OMOΛOΓHTHC

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21

(Απόσπασμα από το σύγγραμμα του Μητροπ. Μεσογαίας Χριστοφόρου «Πατρώα Ευσέβεια»)

 ΠΡΟ­ΛΟ­ΓΟΣ

Πολ­λοί εἶ­ναι ἐ­κεῖ­νοι πού ἀ­να­ρω­τῶ­νται· Γι­α­τί νά ὑ­πάρ­χει ἡ πα­ρεμ­βο­λή τῶν Πα­ρα­δο­σι­α­κῶν Ὀρ­θο­δό­ξων Χρι­στι­α­νῶν, ἤ ὅπως συνηθίζεται νά ἀποκαλοῦνται οἱ ἐμμένοντες εἰς τά Πατρῶα Δόγματα τῆς πίστεως, «Παλαιοεορτολογίτες»[1]. Μή­πως πρό­κει­ται πε­ρί φα­να­τι­κῶν ἀν­θρώ­πων, ὀ­πι­σθο­δρο­μι­κῶν, μέ πε­ρι­ο­ρι­σμέ­νην ἀ­ντί­λη­ψιν, οἱ ὁποῖοι ἀ­ντι­δροῦν σέ κά­θε εἴ­δους πρό­ο­δον καί ἔ­τσι, ἔ­χουν δη­μι­ουρ­γή­σει μίαν ἀ­νε­ξάρ­τη­τη Ἐκ­κ­λη­σι­α­στι­κήν ὁ­μά­δα, σέ πεῖ­σμα τῶν πολ­λῶν; Ὁ κό­σμος – λέ­νε – πη­γαί­νει μπρο­στά, ἐ­κμο­ντερ­νί­ζε­ται, γι­α­τί νά θεωρεῖται κα­κό ἡ ἐ­ξέ­λι­ξις εἰς τήν Ἐκ­κ­λη­σί­αν; Γι­α­τί θά πρέ­πει νά πα­ρα­μέ­νου­με σέ ἀ­ντι­λή­ψεις τοῦ πα­ρελ­θό­ντος, ὅ­ταν τά πά­ντα ἀ­να­νε­ώ­νο­νται;

Αὐ­τά καί ἄλ­λα πα­ρό­μοι­α ἐ­ρω­τή­μα­τα ἐκ­φρά­ζο­νται ὑπό πολ­λῶν ἀν­θρώ­πων, οἱ ὁποῖοι εἴτε οἱ ‘Εκκλησιαστικές γνώσεις πού διαθέτουν εἶναι  περιορισμένες, εἴτε κρίνουν τά πράγματα ἐπιφανειακά καί με­τροῦν τά πά­ντα μέ τήν ζυ­γα­ρι­ά τοῦ κό­σμου. Ὁ Κύ­ρι­ος ὅ­μως μᾶς ὑ­πο­δει­κνύ­ει τίς προτε­ραι­ό­τη­τες πού πρέ­πει νά θέ­σου­με ε’ις τήν ζω­ήν μας. < – μᾶς λέ­γει – πρῶ­τον τήν βα­σι­λεί­α τοῦ Θε­οῦ….. καί ταῦ­τα πά­ντα προ­στε­θή­σε­ται ὑ­μῖν.>> ( Ματ­θ. στ΄33), καί <> (Μαρ­.η΄36-37).

Δη­λα­δή ἐ­μεῖς οἱ ἄν­θρω­ποι, πρέ­πει νά ἔ­χου­με ὡς πρῶ­τον στό­χον εἰς τήν ζω­ήν μας τήν ψυ­χι­κή σω­τη­ρί­α μας, τήν ἐ­πι­δί­ωξιν τῆς Οὐ­ρα­νί­ου Βα­σι­λεί­ας τοῦ Θε­οῦ, τό νά φρο­ντί­ζο­με δι­ά τήν αἰ­ώ­νι­α με­τά τήν ζω­ή αὐ­τή ἀ­πό­λαυ­σιν. Τί καί ἄν  κα­τα­φέ­ρου­με, σ’ αὐ­τήν τήν πε­περασμένην καί μι­κρή ζω­ή πού διανύουμε,  νά ἐξασφαλίσου­με πλού­τη, δό­ξα καί ἀ­πο­λαύ­σεις, πρά­γμα­τα πού δέν θά τά δι­α­τη­ρή­σου­με με­τά τόν θά­να­τό μας, καί πού διά τήν ἀ­πό­κτη­σίν των πολλές φορές ζη­μι­ώ­νουμε τήν ψυ­χή μας;

Ἡ πολύμοχθος συγκέντρωσις γηίνων ἀγαθῶν, δέν θά μᾶς  ὠ­φε­λήσει κα­θό­λου μετά τήν ἀποχώρησίν μας ἐκ τοῦ ματαίου αὐτοῦ κόσμου πού ζοῦμε, δι­ό­τι με­τά τόν τά­φο ὅλα αὐτά ἐγκαταλείπονται καί ἡ ψυ­χή μας πού θά συ­νε­χί­ση νά ζῆ, θά εἶ­ναι πτω­χή, ἄ­δο­ξος, θλι­μέ­νη, ἐν ἑνί <>.

