Γιατί;
Alberto Giubilini (Τμήμα Φιλοσοφίας, Πανεπιστήμιο του Μιλάνου, Μιλάνο, Κέντρο για την Ανθρώπινη Βιοηθική, Πανεπιστήμιο Monash, Μελβούρνης, Αυστραλία), Francesca Μινέρβα (Κέντρο Εφαρμοσμένης Φιλοσοφίας και δημόσιας ηθικής, του Πανεπιστημίου της Μελβούρνης, Μελβούρνη, Αυστραλία, Uehiro Οξφόρδης Κέντρο Πρακτικής Ηθικής, Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης).
Απόσπασμα:
Η έκτρωση είναι ευρέως αποδεκτή, ακόμη και για λόγους που δεν έχουν τίποτα να κάνουν με την υγεία του εμβρύου. Καταδεικνύοντας ότι (1) και τα δύο, έμβρυα και τα νεογνά, δεν έχουν την ίδια ηθική υπόσταση όπως οι πραγματικές πρόσωπικότητες, (2) το γεγονός ότι και τα δύο είναι πιθανές προσωπικότητες, το οποίο είναι ηθικά άνευ σημασίας και (3) η υιοθέτηση δεν είναι πάντα προς το συμφέρον των πραγματικών προσωπικοτήτων, οι συγγραφείς ισχυρίζονται ότι αυτό που ονομάζουμε «άμβλωση μετά τη γέννηση» (την δολοφονία ενός νεογέννητου) θα πρέπει να επιτρέπεται σε όλες τις περιπτώσεις όπου επιτρέπεται και η άμβλωση, συμπεριλαμβανομένων και των περιπτώσεων όπου το νεογέννητο δεν έχει αναπηρίες.
(Εφημερίδα της Ιατρικής Δεοντολογίας, που δημοσιεύθηκε στο διαδίκτυο στις 23 Φεβρουαρίου 2012, την οποία μπορείτε να βρείτε εδώ: http://jme.bmj.com/).
