει μέσα στα πατριαρχεία. Πραγματικά ο νέος Πατριάρχης στις 13 Μαΐου 1615 πληροφορεί τον πάπα Παύλο Ε΄, ότι τον αναγνωρίζει ως κεφαλή της Εκκλησίας και τον παρακαλεί να ιδρύσει στην Κωνσταντινούπολη ένα θεολογικό σεμινάριο, για την θρησκευτική μόρφωση των νέων και ν’ ανατεθεί η λειτουργία του σε Ιησουίτες!

Ο φανατισμός των Ορθοδόξων, προ πάντων των μοναχών, εναντίον των δυτικών φτάνει ως το σημείο, ώστε και σ’ αυτές ακόμη τις κωμοπόλεις και πόλεις των επαρχιών, όπως π.χ. της Μυτιλήνης, ν’ ακούει κανείς ότι, αν κάποτε στο μέλλον πρόκειται να κυριαρχήσουν στην Κωνσταντινούπολη οι Λατίνοι, πολύ καλύτερα είναι να μείνουν οι Τούρκοι.

Η αμοιβαία αποστροφή και η κατηγορία των μεν εναντίον των δε, ως σχισματικών είναι κάτι το συνηθισμένο. Ο Καπουκίνος πατήρ Arcangelo γράφει: «Δεν υπάρχει έθνος που μας είναι τόσο βαθιά μισητό όσο οι Έλληνες, γιατί είναι γένος αμαθές, διαφθαρμένο και αλαζονικό· εμείς δεν μπορούμε να τους πλησιάσουμε».

Πραγματικά, ο κατώτερος κλήρος εξακολουθεί να είναι αμόρφωτος, όπως και μετά την Άλωση, και ουσιαστικά δεν προσφέρει σπουδαία πνευματική τροφή στο ποίμνιό του, πράγμα που προκαλεί τα ειρωνικά σχόλια των Καθολικών ιερωμένων ή των ξένων που περιηγούνται τις ελληνικές χώρες, αλλά —πράγμα πολύ σπουδαίο— στέκεται πολύ κοντά του, παίρνει μέρος στους αγώνες του, συνυποφέρει και ασκεί άμεση επίδραση επάνω του. Έτσι, με την δραστηριότητα της Δυτικής εκκλησίας και με την αντίδραση της Ανατολικής, αναζωογονούνται και πάλιν οι έριδες με αποτέλεσμα να ιδούν το φως νέες εκδόσεις θεολογικών βιβλίων, οι οποίες πλουτίζουν τη θρησκευτική φιλολογία.

Στον αγώνα αυτό της Ορθοδοξίας ζητεί ο Λούκαρις και έχει την συμπαράσταση των Προτεσταντών, με τους οποίους αλληλογραφεί και συζητεί διάφορα θέματα. Ακριβώς, η ιδεολογική αυτή επικοινωνία και οι υποχωρήσεις του σε ορισμένες απόψεις των Διαμαρτυρομένων υπήρξαν οι αιτίες να κατηγορηθεί πολύ νωρίς, ως οπαδός του Λουθήρου ή του Καλβίνου.Η επιθυμία του μάλιστα να κάνει στενότερους τους δεσμούς του με τους Διαμαρτυρομένους και να γνωρίσει καλύτερα την εκκλησία τους, τον έκανε να στείλει στα 1617 (ανταποκρινόμενος σε παράκληση του αρχιεπισκόπου του Canterbury George Abbot) στην Αγγλία, τον ευφυή και φιλομαθή πρεσβύτερο Μητροφάνη Κριτόπουλο (1589-1639) από την Βέροια, που τον είχε γνωρίσει ως μοναχό στο Άγιον Όρος.

Η ώρα όμως του Λούκαρι, για τους μεγάλους και σκληρούς αγώνες του εσήμανε, όταν στις 4 Νοεμβρίου 1620 η σύνοδος του Οικουμενικού Πατριαρχείου τιμώντας την αρετή και την σοφία του τον εξέλεξε Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως. Αμέσως, φαίνεται, ύστερ’ από την εκλογή, φεύγει από την έδρα του ο φιλοκαθολικός Μητροπολίτης Ίμβρου Αθανάσιος, ο οποίος επί χρόνια τριγυρίζει, μηχανορραφεί εναντίον του και ζητεί την επέμβαση του Γερμανού αυτοκράτορα. Έντονη είναι η αντίδραση εναντίον του Λούκαρι, εφόσον μάλιστα οι Ιησουίτες, η Αγία Έδρα και πίσω απ’ αυτούς οι ενδιαφερόμενες καθολικές δυνάμεις Αυστρία και Γαλλία τον υποπτεύονταν, ως Καλβινιστή. Αποκαλυπτικά είναι όσα γράφει ο «αποστολικός επισκέπτης» Ρ. Demarchis τον Οκτώβριο – Νοέμβριο του 1622, σχετικά με τα τότε σχέδια των Καθολικών: «Για να ξανακερδίσουμε την ελληνική Εκκλησία, πρέπει πρώτα πρώτα να φύγει αυτός ο Πατριάρχης, ο Κύριλλος,….. σαν ο μεγαλύτερος εχθρός της Καθολικής Εκκλησίας, επειδή, μολυσμένος από την Λουθηρανική και Καλβινική αίρεση, απομακρύνει και αποξενώνει, όσο μπορεί, τους Έλληνες από τους Καθολικούς και προσπαθεί να εκμηδενίσει το κύρος του (Λατίνου) Πατριάρχη και του τοποτηρητή του».

Πραγματικά, τον Απρίλιο κιόλας του 1623 απομακρύνεται ο Λούκαρις από τον θρόνο, με την επέμβαση του πρεσβευτή της Γαλλίας Fhillippe de Cesy, ύστερ’ από διαβήματα του αποστολικού νουντσίου στο Παρίσι Ορσίνι, στον βασιλιά της Γαλλίας Λουδοβίκο ΙΓ’. Στη θέση του εκλέγεται στις 28 Μαΐου ο Αμασείας Γρηγόριος, «λατινόφρων», ο επονομαζόμενος «Στραβοαμασείας» και ύστερ’ από ένα μήνα, 25 Ιουνίου, ο Μητροπολίτης Άνθιμος, αλλά στις 2 Οκτωβρίου ανεβαίνει και πάλι στον θρόνο ο Λούκαρις, χάρη στην υποστήριξη των πρεσβευτών Ολλανδίας Haga και της Αγγλίας Sir Thomas Rowe.

Η πρόσφατη δημοσίευση αποσπασμάτων από τις επιστολές του Πατριάρχη προς τον Sir Thomas Rowe (γραμμένες μεταξύ Ιουνίου 1625-Μαρτίου 1628) αποδεικνύει, ότι ο Λούκαρις είχε συνδεθεί πια στενά μαζί του, ότι του ζητούσε την αρωγή στις δύσκολες στιγμές και ότι τον κατατόπιζε στις ενέργειες των Καθολικών μέσα στην Κωνσταντινούπολη, τους οποίους παραπλανούσε ως προς τα πραγματικά του αισθήματα απέναντί τους. Έτσι π. χ. τον ενημερώνει στις συζητήσεις του με τον Έλληνα Καθολικό Κανάκη Ρώση, ο οποίος επιφορτισμένος με ειδικές οδηγίες από την Προπαγάνδα Πίστεως και από τον πρόεδρό της καρδινάλιο Bandini είχε φθάσει στην Κωνσταντινούπολη τον Ιούλιο του 1625 και επιδίωκε να του αποσπάσει —έναντι ανταλλαγμάτων— την αποκήρυξη των Καλβινικών του ιδεών και ομολογία πίστεως στον Πάπα: «….. Επιζητεί να διαφθείρη το ποίμνιόν μας και εμέ τον ίδιον με θαυμαστά τεχνάσματα και με πολλάς κολακείας επιχειρεί να κατακτήση. Επί τέλους μου έδειξε τας οδηγίας που έχει δι’ εμέ…..». Από απόσπασμα της επόμενης επιστολής του πρέπει να συμπεράνουμε, ότι ο Λούκαρις δεν ψυχραίνει τον ζήλο των συνομιλητών του, αλλά ότι τους βαυκαλίζει με ελπιδοφόρες υποσχέσεις και έτσι παρελκύει το θέμα με εσκεμμένη εφεκτικότητα και αδράνεια: «Εν τω μεταξύ θα δεικνύω περίσκεψιν κατά τας μετά των ανθρώπων αυτών διαπραγματεύσεις· και αν προτείνουν άλλο τι μετά ταύτα, θα το αναφέρω εις την υμετέραν εξοχότητα· άνευ της συμβουλής σας ουδέν θα πράξω… Εν ευθέτω θα συναντηθώμεν και θα συνεννοηθώμεν προφορικώς περί των λοιπών.. .» (Οκτώβριος-Νοέμβριος 1625). Το ζήτημα έληξε με την συμβουλή, που του έδωσε ο Sir Thomas Rowe: να μη δώσει ρητή απάντηση στις προτάσεις των αντιπροσώπων της Προπαγάνδας Πίστεως, εφόσον δεν του τις υποβάλλουν γραπτά.

