Εγκύκλιοι
ΟΜΟΛΟΓΙΑΚΟΙ ΕΓΚΥΚΛΙΟΙ
- Ομολογιακή Εγκύκλιος (διάγγελμα) του 1935
- Ομολογιακή Εγκύκλιος του 1950
- Ομολογιακή Εγκύκλιος του 1972
- Ομολογιακή Εγκύκλιος του 1997
- Ομολογιακή Εγκύκλιος του 2002
- Ομολογία Πίστεως του 2014 (Σε έκδοση pdf εδώ)
2. Εγκυκλιος 1950
ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΠΙΣΤΕΩΣ
Εἰς τό ὄνομα τῆς τρισυποστάτου καί ἀδιαιρέτου Τριάδος, Πατρός, Υἱοῦ καί Πνεύματος ἁγίου τοῦ μόνου ἀληθινοῦ Θεοῦ. Ἀμήν.
Τῶν πατροπαραδότων θεσμῶν καί ὑποδείξεων ἑπόμενοι ἐν τοῖς ἐσχάτοις τούτοις καιροῖς, ἐν οἷς, δέν τυγχάνει ἄκαιρος ἡ ἀναφορά τῶν αὐτῶν ἀνησυχιῶν καί διαπιστώσεων τοῦ οὐρανοφάντορος πατρός διά τήν τότε ἐκκλησιαστικήν ἐξαθλίωσιν, καταγράφων˙«Καταπεφρόνηται τά τῶν Πατέρων δόγματα, ἀποστολικαί παραδόσεις ἐξουθένηνται, νεωτέρων ἀνθρώπων ἐφευρέματα ταῖς Ἐκκλησίαις ἐμπολιτεύεται….»[1] καθώς ἐπίσης συμπληρώνει˙ «ἀνατέτραπται μέν τά τῆς εὐσεβείας δόγματα, συγκέχυνται δέ ἐκκλησίας θεσμοί»[2], καθηκόντως ὀφείλομεν ὅπως διασαφηνίσωμεν τήν ἡμετέραν ἐκκλησιολογικήν θέσιν.
Πιστεύομεν, κηρύσσομεν καί ὁμολογοῦμεν, πάντα ὅσα οἱ θειότατοι Ἅγιοι Ἀπόστολοι καί πνευματοφόροι ὅσιοι Πατέρες ἐθέσπισαν καί διεκέλευσαν ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ, μηδέ προσθέττοντες οὔτε ἀφαιροῦντες τι.
Ἀποδεχόμεθα ὡσαύτως πάσας τάς κανονικάς συνοδικάς ἀποφάσεις τῶν κατά τόπους Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, τάς ληφθείσας πρό τοῦ 1923 (ἑορτολογική καινοτομία), δι’ ὧν ἀποφάσεων καταδικάζεται κάθε νεωτερισμός καί παρέκκλισις ἐκ τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως καί πατερικῆς παραδόσεως.
Ἔτι δέ, συμφωνοῦμεν καί ἀπαρασαλεύτως ἀκολουθοῦμεν τάς διακηρύξεις τῶν προκατόχων ἡμῶν ἐν τῷ ἱερῷ τῆς πίστεως ἀγῷνι, τῶν διακελευομένων ἐν ταῖς ἐγκυκλίοις τῶν έτῶν 1935, 1950, 1973 καθώς καί τοῦ 1997.
Καταδικάζομεν καί ἀποστρεφόμεθα τάς ἔκπαλαι καί ἐσχάτους αἱρέσεις καί καινοτομίας ἐν τῇ Ὀρθοδόξῳ Ἐκκλησίᾳ. Τόν ἐπάρατον Οἰκουμενισμόν δι’ οὗ ἀπεμπολεῖται ἡ πλήρης καί ἀποκαλυπτική ἀλήθεια ἐν τῇ Ὀρθοδόξῳ Ἐκκλησίᾳ, τόν Σεργιανισμόν, ὅστις κατέστησε τήν αὐθεντικότητα τῆς Ἐκκλησίας ὑποχείριον τοῦ ἀθέου πολιτικοῦ συστήματος ἐν Ρωσσίᾳ.
Ἀποκηρύσσομεν ὡσαύτως, τήν ἑορτολογικήν καινοτομίαν ἐν τῇ Ὀρθοδόξῳ Ἐκκλησίᾳ, τήν ἀπορριφθεῖσα καί ἀναθεματισθεῖσα ὑπό τῶν
[1] Μ. Βασιλείου, ἐπιστ. 90, 2.
[2] Μ. Βασιλείου, ἐπιστ. 92,2.
ΣΕΛΙΔΑ -2-
Συνόδων τῶν ἐτῶν 1583, 1593, 1848, καινοτομίας διά τῆς ὁποίας ἐγένετο ἡ ἀπαρχή τῆς ἀλλοιώσεως τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως καί εἰσδοχῆς τῶν Παπικῶν ἐπιβουλῶν ἐν τῇ Ἀνατολικῇ τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίᾳ.
Σύν τούτοις, ἀπορρίπτομεν καί τάς καινοφανεῖς ἐν τῇ ἱερᾷ παρεμβολῇ τῶν Ὀρθοδόξων πεπλανημένας διδασκαλίας καί αἱρέσεις ἤτοι: Τόν λεγόμενον «Κυπριανισμόν», ὅστις ἐπιχειρεῖ ἀλλοτρίωσιν τῆς εὐσεβοῦς ὁμολογίας καί ἐπαγγέλλεται τόν «Ὀρθόδοξον» οἰκουμενισμόν. Τήν καταδικασθεῖσα διά συνοδικῶν ἀποφάσεων[1] κακοδοξίαν τῶν «Ἰησουανῶν» ἤ «Ὀνοματολατρῶν» τῶν θεοποιούντων τό ὄνομα «Ἰησοῦς», καθώς καί τήν οἰκουμενιστικήν θεωρίαν τῆς «ἐν τῷ Ἄδῃ μετανοίας»[2] δι’ ἧς δύνανται σωτηρίας οἱ ἀποθανόντες ἐκτός Ἐκκλησίας ὡς οἱ ἑτερόδοξοι ἀλλά καί οἱ ἀλλόθρησκοι!
