Από το ένα άκρο του μουσουλμανικού κόσμου στο άλλο, Χριστιανοί δολοφονούνται για την πίστη τους.
Τουλάχιστον 13 άνθρωποι σκοτώθηκαν και 140 τραυματίστηκαν στις 8 Μαρτίου 2011, όταν οι συμμετέχοντες σε μια μεγάλη χριστιανική εκδήλωση σε παραγκούπολη του Καΐρου δέχτηκαν επίθεση από τους κατοίκους της γύρω περιοχής., Μοχάμεντ Ομάρ / EPA-Landov.
Ακούμε τόσο συχνά για τους μουσουλμάνους ότι είναι θύματα κακοποίησης της Δύση και μαχητές στον αγώνα της Αραβικής άνοιξης κατά της τυραννίας. Αλλά, στην πραγματικότητα, ένα εντελώς διαφορετικό είδος πολέμου, είναι σε εξέλιξη, μια άγνωστη μάχη που κοστίζει χιλιάδες ζωές.
Οι Χριστιανοί σκοτώνονται στον ισλαμικό κόσμο, λόγω της θρησκείας τους. Πρόκειται για μια αύξηση της γενοκτονίας που θα έπρεπε να προκαλέσει παγκόσμιο συναγερμό.
Η απεικόνιση των Μουσουλμάνων ως θύματα ή ήρωες είναι στην καλύτερη των περιπτώσεων, εν μέρει ακριβής. Τα τελευταία χρόνια η βίαιη καταπίεση των χριστιανικών μειονοτήτων έχει γίνει ο κανόνας στην μουσουλμανική πλειοψηφία των εθνών που εκτείνονται από την Δυτική Αφρική και τη Μέση Ανατολή έως την Νότια Ασία και την Ωκεανία. Σε ορισμένες χώρες, είναι οι κυβερνήσεις και οι αντιπροσώποι τους, που έκαψαν εκκλησίες και φυλάκισαν πιστούς.
Σε άλλες χώρες, ομάδες ανταρτών και δωσίλογοι έχουν τα πράγματα στα χέρια τους, δολοφονούν Χριστιανούς και τους διώχνουν από περιοχές όπου οι ρίζες τους εκτείνονται πίσω αιώνες.
Η επιφυλακτικότητα των μέσων μαζικής ενημέρωσης σχετικά με το θέμα αυτό χωρίς αμφιβολία έχει αρκετούς λόγους. Κάποιος μπορεί να είναι ο φόβος που προκαλεί η πρόσθετη βία. Ένας άλλος λόγος είναι πιο πιθανόν να είναι η επίδραση συμφερόντων ομάδων, όπως του Οργανισμού Ισλαμικής Συνεργασίας -ένα είδος Ηνωμένων Εθνών στο κέντρο του Ισλάμ, την Σαουδική Αραβία και το Συμβούλιο των Αμερικανικό-ισλαμικών Σχέσεων.
Κατά την τελευταία δεκαετία, αυτές και παρόμοιες ομάδες ήταν ιδιαίτερα επιτύχεις στο να πείσουν κορυφαίες προσωπικότητες και δημοσιογράφους στη Δύση να αντιλαμβάνονται κάθε συμβάν ως αντιμουσουλμανικών διακρίσεων και ως έκφραση μιας συστηματικής και απειλητικής διαταραχής που ονομάζεται “ισλαμοφοβία” – ένας όρος που έχει ως στόχο να της αποδοθεί η ίδια ηθική αποδοκιμασία με την ξενοφοβία ή την ομοφοβία.
Αλλά μια δίκαιη αξιολόγηση των πρόσφατων γεγονότων και τάσεων οδηγεί στο συμπέρασμα ότι η κλίμακα και η σοβαρότητα της ισλαμοφοβίας ωχριά σε σύγκριση με την αιματηρή Χριστιανοφοβία που κυλά μέσα από την μουσουλμανική πλειοψηφία των εθνών από την μια άκρη του πλανήτη στην άλλη. Η συνωμοσία της σιωπής γύρω από αυτή την βίαιη έκφραση της θρησκευτικής μισαλλοδοξίας πρέπει να σταματήσει.
Τίποτα λιγότερο παρά από το μέλλον του Χριστιανισμού-και, τελικά, όλων των θρησκευτικών μειονοτήτων, στον ισλαμικό κόσμο- είναι σε κίνδυνο.