Ο Rowe θεωρεί τον Λούκαρι Καλβινιστή: «Όσο για τον ίδιο τον Πατριάρχη δεν αμφιβάλλω, πως στην θρησκευτική του συνείδηση δεν είναι παρά, όπως τον χαρακτηρίζουμε, ένας καθαρός Καλβινιστής και σαν τέτοιον οι Ιησουίτες τον στιγματίζουν». Ο πρεσβευτής φαίνεται υπεραισιόδοξος. Στην πραγματικότητα όμως ο Κύριλλος έμενε σταθερός στην Ορθοδοξία και δεν είχε ακόμη κατασταλάξει σε άλλες πεποιθήσεις ή τουλάχιστον δεν είχε ακόμη το θάρρος να τις διακηρύξει. Απόδειξη, το ναυάγιο των προσπαθειών του εφημερίου της Ολλανδικής πρεσβείας Piscator, που απέβλεπαν στην ένωση των εκκλησιών των Διαμαρτυρομένων και των Ορθοδόξων: ο ίδιος απογοητευμένος έλεγε στον διάδοχό του Ant. Leger, τον Ιούλιο του 1628 στην Βενετία, ότι είχε χάσει σχεδόν κάθε ελπίδα.

Η διαμάχη λοιπόν των Καθολικών και των Διαμαρτυρομένων εντείνεται.Οι βλέψεις τους είναι πώς να ματαιώσουν την επικράτηση των αντιπάλων τους και να επιτύχουν την διάδοση του οικείου δόγματος. Ας μη ξεχνούμε, ότι οι θρησκευτικοί πόλεμοι εξακολουθούσαν ακόμη ν’ αναστατώνουν τα ευρωπαϊκά κράτη και επομένως η προσέλκυση της Ανατολικής Εκκλησίας προς τον Καθολικισμό ή προς τον Προτεσταντισμό θα είχε τεράστιο αντίκτυπο, όχι μόνο στην κίνηση των θρησκευτικών ιδεών, αλλά και στην επιβολή της πολιτικής επιρροής τους. Γι’ αυτό και το ζωηρό ενδιαφέρον των ηγεμόνων και κυβερνήσεων, να στηρίξουν τις κινήσεις των κληρικών τους και να επηρεάσουν τους Ορθοδόξους, ιδίως το περιβάλλον του Πατριάρχη και τον ίδιο τον Πατριάρχη.

Οι συστάσεις του Leger φαίνεται ότι εισακούστηκαν, γιατί τον Μάρτιο κιόλας του 1629, ο μοναχός Μάξιμος Καλλιουπολίτης, με την επίβλεψη του Λούκαρι, έχει αναλάβει να μεταφράση την Καινή Διαθήκη στα νεοελληνικά· επίσης ο Πατριάρχης είχε ετοιμάσει και παραδώσει στα χέρια του Leger την περίφημη «Ομολογία» του, που είναι περισσότερο Καλβινική παρά Ορθόδοξη. Η Καινή Διαθήκη τυπώθηκε το 1638 στην Γενεύη με πρόλογο του ίδιου του Πατριάρχη, ενώ η «Ομολογία» του στον ίδιο τόπο τον Μάρτιο του 1629 σε λατινική μετάφραση, αφιερωμένη στον Ολλανδό πρεσβευτή Κορνήλιο Haga και το 1631 στην ελληνική και λατινική. Ενώ ο Κύριλλος συντάσσει και παραδίδει στα χέρια του Leger την περιβόητη «Ομολογία», από το άλλο μέρος ενισχύει την Εκκλησία της Κωνσταντινουπόλεως με την πρόσκληση του συμπατριώτη του Μελετίου Συρίγου, καταδικασμένου σε θάνατο από τους Βενετούς της Κρήτης, για την σφοδρότητα, με την οποία υποστήριζε τις θέσεις της Ορθοδοξίας εκεί, και του εμπιστεύεται την εκκλησία της Χρυσοπηγής. Ο άμβωνάς της είναι το ελεύθερο βήμα, απ’ όπου τώρα πια απερίσπαστος ο Συρίγος εξαπολύει τους μύδρους του εναντίον των πολεμίων της Ορθοδοξίας.

Η δημοσίευση της «Ομολογίας» προκαλεί κατάπληξη στους κύκλους των Ορθοδόξων και την αντίδραση των Καθολικών, κυρίως του πρεσβευτή της Γαλλίας de Marcheville, ο οποίος ανήσυχος ζητεί να βεβαιωθεί, αν πραγματικά ο Κύριλλος εμμένει στις ιδέες που αναπτύσσει στο βιβλίο του. Και ο Πατριάρχης δεν διστάζει καθόλου ν’ απαντήσει με αξιοπρέπεια και να κλείσει τη συζήτηση με τα εξής αξιομνημόνευτα: «. . . στο ζήτημα των πεποιθήσεων μου και της αιώνιας σωτηρίας μου δεν θα υπακούσω ούτε στον βασιλιά της Γαλλίας, ούτε σε κανέναν άλλο στον κόσμο, αλλά θα ακολουθήσω αυστηρά τις υπαγορεύσεις της συνείδησής μου».