Τούς προσερχομένους ἐν τῇ Ἀκαινοτομήτῳ Ὀρθοδόξῳ Ἐκκλησίᾳ δεχόμεθα, τούς μέν προερχομένους ἐκ τῶν κατεγνωσμένων αἱρετικῶν δοξασιῶν διά βαπτίσεως[3], τούς δέ ἐκ τῶν «Ὀρθοδόξων» Ἐκκλησιῶν τῶν μετασχόντων εἰς τόν Οἰκουμενισμόν, λαμβάνομεν διά Ὁμολογίας πίστεως καί χρίσεως διά ἁγίου μύρου, ἐάν γε τό βάπτισμα αὐτῶν ἐτελέσθη συμφώνως τῷ τύπῳ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἤτοι διά τριττῆς καταδύσεως καί ἀναδύσεως ἐν τῷ ὕδατι, εἰ δέ τό βάπτισμα αὐτῶν τυγχάνει ἐλλειπές βαπτίζομεν τούτους[4]. Ὄσον ἀφορᾶ τούς ἐκ τῶν σχισματικῶν κληρικούς, προσλαμβάνονται οὗτοι κατόπιν ἐγγράφου αἰτήσεως ἐν ᾗ ἐμπεριέχεται ἐν αὐτῇ Ὁμολογία πίστεως καί χειροθεσίας.
Ὡσαύτως, καί τούς προσερχομένους ἐξ Ὀρθοδόξων τινῶν δικαιοδοσιῶν, οἵτινες ἠλλοίωσαν τήν Ὀρθόδοξον ὁμολογίαν καί παρέκκλινον ἐκ τῆς παγίας θέσεως τῶν προκατόχων ἡμῶν, δεχόμεθα διά Ὁμολογίας πίστεως.
Ταῦτα πάντα διαδηλοῦντες, μακαρίζομεν καί εὐσεβάστως μνημονεύομεν τούς διωχθέντες καί ἐν πᾶσι δυσχερείᾳ καί περιστάσει ὑπέρ τῆς πίστεως προαπελθόντες πατέρας καί ὁμολογητάς τῆς πίστεως ἡμῶν, ἀναφωνοῦντες· Αἰωνία ἡ μνήμη αὐτῶν!
Πάντας δέ τούς συγκλονίσαντες τήν Ἐκκλησίαν διά τῶν αἱρετικῶν δοξασιῶν καί βλασφήμων καινοτομιῶν καί παρεκκλίσεων ἐκ τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως καί ἱερᾶς Παραδόσεως, ἀναθεματίζομεν καί ἀποδοκιμάζομεν ὡς ἐχθρούς τῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας.
[1] Οἰκουμ Πατρ. 1912 καί 1913 καθώς καί Πατρ. Μόσχας 1913.
[2] Ταύτης τῆς κακοδοξία θειασώται και ὑποστηρικταί μεταξύ ἄλλων εἶναι οἱ Οἰκουμενισταί ἀλλά καί Ρωμαιοαθολικοί: Metr.Hilarion Alfeyev, Metr. Kallistos Ware, Dr.Jeffry Trabaouvr- S. Michael’s College, Sergei Bulgakov, κ.ἄ.
[3] Εν Καρχηδόνι κανών.
[4] Μ.Βασιλ. α΄ κανών., 95ος Πενθεκτ.
ΣΕΛΙΔΑ -3-
Σύν τούτοις, διαβεβαιοῦμεν ὅτι, παραμένωμεν σύν Θεῷ θεματοφύλακες τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως, διαφυλάττοντες τό ἀνόθευτον καί ἀκαινοτόμητον Ταύτης, ἵνα ὡς πιστοί καί ὠφέλιμοι στρατιῶται Χριστοῦ, φθάσωμεν ἐν τῇ ἡμέρᾳ ἐκείνῃ ἐν ἥ λέξωμεν πρός τόν μισθαποδότην Κύριον· «τὸν καλὸν ἀγῶνα ἠγώνισμαι, τὸν δρόμον τετέλεκα, τὴν πίστιν τετήρηκα· λοιπὸν ἀπόκειταί μοι ὁ τῆς δικαιοσύνης στέφανος…»[1].
Μάρτιος, 2014.
Ἐν Χριστῶ Ἰησοῦ τῷ Κυρίῳ ἡμῶν
+ Μητροπολίτης Χριστοφόρος
Ἀρχιμ. Γερμανός Τσερπέλης, πρωτοσύγκελος.
Ἀρχιμ. Φιλάρετος Κλιμακίτης.
Ἀρχιμ. Παῦλος ἈΠοστολόπουλος.
Ἀρχιμ. Νεκτάριος Βορινιώτης.
Ἀρχιμ. Νεκτάριος Δικαῖος.
Ἀρχιμ. Νικηφόρος Groce.
Ἀρχιμ. Νικάνωρ Καζαφανιώτης.
Ἂρχιμ. Σωσίπατρος Yusuf.
Ἱερομ. Μωϋσῆς Γκίνης
Πρωτοπρ. Λιουντμίλ Petrov.
Ἱερεύς Κλεομένης Κεφάλας.
Ἱερεύς Μαριάν Angelof.
[1] Β΄ Τιμ. 4:7