Από τους νόμους περί βλασφημίας, σε βίαιες δολοφονίες για βομβιστικές επιθέσεις, σε ακρωτηριασμούς και το κάψιμο ιερών τόπων, οι Χριστιανοί σε τόσα πολλά έθνη ζουν με το φόβο. Στην Νιγηρία, πολλοί έχουν υποστεί όλες αυτές τις μορφές δίωξης. Το κράτος αυτό έχει τη μεγαλύτερη μειονότητα (40 τοις εκατό) Χριστιανών κατ ‘αναλογία με τον πληθυσμό της (160 εκατ.) από οποιαδήποτε άλλη πλειοψηφία μουσουλμανικής χώρας.
Για χρόνια, οι Μουσουλμάνοι και οι Χριστιανοί στη Νιγηρία έχουν ζήσει στο χείλος του εμφυλίου πολέμου. Ριζοσπαστικοί ισλαμιστές προκαλούν πολλά, αν όχι το μεγαλύτερο μέρος της έντασης. Η νεότερη τέτοια οργάνωση είναι μια ομάδα που αυτοαποκαλείται Boko Haram, που σημαίνει “Η Δυτική εκπαίδευση είναι ιεροσυλία.” Στόχος της είναι να δημιουργήσει Σαρία στη Νιγηρία. Για το σκοπό αυτό έχει δηλώσει ότι θα σκοτώσει όλους τους χριστιανούς στη χώρα.
Κατά τον μήνα Ιανουάριο του 2012 και μόνο, η Boko Χαράμ ήταν υπεύθυνη για 54 θανάτους. Το 2011 τα μέλη της σκότωσαν τουλάχιστον 510 ανθρώπους και έκαψαν ή κατέστρεψαν περισσότερες από 350 εκκλησίες σε 10 βόρειες πολιτείες. Χρησιμοποιούν όπλα, βόμβες βενζίνης, και ακόμη και μαχαίρια, φωνάζοντας «Allahu Akbar!” (“Ο Θεός είναι μεγάλος!”), ενόσω εξαπολύουν επιθέσεις σε ανυποψίαστους πολίτες. Επιτέθηκαν σε εκκλησίες, την ημέρα των Χριστουγέννων ( σκοτώνοντας 42 Ρωμαιοκαθολικούς), σε αίθουσα μπύρας, ένα δημαρχείο, σε σαλόνια ομορφιάς, και σε τράπεζες.
Μέχρι σήμερα επικεντρώνονται σε δολοφονίες Χριστιανών κληρικών, πολιτικών, φοιτητών, αστυνομικών, στρατιωτών και, καθώς και Μουσουλμάνων κληρικών που καταδικάζουν το χάος. Ενώ ξεκίνησαν με τη χρήση μεθόδων όπως το αργό χτύπημα-και-διαφυγή με δολοφονίες από το πίσω κάθισμα μοτοσικλετών το 2009, οι τελευταίες εκθέσεις δείχνουν ότι η πιο πρόσφατες επιθέσεις της ομάδας δείχνουν ένα νέο επίπεδο ισχύος και εκλέπτυνσης.
Η Χριστιανοφοβία που μαστίζει εδώ και χρόνια το Σουδάν έχει μια πολύ διαφορετική μορφή. Η αυταρχική κυβέρνηση των σουνιτών μουσουλμάνων στα βόρεια της χώρας έχει για δεκαετίες βασανίσει μειονότητες χριστιανών και ανιμιστών στον νότο. Αυτό έχει συχνά περιγραφεί ως ένας εμφύλιος πόλεμο ενώ είναι στην πράξη η διαρκής δίωξη από την σουδανική κυβέρνηση των θρησκευτικών μειονοτήτων.
Αυτή η δίωξη κορυφώθηκε με την περίφημη γενοκτονία στο Νταρφούρ, που ξεκίνησε το 2003. Ακόμα κι αν στο μουσουλμάνο πρόεδρο του Σουδάν, Ομάρ αλ-Μπασίρ, έχουν απαγγελθεί κατηγορίες από το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο της Χάγης, το οποίο τον κατηγορούν με τρεις κατηγορίες γενοκτονίας, και παρά την ευφορία που ακολούθησε την ημι-ανεξαρτησία που χορηγήθηκε στο Νότιο Σουδάν τον Ιούλιο του τελευταίου χρόνου, η βία δεν έχει τελειώσει.