Κατά τα τέλη του 1637 έρχεται στην Κωνσταντινούπολη ο Μητροφάνης Κριτόπουλος, ως Πατριάρχης Αλεξανδρείας, βρίσκει τον παλαιό του προστάτη Λούκαρι αγωνιζόμενο εναντίον της Καθολικής προπαγάνδας και παρακολουθεί τρομαγμένος την πτώση του. Πραγματικά, οι Καθολικοί στρέφονται τώρα με μανία εναντίον του και κατορθώνουν με σουλτανική διαταγή να τον καθαιρέσουν συκοφαντώντας τον, ότι δήθεν είχε ειδοποιήσει τις χριστιανικές δυνάμεις, για την αναχώρηση του σουλτάνου από την Κωνσταντινούπολη, ότι συνεννοούνταν με τους «Μοσκόβους και Κοζάκους» κ.λπ. Οι συκοφαντίες τους εναντίον του Λούκαρι ήταν τέτοιες, ώστε δεν ήταν δυνατόν ν’ αποφύγει τη θανάτωση. Κύριο όργανο των Καθολικών και πρωταγωνιστής στην τραγωδία αυτή ήταν ο διάδοχός του Κύριλλος Κονταρής από την Βέροια, γνωστός για τις σχέσεις του με τη ρωμαϊκή αυλή. Χαρακτηριστικά, για την ευθύνη και τους χαρακτήρες του Schmid και του Κονταρή είναι όσα αφηγείται ο πρώτος: «Καθώς είχαμε βρεθεί πάλι μαζί, ο Πατριάρχης (Κονταρής) μου είπε στο αυτί: «Ο πράκτοράς μου (ο παπάς Λαμέρνος κοντά στον μεγάλο βεζίρη Μπαϊράμ πασά στην Μ. Ασία) μου γράφει από την Ασία ότι ο Λούκαρις δύσκολα θα ξεφύγη τον θάνατο· τι σκέπτεσθε γι’ αυτό;» Του απάντησα πως κατά την γνώμη μου ο Πατριάρχης δεν έπρεπε να εργαστεί, ούτε κατά ούτε υπέρ, αλλά ν’ αφήσει τα γεγονότα ν’ ακολουθήσουν τον δρόμο τους. Ο Πατριάρχης άρχισε τότε να χαμογελάει και δεν μου ξαναμίλησε πια γι’ αυτό το ζήτημα». Έτσι σιωπηλά υπέγραψαν την καταδίκη του Λούκαρι. Τον Κονταρή θεώρησε υπεύθυνο από την πρώτη στιγμή ο ελληνικός λαός, όπως αναφέρει στο δόγη ο Βενετός πρεσβευτής: «Εις τους Έλληνας δεν ήρεσεν αυτό το τέλος, το οποίον αποδίδουν εις τον νέον Πατριάρχην, εις τρόπον ώστε ούτος εφεξής θα διάγει με πολύν τρόμον». Ο βάιλος αποκαλύπτει και άλλα φοβερά πράγματα για τον χαρακτήρα του Κονταρή, που έρχονται σε άκρα αντίθεση με το εγκωμιαστικό πορτραίτο του, που του είχε κάνει άλλοτε, στα 1618, στα 25 του χρόνια, ο Ιησουίτης ηγούμενος και δάσκαλός του Dionys Guiller. Γράφει λοιπόν ο βάιλος: «Ο νέος Πατριάρχης εφρόντισεν αμέσως να συνομιλήση με τον αντιπρόσωπον του Πάπα, ο οποίος ήλθεν αμέσως και με κατέστησεν ενήμερον της συνομιλίας που διεξήχθη. Ο νέος Πατριάρχης εζήτησε να του δοθή χρηματική βοήθεια εκ Ρώμης, ως πολλάκις του την είχον υποσχεθή, αν εξεδίωκε τον Κύριλλον. Ο αντιπρόσωπος του πάπα του απήντησεν, ότι δεν είχε καμμίαν σχετικήν διαταγήν εκ Ρώμης και εγώ τον συνεβούλευσα ν’ αποφύγη την ανάμειξιν εις παρόμοια ζητήματα, διότι σήμερον με την γενικήν σύγχυσιν και διαίρεσιν των Ελλήνων, δεν ημπορεί κανείς να υπηρετήση έναν, χωρίς να δυσαρεστήση εκατόν…..». Τα 4.000 τάλληρα που είχαν υποσχεθεί στον Κονταρή τα έδωσαν αργότερα σε εμπορεύματα μέσω εμπόρων της Ραγούζας.

Μετά τον τραγικό θάνατο του Λούκαρι, ο Κονταρής συγκαλεί στις 24 Σεπτεμβρίου/4 Οκτωβρίου 1638 σύνοδο στην Κωνσταντινούπολη, η οποία καταδικάζει τον Καλβινισμό του Λούκαρι και αναθεματίζει τον ίδιο. Οδυνηρή ήταν ο θέση του Κριτοπούλου, που βρέθηκε στην ανάγκη να υπογράψει την καταδίκη του άλλοτε προστάτη του. Ίσως τα συνταρακτικά εκείνα γεγονότα και οι αλλεπάλληλες δυνατές συγκινήσεις και τύψεις τον έφεραν στον τάφο ύστερ’ από λίγους μήνες στη Βλαχία.

Ο Κονταρής ως Πατριάρχης υπογράφει στις 25 Δεκεμβρίου 1638 εμπρός στον πρεσβευτή της Αυστρίας Schmid και στον τοποτηρητή του Λατίνου Πατριάρχη Sonnino την Καθολική ομολογία πίστεως, σύμφωνα με υπόδειγμα του Ουρβανού Η΄, η οποία σώζεται ακόμη στα αρχεία του Βατικανού. Τον Ιούνιο όμως του 1639 απομακρύνεται από τον θρόνο και εξορίζεται στην Αλγερία, όπου και απαγχονίζεται ύστερ’ από ένα χρόνο ακριβώς. Ο θάνατός του ακούστηκε στις ελληνικές χώρες, σαν δίκαιη τιμωρία για όσα είχε κάνει.

Στην θέση του Κονταρή ανεβαίνει ο Παρθένιος Α’, ο οποίος εκδηλώνεται σαφώς κατά του Καλβινισμού και επιβεβαιώνει την απόφαση της συνόδου της Κωνσταντινουπόλεως (1638) με την σύνοδο του Ιασίου του 1642 (όπου πρωτοστατεί ο Μητροπολίτης Κιέβου Πέτρος Μογίλας), αλλά δεν προσχωρεί, όπως ο προκάτοχός του, στην υπογραφή ομολογίας πίστεως προς τον Καθολικισμό και προς την ένωση των Εκκλησιών. Την στάση των δύο τελευταίων Πατριαρχών την θεωρεί ο Hofmann σαν την «οριστική νίκη» της Ορθόδοξης Εκκλησίας κατά του Προτεσταντισμού.

Το έντονο αυτό αντικαλβινικό πνεύμα της Ορθόδοξης Εκκλησίας εκφράζουν και τα πρακτικά της συνόδου της Λευκωσίας στα 1668, στην οποία έγινε συζήτηση για τα μυστήρια γενικά, για την αρχιερωσύνη κ.λπ. Τα πρακτικά της τα συνέταξε ο γνωστός ιερομόναχος και αργότερα Αρχιεπίσκοπος Κύπρου Ιλαρίων Κιγάλας. Την καταδίκη του Καλβινισμού του Λούκαρι την επιβεβαίωσαν και οι σύνοδοι Ιεροσολύμων και Κωνσταντινουπόλεως στα 1672.

4.- Μητροφάνης Κριτόπουλος

Με το πρόσωπο του Κυρίλλου Λούκαρι συνδέεται, όπως ειπώθηκε, και ο Μητροφάνης Κριτόπουλος, ο οποίος ύστερ’ από πενταετείς ευδόκιμες σπουδές στην Οξφόρδη είχε αρχίσει —με την εντολή ασφαλώς του Λούκαρι— μια περιοδεία άλλων πέντε ετών (1623-1627), στις σπουδαιότερες χώρες του μεταρρυθμιστικού κινήματος, στην Αγγλία, Γερμανία και Ελβετία, από την οποία αποκόμισε ιδιαίτερο λεύκωμα με ενδιαφέροντα αυτόγραφα των διαπρεπέστερων φίλων του, λογίων της εποχής, την ονομαστή «φιλοθήκη» του. Σκοπός του ήταν να μελετήσει από κοντά τις διάφορες Προτεσταντικές εκκλησίες, τον Αγγλικανισμό, Λουθηρανισμό και τον Καλβινισμό, να γνωρίσει τις θεολογικές σχολές, να συγκεντρώσει τα σχετικά με τις απόψεις και τις ιδέες τους βιβλία και να προπαρασκευάσει το έδαφος για διαπραγματεύσεις, που θα είχαν αντικείμενο την προσέγγιση και την ένωση Ορθοδόξων και Διαμαρτυρομένων. Πραγματικά ο Κριτόπουλος είχε την ευκαιρία να εξετάσει επί τόπου την κατάσταση των Εκκλησιών αυτών, να κάνει γνωστό στους εκπροσώπους των το πνευματικό περιεχόμενο και την οργάνωση της Ορθόδοξης Εκκλησίας, να την υπερασπίσει εναντίον των σπερμολογιών των δυτικών, να συζητήσει με τους Διαμαρτυρομένους διάφορα θεολογικά θέματα και να δεχτεί ή ν’ αποκρούσει ορισμένες απόψεις τους.