Δύ­ο προϋ­πο­θέ­σεις ὑ­πάρ­χουν δι­ά τήν ἐξασφάλισιν τῆς αἰωνίου χαρᾶς καί ἀγαλλιάσεως. Ἡ σω­στή πί­στις καί τά κα­λά ἔρ­γα. Οἱ δύ­ο αὐ­τοί σω­τή­ρι­οι ὅ­ροι, εἶ­ναι ἀλ­λη­λέν­δε­τοι. Δη­λα­δή δέν ἀρ­κεῖ κά­ποι­ος νά ἀ­κο­λου­θῆ τήν σω­στή πί­στη καί νά ὑστε­ρῆ ἀ­γα­θῶν ἔρ­γων. Οὔ­τε πάλι νά εἶ­ναι κα­λός ἄν­θρω­πος μέ ἀγαθά ἔργα ἀλ­λά νά εὑρί­σκε­ται ἐ­κτός τῆς ὀρθῆς πί­στεως. Διότι καί ἡ πρώ­τη πε­ρί­πτω­σις καί ἡ δευτέ­ρα, ὁ­δη­γοῦν εἰς τήν ψυ­χι­κήν ἀ­πώ­λει­αν.

Καί τί θά πρέ­πει νά κά­νου­με ἴ­σως ἐρω­τή­ση κά­ποι­ος. Ὁ κό­σμος σή­με­ρα εἶ­ναι πο­νη­ρός, ἡ ἐ­πι­βί­ω­σις δύ­σκο­λη, οἱ ἄν­θρω­ποι ἀ­νε­λέ­η­τοι. Μό­νο ἄν γί­νου­με ἀ­πό­κο­σμοι,  θά ἀ­πο­φύ­γου­με τίς ψυ­χο­βλα­βεῖς ἐ­πιρ­ρο­ές τοῦ κό­σμου. Ἀλ­λά πῶς νά γί­νη αὐ­τό; Νά μήν ἐν­δι­α­φερ­θοῦ­με δι­ά τήν ἐ­ξα­σφά­λι­σι τῶν βι­ο­τι­κῶν μας ἀ­να­γκῶν; Νά μήν φρο­ντί­σου­με δι­ά τήν ἀ­πο­κα­τά­στα­σιν τῶν παι­δι­ῶν μας; Ὄ­χι βέ­βαι­α. Οἱ ἀ­κρό­τη­τες δέν εἶ­ναι δεί­γμα τῆς Ὀρ­θοδόξου πί­στεως. Ἡ φρο­ντί­δα δι­ά τήν ζω­ή μας, τήν οἰ­κο­γέ­νει­ά μας, τά παι­δι­ά μας,  εἶ­ναι ἀ­πα­ραί­τη­το μέλ­η­μα κά­θε ἀν­θρώ­που, καί μά­λι­στα Χρι­στι­α­νοῦ ἀλ­λά θά πρέ­πει νά προ­σέ­χου­με, ὥ­στε ὅ­λα αὐ­τά νά  ἐ­πι­τυ­γχά­νο­νται, χω­ρίς νά ἐ­πι­φέ­ρουν βλα­πτι­κές συ­νέ­πει­ες εἰς τήν ψυ­χή μας.

Προ­τάσ­σο­ντας λοι­πόν τήν ψυ­χι­κήν μας ὠ­φέ­λει­αν, ἐμεῖς οἱ πι­στοί εἰς τάς Πα­ρα­δόσεις τῆς Ὀρ­θο­δό­ξου Ἐκ­κ­λη­σί­ας, ἀ­κο­λου­θοῦμε τήν πί­στη πού μᾶς πα­ρέ­δω­σαν οἱ Ἅ­γι­οι Πα­τέ­ρες, χωρίς και­νο­τομίες καί ἐκσυγχρονισμούς, μέ τί­μη­μα πολ­λές φο­ρές τήν ἄδικη δίωξιν μας καί τήν στέ­ρη­σιν θέσεων, δε­χό­με­νοι  πολλάκις τά χλε­υα­στι­κά σχό­λι­α καί τίς εἰ­ρω­νι­κές ἐ­πι­κρί­σεις ἐκείνων πού ἀ­πο­λαμ­βάνουν τίς πρωτοκαθεδρίες καί τούς ματαί­ους θρό­νους.

Ταῦτα πάντα, ἀντιπαρερχόμεθα -μέ τήν δύναμη τοῦ Θεοῦ- μέ ὑπομονή καί ἀγάπη, χάριν τῆς καλῆς Ὀμολογίας, τήν ὁποία μᾶς παρέδωσαν καί μᾶς ὑπέδειξαν νά διαφυλάτουμε οἱ Ἅγιοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας. Ἀ­λοί­μο­νον, ἄν εἰς τήν δισχιλι­ε­τήν ἱ­στο­ρί­αν τῆς Ἐκ­κ­λη­σί­ας, δέν ὑπῆρχαν οἱ Στουδίτες, οἱ Φώτιοι, οἱ Μάρκοι Εὐγενικοί, καί τόσοι ἄλλοι, πού ἀντετάχθησαν εἰς τάς ἐπιβουλάς κατά τῆς Ἐκλησίας καί ἀντιμετώπισαν τούς φιλόδοξους καινοτόμους τῆς ἐποχῆς τους. Ἀλοίμονον, ἄν χά­ριν τῆς ἐ­ξελί­ξεως, καί τῶν ἑκάστοτε <> ἰδεῶν, ἀ­να­τρέ­πα­με καί δι­α­φο­ρο­ποι­ού­σα­με τά Ἱ­ε­ρά καί Ὅ­σι­α τῆς Πί­στεώς μας. Ἀλοίμονον· σή­με­ρα δέν θά εἶ­χε ἀ­πο­μεί­νει τί­πο­τα.

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21