Στη Νότιο Kordofan, οι Χριστιανοί συνεχίζουν να υπόκεινται σε εναέριο βομβαρδισμό, στοχευμένες δολοφονίες, την απαγωγή των παιδιών, και άλλες αγριότητες. Αναφορές από τα Ηνωμένα Έθνη αναφέρουν ότι μεταξύ 53.000 και 75.000 αθώων πολιτών έχουν εκτοπιστεί από τις κατοικίες τους και ότι τα σπίτια και κτίρια τους έχουν λεηλατηθεί και καταστραφεί.
Και τα δύο είδη των διώξεων, που αναλαμβάνονται από εξωκυβερνητικές ομάδες καθώς και από υπαλλήλους του κράτους, έχουν έρθει μαζί στην Αίγυπτο στον απόηχο της αραβικής άνοιξης. Στις 9 Οκτωβρίου του περασμένου έτους στην περιοχή του Καΐρου Maspero, κόπτες Χριστιανοί (οι οποίοι αποτελούν περίπου το 11 τοις εκατό του πληθυσμού της Αιγύπτου από τα 81 εκατ. ευρώ) διαδήλωσαν σε ένδειξη διαμαρτυρίας για ένα κύμα επιθέσεων από ισλαμιστές-όπως κάψιμο εκκλησιών, βιασμοί, ακρωτηριασμοί, και δολοφονίες-που ακολούθησαν την ανατροπή της δικτατορίας του Χόσνι Μουμπάρακ.
Κατά τη διάρκεια της διαμαρτυρίας, οι αιγυπτιακές δυνάμεις ασφαλείας οδήγησαν φορτηγά πάνω στο πλήθος και πυροβόλησαν εναντίον των διαδηλωτών, συνθλίβοντας και σκοτώνοντας τουλάχιστον 24 και τραυματίζοντας περισσότερους από 300 ανθρώπους. Μέχρι το τέλος του έτους πάνω από 200.000 Κόπτες είχαν εγκαταλείψει τα σπίτια τους σε αναμονή για περισσότερες επιθέσεις. Με ισλαμιστές έτοιμους να αποκτήσουν πολύ μεγαλύτερη δύναμη στον απόηχο των πρόσφατων εκλογών, οι φόβοι τους φαίνεται να δικαιολογούνται.
Η Αίγυπτος δεν είναι η μόνη αραβική χώρα που φαίνεται αποφασισμένη να σκουπίσει έξω την χριστιανική μειονότητα της. Από το 2003 έχουμε περισσότερους από 900 ιρακινούς Χριστιανούς (οι περισσότεροι από τους Ασσυρίους) να έχουν σκοτωθεί από τρομοκρατική βία στη Βαγδάτη και μόνο, και 70 εκκλησίες να έχουν καεί, σύμφωνα με το Ασσυριακό Διεθνές Πρακτορείο Ειδήσεων (Aina).
Χιλιάδες Χριστιανοί του Ιράκ το έχουν εγκαταλείψει, ως αποτέλεσμα βίας που αφορά ειδικά αυτούς, με μείωση του αριθμού των Χριστιανών στη χώρα σε λιγότερο από μισό εκατομμύριο από μόλις πάνω από ένα εκατομμύριο πριν από το 2003. Η Aina περιγράφει ότι είναι κατανοητό αυτό ως “γενοκτονία αρχόμενη ή εθνοκάθαρση των Ασσυρίων στο Ιράκ”.
Τα 2,8 εκατομμύρια Χριστιανών που ζουν στο Πακιστάν αποτελούν μόνο το 1,6 τοις εκατό του πληθυσμού που είναι άνω των 170 εκατ. ατόμων. Ως μέλη της εν λόγω μικρής μειοψηφίας, ζουν σε διαρκή φόβο όχι μόνο των ισλαμιστών τρομοκρατών, αλλά και των δρακόντειων νόμων περί βλασφημίας στο Πακιστάν.Υπάρχει, για παράδειγμα, η περιβόητη υπόθεση της Χριστιανής γυναίκας που καταδικάστηκε σε θάνατο για φερόμενη προσβολή του Προφήτη Μωάμεθ.
Όταν η διεθνής πίεση έπεισε τον Πουντζάμπ Σαλμάν Φεκ Τάασερ να διερευνήσει τρόπους για την απελευθέρωση της, σκοτώθηκε από τον σωματοφύλακά του. Ο σωματοφύλακας τότε γιορταστικέ από εξέχοντες μουσουλμάνους κληρικούς ως ήρωας-και αν και καταδικάστηκε σε θάνατο στα τέλη του περασμένου έτους, ο δικαστής που του επέβαλε την ποινή τώρα ζει κρυμμένος, φοβούμενος για τη ζωή του.