Οι συμπάθειές του προς τους «εκλαμπροτάτους και μεγαλοπρεπεστάτους Γερμανούς», τους «ανέκαθεν» φίλους του ελληνικού γένους και της Ορθοδοξίας, και η απόκλισή του προς τις μεταρρυθμιστικές τους ιδέες τον κάνουν να νομίζει, ότι οι διαφορές Ορθοδόξων και Διαμαρτυρομένων είναι λίγες και «ιάσιμοι» και να πιστεύει ότι η ένωσή τους δεν θ’ αργήσει να πραγματοποιηθεί. Έτσι του «προμηνύει το πνεύμα το άγιον».

Πραγματικά πρέπει να θεωρηθεί βέβαιο, ότι οι επαφές και οι συζητήσεις του Κριτόπουλου με διαπρεπείς Γερμανούς θεολόγους τον είχαν πείσει, ότι η ένωση είναι δυνατή. Στις συζητήσεις αυτές ο Κριτόπουλος —παρά την σταθερή έμμονή του στα δόγματα της Ορθοδοξίας— φαίνεται ότι, επηρεασμένος από το περιβάλλον και κουρασμένος ίσως από την συνεχή προβολή των ιδεών των Διαμαρτυρομένων, δείχθηκε διαλλακτικός και υποχωρητικός εμπρός σε μερικές απόψεις τους. Με το πνεύμα αυτό έχει γραφεί και η «Ομολογία» του. Χαρακτηριστικό είναι ότι και ο Ελβετός ιερέας Ant. Leger την θεωρεί συγκεχυμένη από τις διάφορες αλληλοσυγκρουόμενες απόψεις και τον ίδιο ακόμη ταλαντευόμενο.

Γενικά όμως μεγάλες υποχωρήσεις δεν έγιναν ούτε από το ένα ούτε και από το άλλο μέρος και έτσι οι συζητήσεις δεν κατέληξαν σε κανένα αποτέλεσμα, όπως και οι παλαιότερες διαπραγματεύσεις ανάμεσα στον Πατριάρχη Ιερεμία Β΄ και στους θεολόγους της Βυρτεμβέργης. Εκκρεμείς επίσης έμειναν και οι συζητήσεις του Κριτόπουλου με τους εκπροσώπους της Καλβινικής εκκλησίας, στη Βασιλεία, Βέρνη, Γενεύη και Ζυρίχη.

5.- Ιωάννης Καρυοφύλλης

Ανάμεσα στους Έλληνες κληρικούς και λογίους, που καταγγέλλονται για Καλβινισμό, πρέπει να μνημονευθεί και ο Ιωάννης Καρυοφύλλης, που ακολουθούσε προφανώς τον δάσκαλό του Θεόφ. Κορυδαλλέα. Συγκεκριμένα, ο Καρυοφύλλης δεν δέχεται τον λατινικό όρο transubstantio (μετουσίωσις), δηλαδή το μυστήριο του μετασχηματισμού του άρτου και οίνου σε γνήσιο σώμα και αίμα του Χριστού, ζήτημα που είχε προκαλέσει στην Γαλλία νέες έριδες μεταξύ των Καθολικών, προ πάντων του Porte-Royale που υποστηρίζουν την μετουσίωση, και των Προτεσταντών Glaude, Aymon, καθώς και των Αγγλικανών, που την αρνούνται. Τις απόψεις των αρνητών της μετουσιώσεως υποστηρίζει και ο ιερέας της βρεττανικής πρεσβείας, μεταξύ 1670-1677, στην Κωνσταντινούπολη John Covel, ο οποίος είχε γνωρίσει πολλούς εξέχοντες Έλληνες λαϊκούς και κληρικούς, ίσως και τον Ιωάννη Καρυοφύλλη, και είχε ανανεώσει από το 1670 τις προσπάθειες, για την προσέγγιση της Αγγλικανικής και Ορθόδοξης Εκκλησίας, όπως άλλωστε πριν από 100 χρόνια είχε μεσολαβήσει ο St. Gerlach, για την έναρξη των συζητήσεων των θεολόγων της Τυβίγγης με τους κύκλους του Οικουμενικού Πατριαρχείου.

Χαρακτηριστικό της ταραχής, που δημιούργησαν στα πνεύματα των Ορθοδόξων τα προβλήματα και τα ζητήματα που έθεσε η Μεταρρύθμιση και η Αντιμεταρρύθμιση, του σφοδρού ανταγωνισμού των οπαδών των διαφόρων δογμάτων στην Ανατολή, της σύγχυσης και ρευστότητας των συνειδήσεων πολλών Ορθοδόξων, είναι η εμφάνιση κατά τον 17 αι. ποικίλων, μικρών ή μεγάλων, ομολογιών πίστεως Ορθοδόξων, επηρεασμένων από την απόκλιση των συντακτών τους ή προς τον Καθολικισμό ή προς τον Προτεσταντισμό. Πίσω από τις γραμμές τους διακρίνει κανείς την ανάγκη των ομολογητών να εδραιώσουν οι ίδιοι πρώτα τις δικές τους πεποιθήσεις, που κλονίζονται με την πνοή των δύο μεγάλων θρησκευτικών ρευμάτων. Οι ομολογίες όμως αυτές αποτελούν την έκφραση προσωπικών γνωμών, εφόσον δεν περιβάλλονται με το κύρος μιας οικουμενικής συνόδου. Είναι ανάγκη να γίνει ειδική μελέτη, που να διερευνήσει τις συνθήκες, μέσα από τις οποίες πρόβαλαν οι ομολογίες αυτές.

Η κατάσταση αυτή κατά τα μέσα του 17 αι. ευνοεί την άνοδο ευπροσάρμοστων και καιροσκόπων κληρικών, οι οποίοι βρίσκουν την ευκαιρία να κινηθούν, άλλοτε προς την μία κατεύθυνση και άλλοτε προς την άλλη, μη λαμβάνοντας υπ’ όψη τους ούτε όσια ούτε και ιερά, παρά μόνο τις προσωπικές τους φιλοδοξίες και τα συνυφασμένα με αυτές υλικά συμφέροντα. Από τα πιο γνωστά μάλιστα πρόσωπα, που μολονότι είχαν προσέλθει στον Καθολικισμό παρουσιάζονταν στις ελληνικές χώρες και γενικότερα στην Ανατολή ως Ορθόδοξοι, ήταν οι δύο όμοιοι ως προς τις υψηλές πνευματικές τους ικανότητες, αλλά και συγγενείς ως προς τον ελεεινό τους χαρακτήρα λόγιοι, ο μαθητής του ιησουϊτικού σχολείου του Πέραν, Κύπριος μοναχός Αθανάσιος ο Ρήτωρ (1571-1663), ο λεηλάτης των βιβλιοθηκών των ελληνικών μονών, και ο τρόφιμος επίσης του αντίστοιχου σχολείου της Χίου, φιλοχρήματος Παϊσιος Λιγαρίδης (1610-1678), ο οποίος κατορθώνει τον Σεπτέμβριο του 1652 να χειροτονηθεί Μητροπολίτης Γάζης και αργότερα, μεταξύ 1662-1678, να παρουσιαστεί στη Ρωσία, ως σύμβουλος του τσάρου Αλεξίου Μιχαήλοβιτς και υπέρμαχος της Ορθοδοξίας, ενώ συγχρόνως διατηρεί την αλληλογραφία του με τους Καθολικούς! Η αναίδεια των δύο αυτών προσώπων έφτασε ως το σημείο να καταγγείλει ο ένας τον άλλον για διπροσωπία.

Ενώ συχνά θαυμάζει κανείς την έξαρση ανθρώπων του λαού, ως την αυτοθυσία, όταν έχουν να εκλέξουν ανάμεσα στην εξωμοσία και στη σωτηρία, από το άλλο μέρος θλίβεται παρακολουθώντας την κατάπτωση ορισμένων ηγετών της Ορθοδοξίας: πόσο ασταθείς είναι στις θρησκευτικές τους πεποιθήσεις, πώς παρασύρονται από την πνοή του μεταρρυθμιστικού ή αντιμεταρρυθμιστικού ανέμου, πόσο οι φιλοδοξίες ν’ ανεβούν ή να παραμείνουν στον πατριαρχικό ή στον μητροπολιτικό θρόνο ή άλλα πιο ταπεινά ακόμη ελατήρια, ν’ αποκτήσουν δηλαδή προσοδοφόρες εκκλησιαστικές επαρχίες ή και χρήματα, τους κάνουν να προσφεύγουν προς τους διπλωματικούς αντιπροσώπους των μεγάλων δυνάμεων, με αποτέλεσμα να μπλέκονται στα δίχτυα αυτών και των «εκκλησιών» τους.

________________________________

ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΣ, Ο ΠΑΠΑΣ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΗΣ.

ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΣ, Ο ΠΑΠΑΣ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΗΣ
Από το περιοδικό ΙΕΡΑ ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΗ μηνός Ιουνίου 2008, ευχαριστούμε τον κ. Πολίτη Χρήστο για το κόπο που κατέβαλλε για να το λάβουμε στην ιστοσελίδα μας.
 