Τέτοιες περιπτώσεις δεν είναι ασυνήθιστες στο Πακιστάν. Οι νόμοι περί βλασφημίας του έθνους συνήθως χρησιμοποιούνται από τους εγκληματίες και δυσανεξίες Πακιστανών Μουσουλμάνων για να εκφοβίσουν τις θρησκευτικές μειονότητες.Απλά το να δηλώσουν πίστη στην Χριστιανική Τριάδα θεωρείται βλάσφημο, διότι έρχεται αντίθετο ως προς το μουσουλμανικό θεολογικό δόγμα. Όταν σε μια χριστιανική ομάδα υπάρχει υποψία υπέρβασης των νόμων περί βλασφημίας, οι συνέπειες μπορεί να είναι βίαιες.
Απλά ρωτήστε τα μέλη της χριστιανικής ομάδας ενίσχυσης “World Vision”. Τα γραφεία της δέχθηκαν επίθεση την άνοιξη του 2010 από 10 οπλοφόρους οπλισμένους με χειροβομβίδες, αφήνοντας έξι νεκρούς και τέσσερις τραυματίες. Μια μαχητική μουσουλμανική ομάδα ανέλαβε την ευθύνη για την επίθεση με το σκεπτικό ότι το World Vision δούλευε για να ανατρέψει το Ισλάμ. (Στην πραγματικότητα, προσπαθούσε να βοηθήσει τους επιζώντες ενός μεγάλου σεισμού).
Ούτε καν η Ινδονησία-συχνά αναφερόμενη ως η πιο ανεκτική χώρα του κόσμου, δημοκρατική και σύγχρονη με πλειοψηφία τους μουσουλμάνους ως έθνος-έχει ανοσία στους πυρετούς της Χριστιανοφοβίας. Σύμφωνα με δεδομένα που συγκεντρώνονται από το Christian Post, ο αριθμός των βίαιων επεισοδίων εις βάρος θρησκευτικών μειονοτήτων (αν και στο 7 τοις εκατό του πληθυσμού, οι Χριστιανοί αποτελούν τη μεγαλύτερη μειονότητα της χώρας) αυξήθηκε κατά σχεδόν 40 τοις εκατό, από 198 σε 276, μεταξύ 2010 και 2011.
Η λιτανεία του πόνου θα μπορούσε να επεκταθεί. Στο Ιράν δεκάδες Χριστιανοί έχουν συλληφθεί και φυλακιστεί επειδή τόλμησαν να λατρεύουν έξω από το επισήμως εγκεκριμένο σύστημα εκκλησίας. Η Σαουδική Αραβία, εν τω μεταξύ, αξίζει να τοποθετηθεί σε μια δική της κατηγορία.
Παρά το γεγονός ότι περισσότεροι από ένα εκατομμύριο Χριστιανοί ξένοι εργάτες ζουν στη χώρα, απαγορεύονται οι εκκλησίες, ακόμη και οι ιδιωτικές πράξεις χριστιανικών προσευχών! Για την επιβολή αυτών των ολοκληρωτικών περιορισμών, η θρησκευτική αστυνομία κάνει εφόδους τακτικά στα σπίτια των Χριστιανών και τους φέρει μέχρι και με την κατηγορία της βλασφημίας στα δικαστήρια όπου η μαρτυρία τους φέρει λιγότερη εγκυρότητα από ότι των Μουσουλμάνων.
Ακόμα και στην Αιθιοπία, όπου οι Χριστιανοί αποτελούν την πλειοψηφία του πληθυσμού, οι εμπρησμοί εκκλησιών από τα μέλη της μουσουλμανικής μειονότητας έχουν γίνει ένα πρόβλημα.
Πρέπει να είναι σαφές από τον κατάλογο των φρικαλεοτήτων της αντιχριστιανικής βίας ότι είναι ένα σημαντικό πρόβλημα και το λιγότερο δημοσιοποιημένο. Όχι, αυτή η βία δεν είναι κεντρικά προγραμματισμένη ή συντονίζεται από κάποιο διεθνή οργανισμό ισλαμιστών.