 ”    Η συμπεριφορά του πατριάρχου Βαρθολομαίου γενικά είναι το επιεικέστερο απαράδεκτη. Εκμεταλλευόμενος το ψιλό και χωρίς αντίκρυσμα αξίωμά του ως πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως, υπο τις σημερινές συνθήκες, αναμιγνύεται σε όλα και αυθαιρετεί, λές και η Εκκλησία είναι ιδιοκτησία του.
    Αναμιγνύεται και αυθαιρετεί στα δόγματα της πίστεως, στις σχέσεις του με τον αντίχριστο, κατά τους αγίους μας, πάπα και τους αρχηγούς των θρησκειών του ψεύδους και της πλάνης, στο χώρο της Εκκλησίας της Ελλάδος και άλλων ορθοδόξων Εκκλησιών, στις εκλογές μητροπολιτών, στην εκδίκαση εκκλησιαστικών υποθέσεων και σε πολλά άλλα σοβαρά εκκλησιαστικά ζητήματα.
    Αναμιγνύεται ακόμη και σε καθαρώς κοσμικά ζητήματα, όπως είναι το άθεο κίνημα της οικολογίας. Διακατεχόμενος από αίσθημα μειονεξίας για την παντελή έλλειψι ποιμνίου, επιδιώκει να προσεταιρισθή τη στήριξι των πολλών, προβάλλοντας οικολογικά ενδιαφέροντα. Η συμπεριφορά του είναι πάντοτε ύποπτη και επικίνδυνη για την Ορθοδοξία.
    Ο Βαρθολομαίος αντί να κλαίη και να θρηνή ακατάπαυστα, διότι είναι ο πιο αξιοδάκρυτος πατριάρχης της πάλαι ποτέ διαλαμψάσης βυζαντινής αυτοκρατορίας, αντί να έχη συναίσθησι ότι είναι μετέωρος, όταν το ποίμνιό του δεν υπερβαίνη  τους 100 εκκλησιαζομένους κατά Κυριακήν, αντί να έχη επίγνωσι ότι, αν ποτε, μη γένοιτο, η Τουρκία απαγορεύση την είσοδο των Ελλήνων εκδρομέων στη χώρα τους, θα λειτουργή με τους τέσσερεις τοίχους του πατριαρχικού ναού, ο από πάσης απόψεως θλιβερός Βαρθολομαίος ζή στον κόσμο της φαντασίας του, τρέφοντας για τον εαυτό του ιδέα μεγιστάνος της Εκκλησίας, προκαλώντας κλαυσίγελο.
    Οσον αφορά στα δόγματα διακηρύττει ότι δεν υπάρχουν δόγματα και ως εκ τούτου οι διαφορές ανάμεσα στις τρείς δεκάδες χριστιανικές αιρέσεις προς τη μία αγία καθολική και αποστολική Εκκλησία είναι ανύπαρκτες. Δεν υπάρχει διαφορά στο βάπτισμα. Ως πατριάρχης έχει δώσει γραμμή στις μητροπόλεις της Ευρώπης και της Αμερικής να μην αναβαπτίζωνται οι εκ του παπισμού και προτεσταντισμού προερχόμενοι στην Ορθόδοξη Εκκλησία. Πιστεύει επίσης ότι δεν υπάρχουν τριαδολογικές, χριστολογικές και εκκλησιολογικές διαφορές. Δεν υπάρχουν διαφορές ερμηνευτικής προσλήψεως πάνω στα παλαιοκαινοδιαθηκικά ιερά και θεόπνευστα κείμενα, ούτε πάνω στους ιερούς κανόνας των οικουμενικών και τοπικών συνόδων. Ολα αυτά, λέει, έχουν θεσπισθή κακώς από ανθρώπους που είχαν περιπέσει σε ψυχολογικές αγκυλώσεις, δεν είχαν αντιληφθή το οικουμενικό πνεύμα του Χριστιανισμού και έγιναν αιτία να διασπασθή η Εκκλησία, αμαυρώνοντας ο κύριος αυτός τη μνήμη χιλιάδων μαρτύρων και αγίων πατέρων της εκκλησίας, που συγκρότησαν οικουμενικές συνόδους και συνέταξαν ιερούς κανόνας, καταδικάζοντας τους ποικιλώνυμους αιρετικούς και ασεβείς. Ο μόνος που αντιλήφθηκε το πράγμα είναι ο ίδιος.
    Επρεπε να περάσουν δύο χιλιάδες χρόνια, για να γεννηθή ο Βαρθολομαίος Αρχοντώνης, για να μας υποδείξη ότι πρέπει να πάρουμε στο χέρι ένα μολύβι για να διαγράψουμε με ένα τεράστιο Χ όλη την ορθόδοξη χριστιανική γραμματεία, για να προκύψη κατά την σοφιολογιωτάτην κάραν του ο «πραγματικός» Χριστιανισμός!
    Οσον αφορά στο ζήτημα των σχέσεών του με τον παπισμό ο κ. Βαρθολομαίος έχει και πάλι τις ιδιοληψίες του. Κατ’αυτές, η Ορθόδοξη Εκκλησία πρέπει ν’ αρθή σ’ ένα υπερδογματικό και υπερεκκλησιαστικό επίπεδο, να δεχθούμε το φιλιόκβε, το παπικό πρωτείο και όλες τις αιρεσχελίες του ειδωλολατρικού παπισμού, να υποταχθούμε στη στυγνή δικτατορία του δεινού Ράτσιγκερ, για να συντελεσθή η ένωσι του χριστιανικού κόσμου. Είναι ντροπή, φρονεί ο Βαρθολομαίος, στον 21ο αιώνα, όταν τα κράτη της Ευρώπης και όλoυ του κόσμου συνάπτουν οικονομικές, νομοθετικές και πολιτικές ενώσεις και ομοσπονδίες, να είναι διηρημένος ο χριστιανικός κόσμος, προβάλλοντας διαφορές αντιλήψεων. Πρέπει πάση θυσία να γίνουμε ένα με τον
παπισμό ! Για την επίτευξι αυτής της «ενώσεως» ο Βαρθολομαίος κινεί γή και ουρανό.
    Επισκέπτεται τον αιρεσιάρχη πάπα στο Βατικανό τακτικά με προκατασκευασμένες ευκαιρίες, καλεί αυτός τον πάπα των παπικών στην Κωνσταντινούπολι, παρακολουθεί και συμμετέχει σχεδόν εξ ολοκλήρου στις παπικές λειτουργίες, όπως και ο αντίχριστος πάπας στην Κωνσταντινούπολι στην ορθόδοξη θεία λειτουργία, εμφανίζεται σε δημόσιες κοινές παπότροπες θεατρινίστικες εμφανίσεις με τον πάπα και φωτογραφίζεται σε κίνησι κοσμικού χορού, κηρύττει ότι πρέπει το συντομώτερο να φθάσουμε στο κοινό ποτήριο με τους παπικούς (να μάθουμε δηλαδή να μασούμε την όστια), πρέπει να πέσουν και οι εναπομείνασες περιχαράξεις και αντιστάσεις εκ μέρους των «ολίγων» στενοκεφάλων ορθοδόξων χριστιανών που αντιδρούν στα «προοδευτικά» του βήματα για τη ένωσι. Πρέπει;
    Οσον αφορά στο κίνημα της οικολογίας ο Βαρθολομαίος προφανώς αδιαφορεί για το ότι οι οικολόγοι σχεδόν στο σύνολό τους δεν πιστεύουν ότι ο Θεός είναι δημιουργός, προνοητής και συντηρητής του κόσμου, όπως διδάσκουν οι άγιες Γραφές, αλλ’ ότι είναι αυθύπαρκτος και αυτοδημιούργητος. Οι ανά τα έθνη οικολόγοι πιστεύουν ότι ο πλανήτης μας, που κινδυνεύει άμεσα από την αλόγιστη μεταχείρισι του άφρονος ανθρώπου, θα σωθή από τον άνθρωπο, και συγκεκριμένως από τις οικολογικές οργανώσεις και τους οπαδούς των, ωσάν να είναι ημίθεοι και τιτάνες, περιπίπτοντας στην τραγική αντίφασι ότι ο άνθρωπος είναι και καταστροφεύς και σωτήρας του πλανήτου. Οι άθεοι αυτοί δεν πιστεύουν κατά συνέπειαν στην επίκλησι του Θεού για παρέμβασι. Παρά ταύτα ο Βαρθολομαίος, μόλα τα σωστά του, εμφανίζεται προσευχόμενος για την έκτακτη και απ’ ουρανού σωτηρία του πλανήτου. Και μάλιστα προσευχόμενος όχι εν ώρα κάποιας ειδικής ακολουθίας της Εκκλησίας, αλλά συμπροσευχόμενος στην ύπαιθρο, ενώπιον του ειδώλου μιάς υδρογείου σφαίρας μαζί με τους εκπροσώπους των αιρέσεων και των θρησκειών και αυτών των σατανικών, για την οικολογική «σωτηρία» του πλανήτου.
    Στο διάστημα της πατριαρχίας του ο Βαρθολομαίος εμφανίζεται σαν το μοναδικό πρόσωπο του πατριαρχείου. Δίνει την εικόνα ότι υπάρχει το πατριαρχείο της Κωνσταντινουπόλεως και ο πατριάρχης του, και κανένας άλλος. Καμμία αναφορά σε πατριαρχικη σύνοδο, όπως γινόταν παλαιότερα επί πατριαρχίας προκατόχων του. Μόνο αυτός υπάρχει και αποφαίνεται και ενεργεί εφ’ όλης της ύλης. Αυτός διαχειρίζεται όλα τα εκκλησιαστικά ζητήματα. Αυτός φησί και έφα και φήσεται. Η πατριαρχική σύνοδος είναι ανύπαρκτη. Γνώμη κάποιου άλλου μητροπολίτου του πατριαρχικού κλίματος δεν ακούγεται, ούτε όνομα. Το αντίστοιχο θλιβερό μονοκρατορικό και αυθαίρετο φαινόμενο συναντάται μόνο στο Βατικανό, όπου ο πάπας των παπικών ως
άκρος εξουσιαστής και κυβερνήτης του παπικού συστήματος, διαφεντεύει σε όλα, ενώ οι περί αυτόν ανώτατοι του παπισμού είναι ανύπαρκτοι. Αντιγράφει πιστά το παπικό σύστημα, ως φαίνεται, ο Βαρθολομαίος, σε όλες τις λεπτομέρειες. Ο πιθηκισμός του είναι ανομολόγητος. Σύνοδο συγκαλεί μόνο όταν πρόκειται να καταδικάση κάποιον αγνό αγωνιστή θεολόγο και κήρυκα της εκκλησίας, όπως τον ανιδιοτελέστατο κ.Νικόλαο Σωτηρόπουλο, για να φιμώση κάθε αντίθετη φωνή προς τα καταχθόνια σχέδιά του.
    Μετά το θάνατο του Χριστόδουλου και την ανοχή του νέου αρχιεπισκόπου Αθηνών Ιερωνύμου φαίνεται ν’ ανοίγεται λεωφόρος στον κ. Βαρθολομαίο, όσον αφορά τις επισκέψεις του στις ιερές μητροπόλεις του ελλαδικού χώρου.Τα όνειρά του για μια «ουσιαστικώτερη» παρουσία του στην ελλαδική Εκκλησία γίνονται πραγματικότητα. Την πρώτη επίσκεψι πραγματοποίησε στη Λάρισα στις 15 Μαϊου. Ο Βαρθολομαίος, παρά τις προειδοποιήσεις να μην μεταβή στη Λάρισα, πήγε με αφορμή τις πανηγυρικές εκδηλώσεις προς τιμήν του πολιούχου της Λαρίσης Αγίου Αχιλλίου, για να συμπαρασταθή τον εκεί παράνομα εγκατασταθέντα μητροπολίτη Ιγνατιο Λάππα, και με την παρουσία του ν’ αναξέση πληγές χαίνουσες επί όλη τεσσαρακονταετία. Αγνόησε την προειδοποίησι της εκλεκτής μερίδας των Λαρισαίων αγωνιστών, της παρεμβολής αυτής του Κυρίου παντοκράτορος, που δίνει τη μάχη για την αποκατάσταση της εκκλησιαστικής νομιμότητος. Οι έχοντες υγιές εκκλησιαστικό φρόνημα Λαρισαίοι, παλαιοί μαθηταί του βετεράνου πρώην μητροπολίτου Φλωρίνης Αυγουστίνου, παρ’ όλη την αστυνομική περιφρούρησι και την εφαρμοσθείσα βαρβαρότητα, έδωσαν ισχυρό παρόν κατά του Βαρθολομαίου. Συνθήματα, όπως «ανάξιος», «εισαι προδότης της Ορθοδοξίας», «εισαι κοπέλι του πάπα», «προδότη», «είσαι αιρεσιάρχης δεν εισαι πατριάρχης»,άστραψαν και βρόντηξαν μέσα και έξω σε διάφορες θέσεις του ναού. Συλλήψεις, ξυλοδαρμοί, προσαγωγές και άλλες βαρβαρότητες και τραμπουκισμοί των αστυνομικών, δεν έκαμψαν το ηρωϊκό και αμίμητο φρόνημα των αγωνιστών. Ο Βαρθολομαίος και οι άλλοι μητροπολίτες παρ’ όλη την ισχυρή φρουρά, υπήρξαν οι φοβισμένοι και οι ηττημένοι. Η εμπειρία αυτή της αντιστάσεως ήταν πικρή εμπειρία για το Βαρθολομαίο. Και θα είναι ακόμη πιο πικρή σε τυχόν άλλη παρουσία του στον ελλαδικό χώρο, διότι, όπως πληροφορούμαστε, η αγωνιστική πλευρά ενισχύεται σοβαρώς, για να αντιτάξη αντίστασι δυναμικώτερη.
    Κύριε Βαρθολομαίε, ο αγωνιζόμενος και ζών για την Εκκλησία και όχι από την Εκκλησία μαρτυρικός λαός, αποδοκιμάζει όχι το πρόσωπό σου, αλλά τις φιλοπαπικές και αυταρχικές αντιλήψεις σου.
    Ο Λαός αντιδρά και δεν θα παύση να αντιδρά σε κάθε προδοτική κατά της Ορθοδοξίας κίνησί σου.
    Με όλα όσα κάνεις ερήμην του λαού, που είναι η βάσι της Εκκλησίας, αποδεικνύεις ότι μόνο την Εκκλησία του Χριστού δεν εκπροσωπείς.
    Χωρίς την υπογραφή και συγκατάθεσι του λαού αεροβατείς και σύ και οι κόλακές σου μητροπολίτες, που αποβλέπουν σε ίδια οφέλη.
    Και άλλοι πρίν από σένα θέλησαν να χειραγωγήσουν την Εκκλησία προς τον παπισμό, αλλά το μόνο που πέτυχαν είναι να γραφή το όνομά τους στη μαύρη βίβλο.
 
    Επανεξέτασε τα φρονήματά σου και τις κινήσεις σου.
    Ο Θεός σε ανέχεται και ο λαός σε υπομένει.
    Αλλά μέχρι πότε ;”

________________________________

Περί της Σωματιοποίησης της Εκκλησίας, υπό του Γέροντος Αυγουστίνου.

Περί της Σωματιοποίησης της Εκκλησίας, υπό του Γέροντος Αυγουστίνου.
-Την εισαγωγή την κάνει ο ευλαβέστατος κ. Πολίτης Χρήστος–


Ο Οσιολογιότατος Γέροντας Αυγουστίνος -προς τον οποίον ή στήλη εύχεται γρήγορον ανάρρωσιν- απέστειλεν την κάτωθι απάντησιν προς τον ανώνυμον σχολιογράφον της «Φωνής τής Ορθοδοξίας», ο οποίος κατέκρινε τό εσχάτως εκδοθέν -καί ανάρπαστον γεγονός- βιβλίον τού κατά τού γνωστού Εκκλησιοσωματείου:

 

«Έν Αγίω Βασιλείω τη 29-4-2007 
Πρός: Τον ανώνυμον συντάκτην τής στήλης «μικρά καί ουσιώδη» τής «Φωνής τής Όρθοδοξίας» Κάνιγγος 32-106 82 Αθηνών (Γ’ όροφος)
Εντιμότατε κ. ανώνυμε Συντάκτα,
Χριστός Ανέστη!

Ανεγνώσατε τά γράμματα, αλλά δέν εννοήσατε τά πράγματα• όταν έλθουν τά πράγματα, τότε θά εννοήσετε καί τά γράμματα!

Κύριε ανώνυμε, δέν σας είπα ούτε καμπούρηδες, ούτε κυλλούς, ούτε κουλλούς, ούτε κλέπτας, ούτε … Καθαρά-καθαρά, μέ απλότητα, σαφήνεια καί αδιάσειστον επιχειρηματολογίαν επί «τερατογενή νεωτερισμώ» καί «Εκκλησιολογική Προτεσταντική αιρέσει αιρέσεων» κατέθεσα ό,τι έγραψα, δι’ υμάς καί τό χριστεπώνυμον πλήρωμα.

Καλώς εχόντων τών πραγμάτων, έπρεπε νά αναιρέσητε τάς κατηγορίας μέ μίαν σειράν αδιασείστων επιχειρημάτων, καθ’ ότι αί κατηγορίαι είναι περί Πίστεως.

Επροτιμήσατε τήν αναιδεστάτην κυρίαν ανωνυμογραφίαν καί τήν άτιμον ειρωνίαν!

Δικαίωμα Σας! Αρκεί πού οί πιστοί αντελήφθησαν, έκεινο πού υμείς ειρωνεύεσθε. Τούτο μαρτυρεί το πλήθος τών ευχαριστηρίων γραμμάτων, εκτός δύο, τών οποίων το περιεχόμενον είναι: «Γωνία άρα βρέχει».

Εάν ληφθούν υπ’ όψιν, αί υπεύθυνοι ψευδείς διαβεβαιώσεις, ότι: «ό Αυγουστίνος έγραψε και εζήτησε συγγνώμη διά το πόνημά του», «απεδέχθη ότι είναι φανταστικόν», κατόπιν τούτων «πετάτε το στη φωτιά» και τά λοιπά τής αλεπούς τεχνάσματα, αι επιστολαί μαρτυρούν τήν ελαχίστην είδησιν διά νά έλθουν τά πράγματα, ήγουν, ή η χαροποιός διάλυσις, ή η ενώπιον τών αρμοδίων Αρχών καταγγελία.

Έν πάσει περιπτώσει, μέχρι τότε, ας ίδωμεν τά σαθρά Σας επιχειρήματα ένα προς ένα.*

α) Τό θέμα τής άποσχίσεως τού έτους 1995, είναι ένα θέμα αψηλάφητον άχρις ώρας• ίσως εις τό άμεσον μέλλον μάς απασχόληση, διότι πολλοί είναι προβληματισμένοι καί ζητούν πληροφορίας έξ αμφοτέρων τών μερίδων: διατί έγινε καί δέν γεφυρώνεται, αφού δέν υπήρχον θέματα Πίστεως;

 

Απλούστατα, διότι εκτός τής Κανονικής Συνόδου Κάνιγγος 32 Γ°ς όροφος, υπήρχε και παρασύνοδος εις ιδιόκτητα γραφεία επί τής Κουμουνδούρου 25 (8°ς όροφος), ή οποία ηγωνίζετο παρασίτως μέ τά παρασκηνιακά επεισόδια τών ετών 1984-85, 1993-1994 καί 1995 έως εις τό «Δόξα σοι ό Θεός»** τού έτους 1995.

Έως εδώ, τά υπόλοιπα εις τό άμεσον μέλλον, όταν συγκεντωθούν όλα τά στοιχεία, εκ τών οποίων θά φανερωθούν, ποίοι έκ ποίων απεσχίσθησαν.

β) Ή Εκκλησία κύριε ανώνυμε, είναι Θεοσύστατον ίδρυμα, ανενδεές, δηλαδή πλήρες, μή έχον ανάγκην προσκτήσεως τινός, πολύ δέ περισσότερον νομικής προσωπικότητος• εγεννήθη καί ηνδρώθη εις ειδωλολατρικά καί τυραννικά κράτη καί επέζησε καί θά επιζή άνευ προσκτήσεως τινός. Πού καί εις ποίον άρθρον τού «Σωματείου Εκκλησίας Γ.Ο.Χ. Ελλάδος» 1996, φαίνεται ότι συνεστήθη δι’ οικονομικάς συναλλαγάς; Αφού ό σκοπός πού συνεστήθη, ωρίσθη εις τό άρθρον 2, όπου Σωματείον καί άτυπος Εκκλησία τής Πεντηκοστής, φαίνονται σφιχταγκαλιασμένα. Τό σφιχταγκάλιασμα Εκκλησίας Γ.Ο.Χ. Ελλάδος καί Σωματείου είναι διάχυτον καί εις όλα σχεδόν τά άρθρα τού Σωματείου- ασφυκτικά εδεσμεύσατε τό Θείον Δίκαιον εις τό άνθρώπινον!

Μή βλάπτετε τήν ψυχήν Σας• ένας είναι ο δρόμος• ή διάλυσις τής Σωματειοεκκλησίας• καί εφ’ όσον θέλετε οικονομικάς συναλλαγάς -έχετε τό φιλόπτωχον- ή ιδρύσετε Σωματεϊον «οικονομικού φορέως». Τά δικαιολογήματα είναι έκ τού πονηρού.

γ) Η ανωνυμία είναι αναίσχυντος- ήγουν, δέν εντρέπεται δι’ όσα διατείνεται!! Άκουσον! Άκουσον! Επιχείρημα!

Η «”Ρωσική Ορθόδοξος Εκκλησία τής Διασποράς” ίδρυσεν έν Αμερική νομικόν πρόσωπον υπό τήν ως άνω Επωνυμίαν! Άν εκείνοι ήσαν αιρετικοί, τότε και ημείς θά είμεθα ομοίως»!!

* Σημ. «Ο.Π.Σ.»: βλ. περιοδικόν «Φωνή τής Όρθοδοξίας», φ. 943, σελ.18-19.