Υπό αυτή την έννοια ο παγκόσμιος πόλεμος κατά των χριστιανών δεν είναι ένα παραδοσιακός πόλεμος καθόλου. Είναι, μάλλον, μια αυθόρμητη έκφραση της αντιχριστιανικής έχθρας από τους μουσουλμάνους που ξεπερνά τις κουλτούρες, τις περιοχές και τις εθνότητες.
Όπως η Νίνα Shea, διευθυντής του κέντρου του Ινστιτούτου Hudson για την θρησκευτική ελευθερία, τόνισε σε συνέντευξή της στο περιοδικό Newsweek, ότι οι χριστιανικές μειονότητες σε πολλά πλειοψηφικά-μουσουλμανικά έθνη έχουν “χάσει την προστασία των κοινωνιών τους”. Αυτό συμβαίνει ειδικά σε χώρες με αυξανόμενες ριζοσπαστικές ισλαμικές (Σαλαφιστών) κινήσεις. Σε αυτά τα κράτη, οι δωσίλογοι συχνά αισθάνονται ότι μπορούν να δρουν με ατιμωρησία ,που η αδράνεια των κυβερνήσεων τους, συχνά αποδεικνύει σωστούς.
Η παλιά ιδέα των Οθωμανών Τούρκων, ότι οι μη μουσουλμάνοι στις μουσουλμανικές κοινωνίες αξίζουν προστασία (έστω και ως πολίτες δεύτερης κατηγορίας)-έχει εξαφανιστεί από το ευρύ φάσμα του ισλαμικού κόσμου, και όλο και περισσότερο το αποτέλεσμα είναι αιματοχυσία και η καταπίεση.
Ας τοποθετήσουμε τις προτεραιότητες μας σε μια ευθεία. Ναι, οι δυτικές κυβερνήσεις πρέπει να προστατεύουν τις μουσουλμανικές μειονότητες από την δυσανεξία. Και φυσικά θα πρέπει να εξασφαλίσουν ότι μπορούν να λατρεύουν, να ζουν και να εργάζονται ελεύθερα και χωρίς φόβο.
Είναι η προστασία της ελευθερίας της συνείδησης και του λόγου που διακρίνει τις ελεύθερες κοινωνίες από αυτές τις ανελεύθερες. Αλλά πρέπει επίσης να κρατήσουν μια προοπτική σχετικά με την κλίμακα και τη σοβαρότητα αυτής της επιθετικότητας. Κινούμενα σχέδια, ταινίες, τα γραπτά είναι ένα πράγμα. Μαχαίρια, όπλα και χειροβομβίδες είναι κάτι εντελώς διαφορετικό.
Όσο για αυτό που η Δύση μπορεί να κάνει για να βοηθήσει τις θρησκευτικές μειονότητες στις Μουσουλμανικές κοινωνίες, η απάντησή μου είναι ότι πρέπει να αρχίσει να χρησιμοποιεί τα δισεκατομμύρια δολάρια που παρέχει σε βοήθεια στις καταγγελλόμενες χώρες ως μοχλό.
Στη συνέχεια, υπάρχει το εμπόριο και οι επενδύσεις. Εκτός από τις διπλωματικές πιέσεις, οι σχέσεις βοήθειας και εμπορίου μπορούν και πρέπει να εξαρτώνται από την προστασία της ελευθερίας της συνείδησης και της λατρείας για όλους τους πολίτες.
Αντί να πέφτουμε σε παραφουσκωμένες ιστορίες της Δυτικής ισλαμοφοβίας, ας ρίξουμε μια πραγματική στάση έναντι της Χριστιανοφοβίας που μολύνει τον μουσουλμανικό κόσμο. Η ανοχή είναι για όλους-εκτός από όσους δεν ανέχονται.
Η Ayaan Hirsi Ali γεννήθηκε στο Μογκαντίσου, της Σομαλίας, και διέφυγε από έναν γάμο που της είχαν κανονίσει και μετανάστευσε στην Ολλανδία το 1992. Υπηρέτησε ως μέλος του Ολλανδικού Κοινοβουλίου από το 2003 έως 2006 και είναι σήμερα ερευνητής στο American Enterprise Institute. Η Αυτοβιογραφία της, Infidel (Άπιστε), ήταν το 2007 ένα New York Times μπεστ σέλερ.
Tags: Αίγυπτος, Γενοκτονία, Διωγμοί Χριστιανών, Ιράκ, Ιράν, ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΟΙ, Πακιστάν, Χριστιανοί μάρτυρες