** Σημ. «Ο.Π.Σ.»: βλ. περιοδ. «Όρθ. Παρατηρητής», φ.59, Σεπτ-Όκτ. 1995, πρωτοσέλιδον άρθρον

Βλέπετε σήμερον τά χάλια τής Ρ.Ο.Κ.Α. Όπου συναθροίζεται χρήμα (κινητά ή ακίνητα), εκεί χορεύει ό Σατανάς, λέγουν οι πατέρες …

Εγώ δέν εξήτασα τό θέμα τής Αμερικής, ούτε τό θέμα τού Καράκας, όπου εσύχναζεν ό τεχνουργός τής Σωματειοεκκλησίας διά …… Δέν είμαι μέλος τής Εκκλησίας τής Αμερικής ούτε τού Καράκας, είμαι μέλος τής Εκκλησίας Γ.Ο.Χ. Ελλάδος καί υπό τήν ιδιότητά μου ταύτην έγραψα ό,τι έγραψα. Άλλωστε, μέ τήν αποφώλιον λογικήν Σας κ. ανώνυμε, τούς Παπικούς δέν πρέπει νά τούς βαπτίζωμεν, διότι οι Ρώσσοι τούς δέχονται με άγιον Μύρον!! Ούτε τήν Μεγάλην Τεσσαρακοστήν, όταν είναι κρύος ό καιρός, πρέπει νά νηστεύωμεν! Διότι και εις τήν Ρωσσίαν εις τινά μέρη τής Σιβηρίας, λόγω τού ψύχους καταλύουν! Ούτε οι προδόται πρέπει νά απολογούνται, έχουν παράδειγμα τον τρισκατάρατον Ιούδα! Αφήνω τήν κρίσιν εις τό κοινόν.

δ) «Δεχόμεθα -λέγει ό ανωνυμογράφος- ότι τό καταστατικόν τού Σωματείου δέν ήτο καταλληλότερον καί εγένετο μετά προχειρότητος μετά τό σχίσμα του 1995» καί επάγει διαφόρους πτωχάς δικαιολογίας!

Κύριε ανώνυμε, τό ιδρυτικόν υπεγράφη τήν 1/ 9 /1995 (βλ. Πρακτικόν ιδρύσεως Σωματείου) καί ή αίτησις αναγνωρίσεως υπεβλήθη τήν 1/2/1996 ενώπιον του Μον. Πρωτ. Αθηνών. Από 1/9/1995 – 1/2/1996 παρήλθον μήνες τέσσαρες• δέν ήσαν αρκετοί νά καλύψουν τήν προχειρότητα; Έξ άλλου, εκτός τού Αρχιεπισκόπου κ. Χρυσοστόμου (έπεσε θύμα; Εκείνος καί ό Θεός γνωρίζει), όλοι οι άλλοι Αρχιερείς ήσαν μέλη τής Παραεκκλησίας υπό τήν επωνυμίαν «Ελληνική Εκκλησία Γ.Ο.Χ. Ελλάδος» Κουμουνδούρου 25• διατί βεβιασμένα εκινήθησαν νά ιδρύσουν «φιλόπτωχον», αφού είχον φιλόπτωχον τό ώς άνω Σωμα¬τείον καί «ηγόραζον» καί «επώλουν»;

Τά γραφεία Κουμουνδούρου καί Βερανζέρου δέν τά ηγόρασεν ή παραεκκλησία;

Διά τήν τροποποίησιν ή τροποποίησις είναι μία πράξις πολύ απλή καί συνηθισμένη, εις τούς παραεκκλησιαστικούς κύκλους τής «Ελληνικής Εκκλησίας Γ.Ο.Χ. Ελλάδος»• διατί κρύβουν τό τάλαντον; ……

ε) Καλόν θά ήτο κύριε ανώνυμε, έν όσω ευρίσκεσθε εις τήν όδόν, κατά τό Εύαγγελικόν λόγιον, νά ασχοληθήτε μέ τήν εύθύνην πού σάς βαρύνει: Πρώτον, διά τήν προπαρασκευήν τού διχασμού τού έτους 1995. Δεύτερον, διά τάς μετά τον διχασμόν αντικανονικάς αποφάσεις. Τρίτον, διά τόν νεωτερισμόν καί τήν Σωματειοποίησιν τής Εκκλησίας. Τέταρτον, διά τήν Βαυαρικήν επιδρομήν τού έτους 1998- καί τέλος, διά τήν αδιάλλακτον γραμμήν καί τό σαπρικιστικόν πνεύμα πού σάς διακατέχει ώς προς τό θέμα τής ενώσεως τών διεστώτων.

Εγώ, κύριε ανώνυμε, μέ τήν βοήθειαν τού Θε¬ού, άχρις ώρας δέν εξέκλινα από τού νά ασχολούμαι διά τήν σωτηρίαν τής ψυχής μου- παρ’ όλας τάς προσωπικάς μου αδυναμίας, είμαι εις τό στάδιον καί αγωνίζομαι ανθρωπίνως εις τήν έρημον του Αγ. Βασιλείου. Ό,τι έγραψα ήτο μία αναγκαία άπασχόλησις διά τήν ψυχήν μου• πραγματική καί επιβεβλημένη, καί όχι φανταστική όπως γράφετε καί διαλαλείτε.

Έγραψα μόνον καί μόνον, διά νά διορθώσητε όχι τάς «προχειρότητας», αλλά νά αποστήτε από τού «νεωτεριστικού πνεύματος» καί τής Εκκλησιολογικής Προτεσταντικής αιρέσεως τής Σωματειοποιήσεως τής Εκκλησίας.

Έγραψα, διά νά μή ευρεθή άλλος ανωνυμογράφος τού μέλλοντος, νά σάς έχη διά παράδειγμα, όπως έχετε υμείς τήν Ρ.Ο.Κ.Α.

Άν πράγματι θέλετε τήν αγάπην καί τήν ένωσιν απαλλαχθήτε καλώς καί ορθοδόξως, από όπου κακώς ενεπλέχθητε καί τότε θά ίδητε αδελφούς καί όχι «μακαρίτας». Επιτρέψατέ μου νά αλλάξω θέσιν, οι αδελφοί καί τώρα καί παλαιότερον ήσαν αδελφοί. Σάς εχάρισαν τήν μυριοτάλαντον οφειλήν τού 1979 και εσείς διά κάτι οβολούς τούς καταπνίγετε!!… Εζήτησαν τήν ένωσιν, αλλά οι «μακαρίται» εις τήν πίστιν δέν έχουν ελεγμούς έν τω στόματι αυτών, είναι πράγματι μακαρίται… (υμέτεροι ορολογίαι)

Παρακαλώ δημοσιεύσατε τήν παρούσαν μου εις τήν στήλην «Μικρά καί Ουσιώδη» εις τό υμέτερον έντυπον «Φ.Ο.» κατά δεοντολογικόν πρέπον.

Μετά βαρυαλγούσης καρδίας

Αυγουστίνος Μοναχός».

 

________________________________

Έγγραφη επιστολή της Ι.Συνόδου μας προς την Ελληνική Κυβέρνηση.

Έγγραφη επιστολή της Ι.Συνόδου μας προς την Ελληνική Κυβέρνηση.

Για το θέμα της αντικατάστασης των Δημοσίων εγγράφων των πολιτών με ηλεκτρονικού τύπου κάρτες

 

Το έγγραφο αυτό υπόγραψαν οι:

1. Ό Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος Μακάριος, Πρόεδρος.

2. Ό Μητροπολίτης Φθιώτιδος και Θαυμακού Καλλίνικος.

3. Ό Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης Ευθύμιος.

4. Ό Μητροπολίτης Μεσογαίας και Νήσων Χριστοφόρος.

5. Ό Μητροπολίτης Γαλλίας Φιλάρετος.

6. Ό Μητροπολίτης Σύνδεϋ Βησσαρίων.

7. Ό Επίσκοπος Φιλίππων Αμβρόσιος.

8. Ό Επίσκοπος Γαρδικίου Αθανάσιος.

9. Ό Επίσκοπος Ολύμπου Νεκτάριος.

________________________________

« Older Entries